Της Άννας Μαρία Τσαρτσίδου,
Γιατί τέτοια εμμονή με το να κάνουμε τον χρόνο να κυλήσει γρήγορα; Να φύγει και αυτή η ώρα, να περάσει και αυτή η μέρα, να αλλάξει και αυτός ο χρόνος. Πολύ συχνά θα πιάνουμε τους εαυτούς μας να επιθυμούν ο χρόνος να τρέξει. Αυτό συμβαίνει για δύο λόγους: Είτε γιατί περνάμε πολύ δύσκολα στο παρόν είτε γιατί λαχταράμε με ανυπομονησία να έρθει κάτι στο μέλλον. Δεν καταλαβαίνω όμως, γιατί όλη αυτή η ανυπομονησία να φύγουμε από εδώ που είμαστε και να πάμε εκεί που θέλουμε να φτάσουμε. Γιατί να πρέπει να παραλείψουμε όλα αυτά τα «βασανιστικά» βήματα της διαδικασίας; Εννοώ, ποιος μας βιάζει; Τι πειράζει αν αυτό γίνει σε μία-δύο εβδομάδες πιο μετά; Τι πειράζει αν γίνει σε έναν μήνα ή έναν χρόνο; Δεν χρειάζεται να κοιτάμε εμμονικά τους δείκτες του ρολογιού ή τα κουτάκια του ημερολογίου και να ευχόμαστε όλα να κυλήσουν γρηγορότερα. Χάνουμε την αξία της στιγμής, επισπεύδοντας τον χρόνο. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας να απολαύσει την ανυπομονησία μας, την απόλαυση μιας φαντασίωσης που έρχεται! Γιατί είναι μεγάλο πράγμα το να ελπίζεις, το να αναμένεις για κάτι· σημαίνει πως έχεις ελπίδα.
Δυστυχώς όμως, όλοι μας πέφτουμε σε αυτή την παγίδα με τον χρόνο. Κουβαλάμε το παρελθόν, βιαζόμαστε για το μέλλον και συχνά χάνουμε το παρόν, το τώρα. Νομίζουμε πως αύριο τα πράγματα θα είναι καλύτερα. «Αν τρέξουμε θα προλάβουμε», «αν σηκωθείς από νωρίς θα κερδίσεις χρόνο», «αν πάμε με το αμάξι, θα φτάσουμε γρηγορότερα», «φάε κάτι στο πόδι για να προλάβεις να φύγεις». Αντί να ελέγχουμε εμείς τον χρόνο, μας ελέγχει πλέον αυτός. Ποτέ δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για όλα και αύριο δεν ξέρουμε αν θα υπάρχουμε και όμως αυτά δεν τα σκεφτόμαστε όταν αδημονούμε. Όταν τρώμε στο πόδι, όταν σηκωνόμαστε χαράματα με το άγχος, όταν γκρινιάζουμε για τον χρόνο που δεν μας φτάνει, όταν κολλάμε στην κίνηση. Πόσο διαφορετικά θα αντιμετωπίζαμε όλες αυτές τις καταστάσεις, αν ξέραμε ότι δεν έχουμε άλλο χρόνο; Αν ξέραμε ότι αυτή είναι η τελευταία μας στιγμή; Σίγουρα όχι με βιασύνη. Τότε δεν θα θέλαμε ο χρόνος να τρέξει, αλλά να μείνει∙ να παγώσει. Τότε σίγουρα θα ξεχνούσαμε το άγχος και την γκρίνια και θα ψάχναμε κάτι θετικό και αστείο να εστιάσουμε μέσα στην εκάστοτε κατάσταση.
Ο χρόνος τρέχει και πίσω δεν γυρνά. Και η πραγματικότητα είναι πως ποτέ δεν θα είσαι νεότερος από αυτή τη στιγμή που περνάει και διαβάζεις αυτό το άρθρο. Πρέπει να προσπαθείς να μην το ξεχνάς αυτό. Να μην ξεχνάς πως μεγαλώνεις και ότι μεγαλώνουν και οι άνθρωποι γύρω σου και ότι ίσως αύριο είναι αργά για να κάνεις κάποια πράγματα που μπορείς να κάνεις σήμερα. Είναι όμορφο πράγμα το να ελπίζεις σε κάτι, το να έχεις όνειρα και στόχους αλλά μην το φτάνεις στην υπερβολή και ξεχνάς ότι ακόμα και τώρα, αυτό το λεπτό, ζεις. Η υπερβολική εστίαση στο μακρινό μέλλον, σε αποστασιοποιεί από το παρόν. Χάνεται το παρόν μέσα στην υπερπροσπάθεια να τρέξει ο χρόνος.
Άσε τη στιγμή να μείνει και απόλαυσέ την. Ακόμα και τις άσχημες στιγμές. Είναι ένα σύνολο εμπειριών που θα σε φτάσει εκεί που ονειρεύεσαι και δεν θα είναι πάντα ένα σύνολο με μονόπλευρα καλές στιγμές. Θα υπάρχουν και άσχημες, θα υπάρχουν και άβολες, αλλά και αυτές δεν σημαίνει πως πρέπει να τις αποφεύγεις. Κράτα τη στιγμή, να έχεις να θυμάσαι πως για μια φορά απόλαυσες τον καφέ σου και δεν έφυγες άρον άρον, πως κόλλησες στην κίνηση μα δεν σε πείραξε, γιατί το ραδιόφωνο έπαιζε ωραία μουσική, πως το φαγητό είναι πιο απολαυστικό όταν το τρως αργά. Δώσε νόημα στην κάθε κατάσταση. Θα περάσουν όλες οι μέρες, και αν κάποια στιγμή στο μέλλον κοιτάξεις πίσω και συνειδητοποιήσεις πως κάποια στιγμή δεν τη χάρηκες, πως έχασες κάποια πράγματα, θα νιώσεις ενοχές. Ενοχές για τον χαμένο χρόνο. Γιατί θα καταλάβεις πως στην τελική… ο χρόνος είναι ό,τι πολυτιμότερο έχουμε.
