Της Άννας Καρρά,
Οι περισσότεροι από εμάς παρακολουθήσαμε πριν λίγες ημέρες την κατάρρευση της σπουδαίας ερμηνεύτριας Μαρινέλλας στο Ηρώδειο, αλλά και το πλήθος των σχολίων που πυροδότησε το γεγονός αυτό. Σε όλες τις διαδικτυακές πλατφόρμες διατυπώθηκαν κρίσεις για την ηλικία της προαναφερθείσας κυρίας, αλλά και το αν πρέπει μια «ηλικιωμένη» γυναίκα να συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπά. Δεν θα ήθελα σε αυτό το γεγονός να εστιάσουμε στο φύλλο, αλλά στην ηλικία, η οποία αποτελεί παράγοντα για να κριθεί κάποιος αν είναι ικανός ή όχι να συνεχίσει να εργάζεται ή να προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε, δεν είναι το πρώτο ούτε το τελευταίο παράδειγμα που δεσπόζει η άποψη ότι οι γηραιότεροι πρέπει να αποσύρονται, ώστε να «ανοίξουν» τον δρόμο στους νεότερους.
Είναι δυνατό, όμως, κάποιος ή κάποιοι να περιορίσουν έναν άνθρωπο και να του αποστραγγίσουν τη χαρά και την όρεξη για εργασία; Φυσικά και όχι! Κανένας δεν έχει το δικαίωμα σε κάτι τέτοιο, αλλά μέσω υπαινιγμών, αστείων ή σχολίων κατακρίνουν και «φυλακίζουν» έναν άνθρωπο γεμάτο όρεξη. Τον «φυλακίζουν» στο σπίτι να περάσει τα τελευταία του χρόνια, αναπολώντας στιγμές νιότης, και να προσφέρει τις υπηρεσίες του στους συγγενείς του είτε φροντίζοντας τον/τη σύζυγο ή τα εγγόνια του. Γιατί άραγε θεωρούμε έναν άνθρωπο ικανό να φροντίσει τα εγγόνια του και όχι ικανό να τραγουδήσει ή να εργαστεί εν γένει; Αυτή η αντικρουόμενη άποψη μάς προκαλεί προβληματισμό, γιατί, όπως όλοι γνωρίζουμε, το μεγάλωμα των παιδιών αποτελεί μια τεράστια ευθύνη που απαιτεί φυσική και πνευματική δύναμη, η οποία υποτίθεται πως στερείται από τους γηραιότερους και για αυτό δεν πρέπει να εργάζονται πλέον.
Εγώ πιστεύω ακράδαντα πως το «απολιθωμένο» στερεότυπο ότι οι ηλικιωμένοι είναι ανήμποροι, στάσιμοι και άρρωστοι αιωρείται σαν πέπλο από πάνω μας και αποτυπώνεται σε αυτές τις κρίσεις και πεποιθήσεις. Άλλωστε, η γήρανση είναι μια φυσιολογική κατάσταση εξέλιξης της ανθρώπινης ζωής και μια κατάσταση που όλοι θα βρεθούμε και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο.
Τα ταμπού που ακολουθούν τους ηλικιωμένους δεν σταματούν στο αν τελικά έχουν τη δυνατότητα να εργαστούν, αλλά και στο αν έχουν την ευκαιρία να ξαναφτιάξουν τη ζωής τους και να ερωτευτούν. Μετά τα 60 πιστεύουμε ότι σταματάει η ζωή και απλά θα πρέπει να αναμένουμε καρτερικά το τέλος, αποκλείοντας κάθε πηγή χαράς και συντροφιάς. Μας φαίνεται πιο φυσιολογικό ένας ηλικιωμένος να είναι μόνος και καταθλιπτικός από το να επιλέξει να βρει μια συντροφιά. Μήπως διακατεχόμαστε από περίσσιο εγωισμό και αδιαφορία για την πραγματική τους ευτυχία;
Και φυσικά, όλος αυτός ο ηλικιακός ρατσισμός που βιώνει η μεγαλύτερη ηλικία δημιουργεί και στην νέα γενιά μια αντίληψη αποφυγής των γηρατειών. Φοβόμαστε να γεράσουμε και με κάθε τρόπο (πλαστική χειρουργική, ενέσιμα) προσπαθούμε να απεμπολήσουμε από πάνω μας κάθε σημάδι ότι ο χρόνος περνάει, για να μην βιώσουμε τον ρατσισμό και τα βλέμματα λύπησης. Τι και αν με την βοήθεια της ιατρικής, το προσδόκιμο ζωής αυξήθηκε κατακόρυφα, η κοινωνία δεν «αφήνει» τους ανθρώπους αυτούς να γευτούν τις χαρές που προσφέρει η ζωή.
