Του Βασίλη Μορφονιού,
Πέρυσι την ίδια εποχή, βγήκε ο εκρηκτικός συνδυασμός της “Barbie” και του “Oppenheimer”, (πλέον γνωστό ως “Barbenheimer”), που σάρωσε τα ταμεία και τις υποψηφιότητες για Όσκαρ. Πέρα από το γεγονός ότι διέσωσε τη καλοκαιρινή σεζόν και πρόσφερε αξέχαστες στιγμές cosplay, με γραβάτες και ροζ μπλούζες, έκανε και ένα ακόμα καλό. Ανέδειξε την κωμική πλευρά ενός από τους πιο αγαπητούς ηθοποιούς του Hollywood, του Ryan Gosling.
Ένας μόνιμος κίνδυνος για τους σταρ του Χόλιγουντ είναι το περίφημο “typecasting”, να ταυτιστούν δηλαδή με ένα συγκεκριμένο ρόλο σε τέτοιο βαθμό που να μην τους προσφέρεται μετά τίποτα το καινοτόμο ή διαφορετικό. Κάποιοι ηθοποιοί όπως ο Leonardo DiCaprio ή ο Robert Pattinson καταφέρνουν μετά από πολλές μικρές καλλιτεχνικές ταινίες και συνεργασίες με μεγάλους σκηνοθέτες να γλιτώσουν από αυτήν τη λούπα (της ταύτισης με Τιτανικό και Twilight αντίστοιχα). Άλλοι, όπως ο Adam Sandler ή ο Tom Cruise, παγιδεύονται σε αυτή και καταλήγουν να παίζουν τον ίδιο ρόλο ξανά και ξανά και ξανά (με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που μας θυμίζουν ότι χαραμίζουν το ταλέντο τους).
Κάτι παρόμοιο συνέβη και στο Ryan Gosling μετά την επιτυχία της ταινίας “Drive”. Ενώ μέχρι τότε ήταν γνωστός ως το ομορφόπαιδο του ημερολογίου, ο ψυχρός, στωικός και σκληροτράχηλος χαρακτήρας του οδηγού στην ομώνυμη ταινία έφερε τα πάνω κάτω στην εικόνα του ηθοποιού. Το κοινό (ιδιαίτερα οι νεότεροι άντρες) ταυτίστηκε με τον εσωστρεφή αντι-ήρωα με βίαιη προσωπικότητα αλλά ευγενική καρδιά. Το γεγονός αυτό, όπως ήταν αναμενόμενο, το εκμεταλλεύτηκε το Hollywood κάνοντας τον Gosling τη νέα ενσάρκωση του σιωπηλού αντί-ήρωα. Το θετικό που προέκυψε από αυτό είναι ότι οι περισσότερες από τις ταινίες που γυρίστηκαν είναι εξαιρετικές. Το αρνητικό είναι ότι ο Gosling έπαιζε ουσιαστικά τον ίδιο ρόλο.
Ξεκίνησε με τη μετάβαση από οδηγό αυτοκίνητου σε μηχανόβιο στο “Place Beyond the Pines”, προσθέτοντας μερικά τατουάζ αλλά διατηρώντας σχεδόν όλα τα χαρακτηριστικά του οδηγού σταθερά (ακόμα και την χωρισμένη γυναικά με ανήλικο παιδί που ερωτεύεται). Από αυτό το σημείο και μετά, οι χαρακτήρες του Ryan Gosling εμφάνιζαν σταδιακά ολοένα και λιγότερο συναίσθημα, μέχρι που έφτασε στο κυριολεκτικά άψυχο ανδροειδές του “Blade Runner 2049”. Από τον μαφίοζο στο “Gangster Squad”, Τον Μποξέρ Μαφιόζο-Δολοφόνο στο αινιγματικό “Only God Forgives”, (του ίδιου σκηνοθέτη με το “Drive”), έως το ρομπότ δολοφόνο στο “Blade Runner” το μοτίβο είχε γίνει εμφανές. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι οι ίδιες οι ταινίες δεν άξιζαν ή ότι ο Gosling δεν απέδωσε σωστά τους ρόλους. Το “Blade Runner 2049” είναι πιθανώς η καλύτερη του ταινία ενώ το άψυχο ανδροειδές που αναζητά ανθρώπινα συναισθήματα ταιριάζει πολύ και ως κλιμάκωση των προ-αναφερόμενων ρόλων. Όταν, όμως, βγήκε το “First Man”, που έπαιξε τον Neil Armstrong (ένα ρόλο τόσο ψυχρό που κάνει το ανδροειδές να μοιάζει ζωντανό), το μοτίβο με είχε κουράσει σε τέτοιο βαθμό που σταμάτησα να ασχολούμαι με την καριέρα του.
