Του Άγγελου Μπαλαρά,
Πολλά μπορούν να λεχθούν για τον θεσμό της Χρυσής Μπάλας. Τα τελευταία χρόνια, το βραβείο αυτό αντιμετωπίζεται με έντονη αμφισβήτηση και κριτική. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν είναι αξιοκρατικό ή ότι είναι απλά ένα παιχνίδι των media και έτσι προσεγγίζουν τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή της χρονιάς, με καχυποψία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, την απήχηση που είχε αυτό το βραβείο, όταν το κατακτούσαν αδιάκοπα ο Μέσι και ο Ρονάλντο, κατά το άνθος της ποδοσφαιρικής τους καριέρας. Δεν έχουν αλλάξει και πολλά έκτοτε. Απλώς σπανίζουν (βασικά αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν) παίκτες που να χαίρουν καθολικής αποδοχής. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που δεν παύει να ισχύει είναι ότι πρόκειται για το πιο διάσημο ατομικό βραβείο στο ποδόσφαιρο —όλοι ασχολούνται με αυτό, όταν πρόκειται να δοθεί— και ότι, για τους ίδιους τους παίκτες, αποτελεί μεγάλη καταξίωση το να το κατακτήσουν. Έτσι, φέτος, η απονομή του βραβείου σ’ έναν παίκτη όπως ο Ρόδρι θεωρώ ότι πρέπει να μνημονευθεί καταλλήλως!
Για τον Ισπανό μέσο της Μάντσεστερ Σίτι, η κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας έρχεται να επιστεγάσει μια ιδιαίτερη χρονιά. Και αντί για τη λέξη «ιδιαίτερη» θα μπορούσα κάλλιστα να χρησιμοποιήσω το «μαγική», αλλά οι ισορροπίες στον αθλητισμό είναι τόσο λεπτές που μια στιγμή αρκεί για να τα αλλάξει όλα. Όχι —φυσικά— να αναιρέσει κάτι, αλλά να διαφοροποιήσει τα δεδομένα στην πορεία των πραγμάτων… Αναφέρομαι στον τραυματισμό του Ρόδρι τον περασμένο Σεπτέμβριο κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Άρσεναλ (ρήξη χιαστού), που είχε ως αποτέλεσμα ο έως τότε κορυφαίος μέσος του κόσμου να μείνει εκτός για το υπόλοιπο της σεζόν…
Μέχρι τότε, ο Ροντρίγκο Ερνάντεθ Κασκάντε (ή για τους φιλάθλους απλώς «Ρόδρι») σημείωνε μια διαρκώς ανοδική πορεία στην καριέρα του. Ξεκινώντας από τη Βιγιαρεάλ και μεταπηδώντας στην Ατλέτικο, ήταν σαφές ότι πρόκειται για έναν αξιόλογο ποδοσφαιριστή και χρήσιμο «εργαλείο» για κάθε ομάδα. Η «εκτόξευση», ωστόσο, ήρθε το 2019, στα χέρια του Πεπ Γκουαρδιόλα, όταν τον «τσίμπησε» στη Μάντσεστερ Σίτι. Εκεί, σιγά σιγά γαλουχήθηκε στο να γίνει ο ποδοσφαιριστής που γνωρίζουμε σήμερα και που διαπρέπει την τελευταία πενταετία με πάμπολλες συλλογικές και ατομικές διακρίσεις. Ειδικότερα, το 2024 εξελισσόταν κατά τρόπο ονειρικό για εκείνον, αφού ήταν μπροστάρης στην κατάκτηση (και) της περσινής Premier League με τη Σίτι (4η συνεχόμενη), του UEFA Super Cup, του Club World Cup και στον θρίαμβο της εθνικής Ισπανίας στο EURO της Γερμανίας, όπου αναδείχθηκε —μάλιστα— και παίκτης της διοργάνωσης. Δεν είναι επιθετικός έτσι ώστε να «φαίνεται» πολύ στη στατιστική των γκολ, ούτε εξτρέμ με φανταχτερή ντρίπλα. Είναι, όμως, ένας παίκτης που δεσπόζει στη μεσαία γραμμή με την τρομερή ποδοσφαιρική του αντίληψη, καταπίνει χιλιόμετρα στο γήπεδο, διαθέτει ηγετική προσωπικότητα και αποτελεί τη «ραχοκοκαλιά» μιας ομάδας στο νευραλγικό χώρο του κέντρου, με αξιοθαύμαστο ποσοστό ευστοχίας στις μεταβιβάσεις και ταλέντο στην κάλυψη των