Της Σόνιας Βαλαβανίδη,
Η έκρηξη εγκληματικών ενεργειών των ανηλίκων στις μέρες μας ταράζει την επίπλαστη κοινωνική γαλήνη που αποτελεί απλώς ένα πέπλο κάλυψης της πραγματικής κοινωνικής δομής. Η βία που προέρχεται από παιδιά δεν εμφανίστηκε απλώς σε μία μέρα, εκπλήσσοντας τους πάντες, αλλά σιγόκαιγε εδώ και χρόνια, με αποτέλεσμα τώρα πια να στεκόμαστε αδύναμοι μπροστά στα άγρια περιστατικά κακοποίησης. Η κατάσταση αυτή έχει εκτραχυνθεί σε τέτοιον βαθμό που πια τα παιδιά δημιουργούν συμμορίες και οπλίζουν τις φαρέτρες τους όχι απλώς με λεκτικές επιθέσεις, αλλά με όπλα. Η βία είναι καθημερινή, με τους γονείς να βρίσκονται σε παροξυσμό, αδυνατώντας να οριοθετήσουν συμπεριφορές και το κράτος σε πανικό, να προχωρά σε θεσμοθέτηση διατάξεων για περιορίσει το φαινόμενο.
Οι νέες αυτές διατάξεις, στρέφουν τον φακό στους γονείς εκείνων που διαπράττουν εγκλήματα. Πέρα από τη χρηματική ποινή για τις βιαιοπραγίες των παιδιών τους σε βάρος συμμαθητών, θα εκτίουν ποινή στις φυλακές όταν αυτό θα κρίνεται από το δικαστήριο. Παύει να ισχύει η εξαγορά της ποινής για σοβαρές εγκληματικές ενέργειες. Είναι φανερό πως η Κυβέρνηση δεν λειτουργεί τιμωρητικά απέναντι στα παιδιά, καθώς θεωρεί τους γονείς υπεύθυνους για την ανατροφή τους. Ωστόσο, φτάνει μόνο αυτό; Μήπως η θεσμοθέτηση των διατάξεων έχει επιφανειακό χαρακτήρα, χωρίς να επιλύει ουσιαστικά το πρόβλημα; Μήπως βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος; Η αυστηροποίηση της ποινής για παραμέληση ανηλίκου αποτελεί προσπάθεια αποσόβησης, αλλά πόσο αποτελεσματική κρίνεται; Ο τιμωρητικός χαρακτήρας δεν αρκεί, καθώς το πρόβλημα είναι πολυπαραγοντικό και το κράτος εθελοτυφλεί, όταν δεν εξετάζει όλες τις παραμέτρους. Το μόνο σίγουρο είναι πως η αξιωματική αντιπολίτευση στον κυκεώνα των εσωτερικών συγκρούσεων δεν εκτελεί το χρέος της, δηλαδή την εξέταση και την επισήμανση των πολιτικών λαθών της Κυβέρνησης. Τα υπόλοιπα κόμματα αρκούνται σε δηλώσεις χωρίς ουσία και βάθος, με μόνο σκοπό την επιφανειακή προσέγγιση του ζητήματος.
Παρότι νιώθουμε ένα σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που ακούμε περιστατικά άγριας συμπλοκής, όπως αυτό της δεκατετράχρονης στη Γλυφάδα που δέχτηκε επίθεση από ομάδα συμμαθητών της, δεν πρέπει να το θεωρούμε φαινόμενο της εποχής, αλλά, αντιθέτως, τα πλοκάμια του απλώνονται χρόνια πριν, τη στιγμή που τα παιδιά αυτά βρίσκονται υπό τις φτερούγες των γονιών τους. Ναι, προφανώς και οι γονείς επωμίζονται το βάρος της ευθύνης των παιδιών τους και, ναι, ήταν ένα μέτρο που έπρεπε να παρθεί για να τεθούν όρια. Θα λύσει, όμως, αυτό το πρόβλημα; Βάζοντας τους γονείς αυτών των παιδιών στη φυλακή, αυτά θα σταματήσουν να εγκληματούν; Μάλλον, όχι. Κρίνεται πιο απαραίτητο από ποτέ αυτοί οι γονείς να λάβουν τη βοήθεια που χρειάζονται μέσω των ψυχολόγων που θα παρασχεθούν από το κράτος. Με τη βοήθεια του ψυχολόγου θα κατανοήσουν τις λανθασμένες παιδαγωγικές πρακτικές και θα προβούν σε άμεσες αλλαγές, διασφαλίζοντας σε κάθε περίπτωση, τον ψυχισμό των παιδιών, γιατί είναι παιδιά και όχι εγκληματίες.
Οφείλουμε να ακούσουμε την έκκληση για βοήθεια και να τα επαναφέρουμε στον κόσμο των κανόνων με τη βοήθεια των ψυχολόγων και του αντίστοιχου μαθήματος ενσυναίσθησης στα σχολεία της χώρας και κυρίως, με την ενημέρωση των καθηγητών για τα ζητήματα αυτά. Οι ποινές είναι η αρχή για την εκτέλεση αυτής της μάστιγας, αλλά όχι το τέλος. Το κράτος πρέπει να παρέχει μεγαλύτερη και ουσιαστικότερη βοήθεια με τη χρήση αποτρεπτικών και διορθωτικών μέτρων, γιατί τα παιδιά αυτά δεν είναι μια χαμένη υπόθεση, μα ψυχές που έχουν χάσει τον δρόμο τους και περιμένουν να γίνουμε οι φάροι τους.
