Της Τάνιας Στέφου,
Ο αποχωρισμός συμβολίζει την αναγνώριση του επικείμενου τέλους, της ολοκλήρωσης ενός κύκλου και την έναρξη της επόμενης φάσης της ανθρώπινης ζωής. Συνήθως, η έννοια του αποχωρισμού είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον θάνατο. Ωστόσο, ήδη από τη στιγμή της γέννησής μας βιώνουμε καθημερινά μικρότερες ή μεγαλύτερης απώλειες. Ο πρώτος αποχωρισμός που βιώνει ένας άνθρωπος είναι εκείνος της μητέρας που φέρνει στο κόσμο το παιδί της. Η ίδια η μητέρα αποχωρίζεται το βρέφος, το οποίο μέχρι τη στιγμή του τοκετού εξαρτιόταν από εκείνη, ενώ παράλληλα το ίδιο το βρέφος αποχωρίζεται την ζεστασιά που παρέχει η μητρική φωλιά. Έπειτα, σε κάθε επιμέρους στάδιο της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με διαφορές απώλειες π.χ. οι φίλοι που αποκτούμε και χάνουμε με το πέρασμα του χρόνου, οι ερωτικές απογοητεύσεις, η εφηβεία, οι σπουδές, οι εργασίες, τα παιδιά που φεύγουν από το σπίτι τους για να χτίσουν το μέλλον τους.
Σε κάθε απώλεια ένας άνθρωπος βιώνει έντονα 5 κύρια συναισθήματα: άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και αποδοχή. Αυτά τα 5 συναισθήματα ονομάζονται στην ψυχολογία 5 πένθιμα στάδια. Υπάρχουν φορές που κάνεις και τίποτα δεν μπορεί να μας ανακουφίσει από την απώλεια, που δεν επιθυμούμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι, που νιώθουμε απόγνωση και θεωρούμε ότι ο χρόνος όλα τα γιατρεύει. Στην πραγματικότητα, η φράση αυτή δεν ισχύει, ο χρόνος δεν αρκεί από μόνος. Όταν βιώνουμε αυτά τα στάδια συναισθημάτων, οφείλουμε να αγκαλιάσουμε τον εαυτό μας, να τον φροντίσουμε και να πούμε ότι είναι εντάξει, να νιώθουμε όπως νιώθουμε. Είναι εντάξει να περνούμε τον χρόνο μας και πρέπει εμείς οι ίδιοι να διαχειριζόμαστε την απώλεια.
Η απώλεια δίνει νόημα στη ζωή μας, καθώς όσο πόνο και αν βιώνουμε, εξαιτίας της ο αποχωρισμός δημιουργεί έδαφος για επένδυση στον εαυτό μας. Όταν χάνουμε κάτι υπάρχει χρόνος για να δημιουργηθεί κάτι νέο. Η απώλεια δεν μπορεί να αποφευχθεί, συνιστά αλλαγή περιβάλλοντος. Η απώλεια οδηγεί στην αλλαγή, στον ερχομό του νέου. Για πολλούς ανθρώπους, ο πόνος του αποχωρισμού ελαττώνεται με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν όμως και φορές που ο αποχωρισμός δεν ξεθωριάζει με τον χρόνο. Σε αυτήν την περίπτωση δημιουργούνται ψυχολογικές επιπλοκές που επιδρούν στην υγεία και μπορούν να εκδηλωθούν υπό τη μορφή ασθενειών. Με την απώλεια υποσυνείδητα καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει διάρρηξη του θεσμού, καθώς η αντίληψη για το ποιοι είμαστε αντανακλάται μέσα από τις σχέσεις μας με τους άλλους. Ίσως το δυσκολότερο κομμάτι είναι η αγωνία της απώλειας. Δεν μπορούμε να την συλλάβουμε, γιατί αφορά κάτι άγνωστο. Σε αυτήν την περίπτωση όταν μέσα στην οδύνη της απώλειας, σκεφτόμαστε τη σχέση με το άτομο που αποχωριστήκαμε, έχουμε γλυκόπικρες αναμνήσεις. Κάθε άνθρωπος επιθυμεί την ελευθέρια του από κάθε λογής δεσμά, μέσα από τις δικές του δυνάμεις. Τότε μπορεί να ανιχνεύσει τα αποθέματα δύναμης που κρύβει μέσα με σκοπό να απελευθερωθεί από την εξάρτηση του αποχωρισμού.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Απώλεια: Αποχωρισμός και Αναγέννηση, psychologynow.gr, διαθέσιμο εδώ