κενών χώρων. Η διάρκεια και η σταθερότητα στις επιδόσεις του είναι εξωπραγματικές και αποτελούν το μεγαλύτερο προσόν της ποδοσφαιρικής συμπεριφοράς του 28χρονου μέσου. Για την ιστορία (και την πλήρωση της στατιστικής), ο Ρόδρι σε αυτό το ημερολογιακό έτος κατέγραψε 63 συμμετοχές, 12 γκολ, 15 ασίστ και 114 καταγεγραμμένες ευκαιρίες για τους συμπαίκτες του στη Σίτι και στην εθνική Ισπανίας. Νούμερα —από μόνα τους— σπουδαία για έναν αμυντικό χαφ, που πλαισιώνουν με τρόπο ιδανικό την κυριαρχική του εικόνα μέσα στο γήπεδο…
Ο ντόρος που δημιουργήθηκε γύρω από την απονομή του φετινού βραβείου έγκειται στο ότι αυτό δεν το έλαβε ο Βινίσιους Τζούνιορ, ο οποίος παρουσιαζόταν και ως φαβορί. Ο Βραζιλιάνος πράγματι θα έπρεπε να είναι στην κουβέντα του κορυφαίου της χρονιάς για το 2024, επειδή η ομάδα του κατάκτησε το Champions League και εκείνος ήταν η αιχμή του δόρατος στη «φαρέτρα» της Ρεάλ Μαδρίτης. Ωστόσο, η φετινή απονομή κρίνεται δίκαιη και ίσως όλος αυτός ο «χαμός», κατά βάση, να «καλλιεργείται» από την πλευρά της Ρεάλ ως αποτέλεσμα του πλήγματος στον «εγωισμό» της, από τη 2η θέση που έλαβε ο παίκτης της. Τα όσα κατάφερε ο Ρόδρι την περασμένη χρονιά και ειδικότερα το ποσοστό που συνέβαλε στην επίτευξη αυτών των στόχων είναι αξεπέραστα για φέτος. Είναι τρομερά σημαντικός για τις ομάδες και τη χώρα του και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα τώρα δια της απουσίας του. Ας μην συνυπολογιστεί στην παρούσα αναφορά και το πού γέρνει η πλάστιγγα, σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά του Βινίσιους, εντός και εκτός γηπέδου, η οποία πολλές φορές παρεκτρέπεται. Η εικόνα που έχει ένας ποδοσφαιριστής πρέπει να συνεκτιμάται στην απονομή ενός τέτοιου βραβείου. Επιπρόσθετα, το γεγονός ότι η εθνική ομάδα του Βραζιλιάνου συχνά απογοητεύεται από τον ίδιο δεν λειτουργεί υπέρ του. Πέρα από το CL, δίνεται ιδιαίτερη βάση στα πεπραγμένα των εθνικών ομάδων, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον Μέσι που πήρε τη Χρυσή Μπάλα πέρσι μετά το νικηφόρο του Μουντιάλ, χωρίς να έχει σημειώσει κάτι το τόσο αξιόλογο —κατά τα άλλα— εκείνη τη σεζόν.
Aς μου επιτραπεί, επίσης, να υπογραμμίσω και το πόσο μου αρέσει που πήρε Χρυσή Μπάλα και ένας τέτοιου τύπου ποδοσφαιριστής. Δε λέω, φυσικά και οι σπουδαίες στατιστικές επιδόσεις πρέπει να ανταμείβονται τοιουτοτρόπως, όμως πρέπει να αναδεικνύονται και οι λίγο πιο αφανείς ήρωες. Τρανό τέτοιο παράδειγμα ο Ρόδρι, όπως πριν κάποια χρόνια και ο Μόντριτς. Παλαιότερα και λόγω του τότε αχτύπητου ανταγωνισμού που υπήρχε, είχαν «σνομπαριστεί» τέτοιοι παίκτες (όπως οι συμπατριώτες του, Ινιέστα, Τσάβι), για να σπάσει φέτος το ρόδι ο Ρόδρι και να γίνει ο πρώτος Ισπανός που κατακτά Χρυσή Μπάλα από το 1960! Και επιστρέφοντας στα πιο σημαντικά, για να ολοκληρώσω, μακάρι να επιστρέψει πιο δυνατός από τον τραυματισμό του πίσω στα γήπεδα και το 2025 να τον θαυμάσουμε ξανά όπως είχαμε συνηθίσει!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Rodri Stats for 2024 Ballon d’Or: Why the Man City Midfielder Won, si.com, διαθέσιμο εδώ
- Why Rodri’s 2024 Ballon d’Or win over Vinícius is historic, espn.com, διαθέσιμο εδώ
