Του Δημήτρη Κυριαζή,
Φθορά
Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων,
και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι.
Στην άμμο στήνουμε τα μεγαλύτερά μας έργα. Τα μεγαλύτερα σχέδια και φιλοδοξίες που χρωματίστηκαν από ονειρικές παλέτες, βρήκαν για καμβά τους την άμμο. Η αβεβαιότητα και η επισφάλεια είναι τα συστατικά των βαθύτερων επιθυμιών, καθώς τα μεγαλύτερα επιτεύγματα είναι αυτά που αρχικά μας τρόμαζαν και η ιδέα της πραγμάτωσης των πιο μακρινών φαντασιώσεων συλλαμβανόταν από περίσσιο φόβο και δισταγμό.
Όνειρα που —μεταξύ μας— κανείς δεν θα ήθελε να ανήκουν στον κόσμο της λήθης και του ύπνου, αλλά στον κόσμο της δράσης και της εμπειρίας. Το ζητούμενο είναι σε τι κατάσταση θα μας βρει ο Χρόνος όταν τα όνειρα αυτά συνθλιβούν και ποδοπατηθούν από μια πατημασιά ρεαλισμού, που στα δικά μου μάτια δείχνει να μοιάζει με την επικράτηση των σκέψεων εκείνων που συμμαχούσαν με την φοβική και συντηρητική πλευρά του εαυτού μας, λειτουργώντας κατασταλτικά ως προς την ανάγκη για ελεύθερη ανάσα. Εκεί πέρα, πίσω από αυτές τις σκέψεις κρύβεται η Φθορά του Καρυωτάκη· στον ξεπεσμένο και εκφυλισμένο χρόνο, η περάτωση του οποίου βοήθησε τους φόβους να θεριεύσουν και στο τέλος να καταστρέψουν τα παιδικά μας κάστρα. Να τα ισοπεδώσουν αμείλικτα και χωρίς ενδοιασμούς, καθιστώντας τις επιφυλάξεις, τις ντροπές και τη φοβική βαρεμάρα παρασιτικές εις βάρος του ονείρου.
Ο χρόνος πρέπει να γίνει σύμμαχος. Δεν πρέπει να του επιτραπεί να παίξει τον ρόλο αυτού που βοηθάει το comfort zone να γίνει ακόμη πιο comfort και να ωριμάσουν όλες εκείνες οι σκέψεις που υπονομεύουν την αυτοπραγμάτωση και αυτοεκπλήρωσή μας. Και, προφανώς, τα όνειρα καθορίζονται όλη την ώρα και στο κάδρο μπαίνουν νέοι στόχοι, διαφορετικοί από τους αναμενόμενους, από αυτούς που είχαμε μέχρι τώρα θέσει. Η άμμος είναι εύπλαστη και της δίνουμε ό,τι σχήμα θέλουμε εμείς. Αλλά εκτός από εύπλαστη είναι και πάρα πολύ εύθραυστη σαν υλικό. Παρομοίωση που θυμίζει τα παροδικά συναισθήματα ευφορίας που αμέσως εκμηδενίζονται όταν τα παράσιτα της ανασφάλειας και της αβεβαιότητας κάνουν έφοδο στο μυαλό και στην καρδιά μας και μάλιστα καταδρομική.
Συμφιλίωση με τον χρόνο και όχι ρήξη. Αυτή η πρακτική δίνει απάντηση στο πρόβλημα. Αντί για αρένα μάχης, για πεδίο ατέρμονων υπεραναλυτικών συγκρούσεων που κονταροχτυπιούνται σε αυτό η θέληση και το πάθος με τον ενδοιασμό και τη νωθρότητα, πρέπει να νοηθεί σαν το αυτοκίνητο που μας μεταφέρει εκεί που δεν μπορούμε να πάμε με τα πόδια. Αντί να ωριμάζουν τα συναισθήματα τα αυτοκαταστροφικά, ας ωριμάσουν στη γραμμική αυτήν πορεία όλα τα «θέλω» προς πραγμάτωση και απόλαυση. Να δώσουμε τον απαραίτητο χρόνο στον εαυτό μας να ωριμάσει και ο ίδιος μαζί με τα λεπτά, έτσι ώστε οι επιθυμίες να γίνουν εμπειρίες και να μην μείνουν για πάντα εγκλωβισμένες στις φυλακές των δεύτερων σκέψεων.
Ίσως αυτό να έλειπε από τον Καρυωτάκη. Η συμφιλίωσή του με τον χρόνο και η συμμαχία του με αυτόν. Ο χρόνος μπορεί να βοηθήσει τα κάστρα να γίνουν πολιτείες και να μην εκπέσουν ξανά στην απλή και ακατέργαστη ύλη της άμμου. Ίσως αν ο Καρυωτάκης ερωτευότανε τον χρόνο και έβλεπε σε αυτόν το πεδίο της δικής του εξέλιξης και δημιουργίας να μην τον έφθειρε ψυχικά και έβαζε την τελεία στα 32 του χρόνια…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Στην άμμο τα έργα στήνονται μεγάλα των ανθρώπων, και σαν παιδάκι τα γκρεμίζει ο Χρόνος με το πόδι, atticavoice.gr, διαθέσιμο εδώ