Μέσα σε όλη αυτή την επανάληψη όμως, υπάρχει μια φωτεινή εξαίρεση. Το 2016 το μοτίβο έσπασε με τις δύο αγαπημένες μου ταινίες του ηθοποιού και το λόγο που άρχισα να τον παρακολουθώ εξαρχής. Όλοι έχουν δει, και κατά πάσα πιθανότητα αγαπούν, το “La La Land”, το σπαραχτικό ρομαντικό μιούζικαλ φόρο τιμής στο κλασσικό Hollywood. Η υποψηφία για Όσκαρ ερμηνεία του στο “La La Land” είναι αρκετά υποτιμημένη καθώς ο Gosling όχι μόνο έμαθε να χορεύει και να παίζει πιάνο για το ρόλο αλλά είχε και εξαιρετικό κωμικό τάιμινγκ. Αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο στην —κατά τη γνώμη μου— καλύτερη ερμηνεία του Gosling, στο “The Nice Guys”.
Στο “Nice Guys” o Gosling παίζει έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ που μπλέκεται σε μια συνομωσία, προσπαθώντας να ανακαλύψει τους υπαίτιους δολοφονίας μιας γνωστής πορνοστάρ. O Ryan συμπρωταγωνιστεί μαζί με τον Russell Crowe, έναν ηθοποιό που επίσης δεν συνηθίζει κωμωδίες. Ο χαρακτήρας του Gosling, Holland March, είναι ένας καλοπροαίρετος πατέρας που προσπαθεί να είναι θετικό πρότυπο για τη νεαρή κόρη του. Η παρορμητικότητα, χαλαρότητα και αφηρημάδα του ταιριάζει τέλεια με τον πιο οργανωμένο αλλά οξύθυμο Jackson Healey του Crowe.
Οι αντιθέσεις τους δημιουργούν ένα δίδυμο με απίστευτη χημεία που προσφέρει ξεκαρδιστικές στιγμές χωρίς καν να έχει ανάγκες από σπουδαίες ατάκες. Πράγματι, η εκφραστικότητα των προσώπων τους καθώς και οι ήχοι του Gosling που αλλάζει την τονικότητα της φωνής του με το παραμικρό συμβάν (με πιο αξιοσημείωτο παράδειγμα τα ουρλιαχτά του) κάνουν ακόμα και την πιο απλή σκηνή χιουμοριστική. Προσωπικά μιλώντας, η πιο ξεκαρδιστική ταινία της τελευταίες δεκαετίας και το καλύτερο κωμικό δίδυμο από την τριλογία “Cornetto” του Edgar Wright.
Δυστυχώς, παρά τις ενθουσιώδεις κριτικές, το “Nice Guys” ήταν μια εμπορική αποτυχία οπότε οι ελπίδες για sequel πέθαναν νωρίς (αν και ποτέ δεν ξέρεις δεδομένου ότι έχει πλέον γίνει cult) και μαζί τους η ευκαιρία να κάνει ο Gosling κάτι διαφορετικό. Ή έτσι νομίζαμε, μέχρι που κυκλοφόρησε η “Barbie”. Παρότι πολλοί ενοχλήθηκαν από το casting ενός ηλικιακά μεγάλου σοβαρού ηθοποιού σε μια πιο νεανική κωμωδία, εγώ ήμουν σίγουρος ότι αν αξιοποιήσουν τα ταλέντα του θα ταιριάξει γάντι στο ρόλο. Ένα δισεκατομμύριο δολάρια και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ μετά, νομίζω όλοι βλέπουν ότι ο Ryan Gosling μπορεί να είναι πολλά παραπάνω από ένα άψυχο ρομπότ.
Συνοψίζοντας, ελπίζω αυτήν τη φορά το Hollywood, επηρεασμένο από τα κέρδη, να δώσει στον Gosling μια ευκαιρία να αναδείξει και άλλες του πλευρές. Αν και από την ανακοίνωση, ότι μάλλον θα παίξει τον “Ghost Rider” της Marvel (ένα άψυχο δαίμονα μηχανόβιο), κρατάω μικρό καλάθι…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- The Nice Guys, imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
- Barbie, imdb.com, διαθέσιμο εδώ.
- The Drive, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
