Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί, εκ νέου, παρελθόν για τη Νέα Δημοκρατία, μετά τη σαββατιάτικη διαγραφή του από τον αρχηγό του κόμματος και Πρωθυπουργό, Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτομάτως, στα χείλη και στα πληκτρολόγια των, εν Ελλάδι, δημοσιολογούντων κυριαρχεί η φράση περί επαναλήψεως της Ιστορίας εν είδει φάρσας. Το συγκεκριμένο σχήμα μοιάζει ικανό να περιγράψει συνοπτικά τη δεύτερη αυτή αποπομπή Σαμαρά από έναν Μητσοτάκη, 32 χρόνια μετά την πρώτη.
Το σύστημα Μητσοτάκη (βουλευτές διαχρονικά, τρόφιμοι της «αγίας οικογένειας», πρώην σαμαρικοί που ζεσταίνουν ή φιλοδοξούν να ζεστάνουν υπουργικές καρέκλες, «μουσαφιραίοι», «πετσωμένα» ΜΜΕ) επιχειρούν να περιορίσουν τη συζήτηση για τη διαγραφή Σαμαρά αποκλειστικά στο πεδίο της προσωπικής αντιπαράθεσης. Χρεώνουν, δηλαδή, στο Μεσσήνιο προσωπικό γινάτι απέναντι στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι αμφότερες οι πλευρές διακατέχονται από αμοιβαία αντιπάθεια. Είναι, όμως, πολύ βολικό τα όποια πολιτικά επιχειρήματα εισφέρει στην αντιπαράθεση η μία πλευρά, να χρεώνονται μόνο σε ταπεινά προσωπικά ελατήρια. Διότι είναι, επίσης, γεγονός ότι ο Σαμαράς έθεσε μία σειρά πολύ σοβαρών ζητημάτων που αφορούν την κυβέρνηση Μητσοτάκη και τους χειρισμούς της σε ιδιαιτέρως σοβαρά ζητήματα.
Ο πρώην Πρωθυπουργός και Πρόεδρος της ΝΔ, κατηγόρησε ουσιαστικά τον Yπουργό Εξωτερικών και κατ’ επέκταση, τον σημερινό Πρωθυπουργό ως πολιτικό του προϊστάμενο, για μυστική διπλωματία μειοδοτικού χαρακτήρα. Πέραν των προσωπικών εκτιμήσεων Σαμαρά είναι γεγονός ότι σειρά χειρισμών της κυβέρνησης δημιουργούν πληθώρα ερωτηματικών. Όποιος παρατηρήσει τις τελευταίες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, θα διαπιστώσει όντως μια εμμονή με τα λεγόμενα «ήρεμα νερά». Με μια πολιτική κατευνασμού, δηλαδή, που ταυτίζει το εθνικό συμφέρον με τη μεταφορική νηνεμία στο Αιγαίο προκαλεί μια τέτοια κατάσταση η οποία δύναται να επικρατήσει και στην περίπτωση που μια χώρα, ηττημένη δεν δύναται να ταράξει τα νερά, προς διεκδίκηση των συμφερόντων της. Μια τέτοια στάση, σε συνδυασμό με τη συνεχή επίκληση της ανάγκης διαλόγου, όταν η Ελλάδα αναγνωρίζει μόνο τη, νομικής φύσεως, διαφορά της υφαλοκρηπίδας κι η Τουρκία θέτει πληθώρα ζητημάτων, νομικών και πολιτικών, που κι η αναγνώρισή της ύπαρξής τους και μόνο από τη χώρα μας συνιστά έκπτωση από την πάγια κόκκινη γραμμή, είναι λογικό να δημιουργεί ανησυχία.
Συνδυάζεται, δε, με συνεχείς αναπάντητες προκλήσεις έναντι ημών από την Αλβανία και τα Σκόπια ενώ αναμένονται εξελίξεις και στο Κυπριακό. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η γλυκανάλατη ρήση Γεραπετρίτη ότι προτιμά να θεωρηθεί μειοδότης από κάποιους αν είναι να επιτελέσει το καθήκον του ως Έλληνας ΥΠΕΞ, δεν φαίνεται και τόσο αθώα, Μπορεί, ευλόγως, να θεωρηθεί ένα πρώτο βήμα καλλιέργειας στη κοινή γνώμη του εδάφους για τη λήψη και την επιβολή αποφάσεων που θα χαρακτηριστούν «επώδυνες αλλά υπεύθυνες». Αποφάσεις, δηλαδή, που θα συνιστούν εθνική υποχώρηση στο όνομα της υπευθυνότητας και του αναπόφευκτου, όπως αυτές που οδήγησαν στη Συμφωνία των Πρεσπών. Η δε οικογένεια Μητσοτάκη, έχει πλούσιο ιστορικό τέτοιων ενεργειών από τους χειρισμούς του πατρός Μητσοτάκη στο ζήτημα των Σκοπίων, μέχρι τη θητεία της κόρης του κι αδερφής του σημερινού πρωθυπουργού ως ΥΠΕΞ, που είχαμε και την πρώτη επίσημη υπαναχώρηση από την εθνική γραμμή για την ονομασία της γείτονος. Τότε, που για πρώτη φορά εμφανίστηκε η θέση περί σύνθετης ονομασίας με το όνομα «Μακεδονία» και γεωγραφικό προσδιορισμό αντί της πλήρους άρνησης αναγνώρισης κράτους με το συγκεκριμένο όνομα…
Εκεί, λοιπόν, βρίσκεται η ουσία της όλης υπόθεσης. Στο κατά πόσο, δηλαδή, ευσταθούν οι κατηγορίες Σαμαρά αυτές καθαυτές. Στο κατά πόσο, επίσης, η Ελληνική Κυβέρνηση παραμένει αταλάντευτη στις πάγιες εθνικές θέσεις και διατηρεί ισχυρή βούληση να αποτρέψει τις ατιμωτικές συνθηκολογήσεις και λοιπές μορφές εθνικής ήττας. Όλα τα υπόλοιπα, εντάσσονται στη σφαίρα ενός κουτσομπολιού που μόνον αθώο δεν είναι. Το αν ο Σαμαράς, στα 73 του κι έχοντας διατελέσει δύο φορές πρωθυπουργός, θα πάει στο κομματίδιο της Λατινοπούλου, το γιατί δεν θα τον ακολουθήσουν κάποιοι «σαμαρικοί» εκτός ΝΔ, το αν ο Καραμανλής γνώριζε ότι θα τον προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας αποτελούν ξεπεσμό της πολιτικής συζήτησης.
Οι καιροί που ζούμε δεν είναι ούτε εύκολοι ούτε αθώοι. Ο κόσμος βιώνει τεκτονικές αλλαγές κι η κάθε χώρα οφείλει να είναι αναλόγως προετοιμασμένη. Απαιτείται σοβαρή πατριωτική ηγεσία κι ο λαός χρειάζεται να είναι προσανατολισμένος στην ουσία των γεγονότων. Όποιοι προσπαθούν να εκτρέψουν τη συζήτηση είναι βέβαιο πως λειτουργούν εκ του πονηρού…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Αντώνης Σαμαράς: Το παρασκήνιο που οδήγησε στη διαγραφή του από τη ΝΔ – Ένα προαναγγελθέν διαζύγιο, ethnos.gr, διαθέσιμο εδώ
