Του Ελευθέριου Χονδρού,
Σε έναν κόσμο όπου η πολυπλοκότητα των πολιτικών πίστεων, των νομικών πλαισίων και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας είναι διαρκώς αλληλένδετα, οι πρόσφατες κινήσεις της Γερμανίας να περιορίσει τις παραδόσεις όπλων στο Ισραήλ μπορούν να θεωρηθούν κάτι περισσότερο από γραφειοκρατία —είναι μια σκληρή και απαραίτητη υπενθύμιση του βάρους της ευθύνης που φέρουν τα έθνη, όταν προμηθεύουν όπλα σε μια ζώνη σύγκρουσης. Η Γερμανία, όπως και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έκανε ένα βήμα πίσω, αμφισβητώντας την ηθική του εξοπλισμού ενός κράτους που εμπλέκεται σε μια από τις πιο ασταθείς και πολωτικές συγκρούσεις της εποχής μας. Και όμως, παρά τις ζοφερές πραγματικότητες που εκτυλίσσονται στο έδαφος στη Γάζα, το Ισραήλ συνεχίζει να υποστηρίζει ότι οι ενέργειές του δικαιολογούνται ως αυτοάμυνα.
Η γερμανική απόφαση να σταματήσει ορισμένες παραδόσεις όπλων, εν αναμονή διαβεβαιώσεων ότι αυτά τα όπλα δεν θα χρησιμοποιηθούν σε πράξεις γενοκτονίας, μιλά για μια πολύ βαθύτερη αλήθεια. Για δεκαετίες, η σύγκρουση μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστίνης πλαισιώνεται μέσα από έναν φακό επιβίωσης, ιστορικού τραύματος και διαρκών αντιποίνων. Ωστόσο, οι αριθμοί από τη Γάζα λένε μια διαφορετική ιστορία. Με πάνω από 42.000 χαμένες ζωές —άμαχους, παιδιά, οικογένειες να διαλύονται— πόσο ακόμα μπορεί ο κόσμος να συνεχίσει να κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα αυτού που συμβαίνει;
Ο νόμος για τον έλεγχο πολεμικών όπλων της Γερμανίας ορίζει ότι τα παραδοθέντα όπλα, δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται εναντίον πολιτικών στόχων. Αυτό δεν είναι απλώς μια νομική διατύπωση. Είναι μια αρχή που έχει τις ρίζες της στον απόηχο του σκοτεινού παρελθόντος της ίδιας της Γερμανίας, κάτι που έχουν δεσμευτεί να μην επαναλάβουν ποτέ. Είναι στην ουσία μια δέσμευση για την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής, πάνω από την πολιτική της εξουσίας και του πολέμου. Ωστόσο, βλέπουμε το Ισραήλ να μην λογοδοτεί, με κυβερνήσεις, όπως αυτή του καγκελαρίου Όλαφ Σολτς να είναι έτοιμες να επαναλάβουν τις παραδόσεις, παρά τα αυξανόμενα στοιχεία για απώλειες αμάχων στη Γάζα.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η αποκοπή όπλων στο Ισραήλ ισοδυναμεί με το να το αφήνεις ευάλωτο, εκτεθειμένο σε απειλές, όπως η Χαμάς ή το Ιράν. Μπορούμε, όμως, να δικαιολογήσουμε τον ανελέητο βομβαρδισμό περιοχών αμάχων, την καταστροφή σπιτιών, σχολείων, νοσοκομείων, υπό το πρόσχημα της αυτοάμυνας; Η Γαλλία, η Ισπανία, ακόμη και το Ηνωμένο Βασίλειο έχουν αρχίσει να υιοθετούν μια πιο προσεκτική προσέγγιση στις πωλήσεις όπλων στο Ισραήλ, εν μέρει λόγω των αυξανόμενων νομικών προκλήσεων από οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κατανοούν ότι ο οπλισμός ενός έθνους ενώ βομβαρδίζει πυκνοκατοικημένες περιοχές αποτελεί άμεση παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου.
Δεν αρκεί απλώς να δηλώνουμε ότι δεν υπάρχει γενοκτονία. Πρέπει να αμφισβητήσουμε την ηθική της απόρριψης όπλων σε μια περιοχή, όπου οι άμαχοι υφίστανται δυσανάλογα το κύριο βάρος της βίας. Η ευρωπαϊκή και η αμερικανική ρητορική που συνεχίζει να περιγράφει αυτές τις ενέργειες ως απαραίτητες για την άμυνα του Ισραήλ γίνεται όλο και πιο κούφια, κάθε μέρα που περνά, καθώς τα ερείπια της Γάζας υψώνονται και ο αριθμός των νεκρών αυξάνεται. Και παρόλα αυτά, η διεθνής κοινότητα υποχωρεί, εγκλωβισμένη ανάμεσα σε συμμαχίες και υποχρεώσεις, καθώς η σιδερένια λαβή του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη παραμένει αδιαμφισβήτητη.
Το Βερολίνο, με την ιστορία του πολέμου και την ευθύνη για μερικές από τις χειρότερες φρικαλεότητες της ανθρωπότητας, βρίσκεται σε μοναδική θέση να ηγηθεί της ευθύνης. Καθυστερώντας τις εξαγωγές όπλων και απαιτώντας από το Ισραήλ να τηρεί τα πρότυπα του διεθνούς δικαίου, κάνουν αυτό που πολλά άλλα έθνη ήταν πολύ αργά ή πολύ φοβισμένα να κάνουν —αναγκάζοντας το Ισραήλ να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των πράξεών του.
Είναι όμως αυτό αρκετό;
Η παύση στις παραδόσεις όπλων μπορεί να φαίνεται συμβολική, αλλά οι συνέπειες είναι πραγματικές. Επιβραδύνοντας τη ροή των όπλων, η Γερμανία, και κατ’ επέκταση η Ευρώπη, στέλνουν ένα μήνυμα: ότι υπάρχει ένα όριο στο πόσο μακριά μπορεί να φτάσει το Ισραήλ στον ανελέητο πόλεμό του στη Γάζα. Ότι ακόμη και μπροστά στην τρομοκρατία, η αδιάκριτη δολοφονία αμάχων δεν θα γίνει ανεκτή.
Το Ισραήλ έχει από καιρό χρησιμοποιήσει την απειλή της υπαρξιακής εξόντωσης, για να δικαιολογήσει τις επιθετικές στρατιωτικές του τακτικές. Όμως, καθώς όλο και περισσότεροι διεθνείς ηγέτες ζητούν αυτοσυγκράτηση, πρέπει να αναρωτηθούμε: Πόσοι ακόμη πρέπει να πεθάνουν πριν δράσει η διεθνής κοινότητα;
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Germany demands Israel give assurances it won’t use weapons against civilians, Politico.eu, διαθέσιμο εδώ
