Της Ευτυχίας Αντωνοπούλου,
Κάποιους μήνες μετά την προβολή της στις αίθουσες, και ενώ βρισκόμαστε εν μέσω της περιόδου του θερινού σινεμά, είναι ευκαιρία να επιστρέψουμε σε όσες ταινίες δεν καταφέραμε να δούμε κατά τη χειμερινή σεζόν.
Την ταινία Μην ανοίγεις την πόρτα, η οποία μέσα στη χρονιά δεν μου είχε προσελκύσει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, είδα, λοιπόν, και εγώ πρόσφατα. Μία ελληνική παραγωγή από τους YouTubers Σάκη και Αλέξανδρο Κάρπα, οι οποίοι επιλήφθηκαν, επίσης, του σεναρίου και της σκηνοθεσίας, ενώ ο πρώτος εξ αυτών ενσάρκωσε και τον ένα από τους δυο πρωταγωνιστές του έργου. Τη δεύτερη ηρωίδα του έργου έπαιζε η Φωτεινή Λεβογιάννη. Ένα ψυχολογικό θρίλερ, όπως οι ίδιοι το χαρακτήρισαν, που γέμισε τις αίθουσες και διέπρεψε σε εισπράξεις αφήνοντας στον Έλληνα ακόλουθο τους, αλλά και στον κάθε θεατή μια αίσθηση καλογυρισμένης ταινίας που αποτυπώνει με τρόπο πρωτότυπο, αλλά και συγχρόνως προσιτό τις εσωτερικευμένες φοβίες που βιώνει ο μέσος άνθρωπος.
Πρόκειται για μια ταινία που στηρίζεται εν μέρει στο στοιχείο του τρόμου, όμως φαίνεται ότι οι δημιουργοί της είχαν στόχο να αγγίξουν βαθύτερα τον θεατή προσκαλώντας τον να βιώσει μαζί με τον πρωταγωνιστή τις ενοχές που τον βαραίνουν, καθώς και να προβεί σε μια αυτοκριτική. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν τα αδέρφια Κάρπα σε συνέντευξη τους στο flix.gr «όσοι τη δουν να συγκρουστούν με το υποσυνείδητό τους, με την ιδιοσυγκρασία τους, με τις σκέψεις τους, ακόμη και με τις ιδεολογίες τους».
Αναλυτικότερα, η ταινία πραγματεύεται τη ζωή ενός άντρα που ζει απομονωμένος στη μέση ενός δάσους. Μια ταραγμένη απρόσμενη επισκέπτης αναστατώνει τον πρωταγωνιστή και ξεκινάνε μαζί ένα ταξίδι προς τη λύτρωση. Στο ξύλινο σπιτάκι μέσα στο σκοτεινό δάσος τους κυνηγάει μια άπιαστη απειλή. Όσο οι ήρωες μας γνωρίζονται μεταξύ τους γίνονται αποκαλύψεις για τις ζωές και των δυο και οι τελευταίοι φαίνεται να προβληματίζονται και να αναθεωρούν επιλογές του παρελθόντος. Είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το παρελθόν τους τούς στοιχειώνει. Ο θεατής, αρχικά, απλώς αγωνιά, αλλά τελικώς καταλήγει να πάσχει μαζί με τους πρωταγωνιστές.
Η προσωπική μου εκτίμηση του θέματος της ταινίας περιστρέφεται γύρω από την αυτοτιμωρία. Αυτό που περισσότερο με τάραξε και με προβλημάτισε σχετίζεται με το πως ο άνθρωπος διαχειρίζεται τα λάθη του, τις ενοχές και τις τύψεις που προκύπτουν από αυτά. Μια λάθος επιλογή μπορεί να οδηγήσει σε σοβαρές επιπτώσεις με επίδραση σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά και στον ίδιο μας τον εαυτό. Πώς κανείς διαχειρίζεται μια τέτοια ευθύνη; Ένα μη αναστρέψιμο αποτέλεσμα μπορεί να αποβεί μοιραίο για την ψυχοσύνθεση μας. Ενώ θεωρητικά είναι εύκολο να αναλάβει κανείς την ευθύνη των πράξεων του, τι συμβαίνει όταν το λάθος δεν μπορεί να ανατραπεί; Ζεις μια ζωή μετανιώνοντας; Προσπαθείς να το ξεπεράσεις; Ή εφόσον δεν τα καταφέρνεις καταφεύγεις στην αυτοτιμωρία; Η τελευταία, το πιο σκληρό μονοπάτι, είναι το μονοπάτι που ακολουθείται και από τον πρωταγωνιστή της ταινίας. Η απομόνωση του στο δάσος, δηλαδή, μεταφράζεται ως μια προσπάθεια λύτρωσης για λάθη του παρελθόντος.
Τα δυο αδέλφια από την Αριδαία κατόρθωσαν να δημιουργήσουν μια παραγωγή που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει από τις αμερικανικές ταινίες τρόμου. Με ένα μπάτζετ περιορισμένο, αλλά με γνώσεις και τεχνογνωσία ιδιαίτερα εμπλουτισμένες το αποτέλεσμα αποζημίωσε το κοινό πλήρως. Σε μια εποχή που η χολιγουντιανή παραγωγή βασιλεύει και που ο μέσος άνθρωπος επηρεάζεται από τη διαφήμιση και την προβολή, εντυπωσιάζεται από τα φανταχτερά εφέ και παρασύρεται από τη γενικότερη ψυχολογία μιας κουλτούρας που αστράφτει, μια παραγωγή 6 ατόμων έρχεται να δηλώσει πως ο κανόνας αυτός επιδέχεται εξαιρέσεις. Η σκοτεινή και παγωμένη ατμόσφαιρα σε συνδυασμό με τον ευφυέστατο χειρισμό του ήχου καταφέρνει να συνεπάρει τον θεατή. Ούσα μια ταινία τρόμου, το «Μην ανοίγεις την πόρτα» στηρίζεται πολύ στη σκηνοθετική ματιά των δημιουργών, η οποία αποδείχθηκε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Οι αργές εναλλαγές, οι παύσεις και η κόφτη ομιλία των ηθοποιών είναι τα στοιχεία που παρέσυραν τους θεατές και τους ανάγκασαν να συμπάσχουν μαζί με τους πρωταγωνιστές.
Στα πλαίσια μιας κινηματογραφικής πραγματικότητας όπου κυριαρχούν τα θεάματα του CGI, είναι αναζωογονητικό να συναντά κανείς μια ταινία-ωδή στην τέχνη της αφήγησης, στη δημιουργικότητα και την εφευρετικότητα. Η ιδιότητα της εν λόγω ταινίας να αιχμαλωτίζει και να σαγηνεύει το κοινό με τρόπο ταπεινό αποτελεί ισχυρή υπενθύμιση ότι ο κινηματογράφος μπορεί να αποτελέσει τέχνη προσβάσιμη- και όχι προνόμιο των λίγων χολιγουντιανών κολοσσών. Ένα έναυσμα για βαθιά ενδοσκόπηση, μία πικρή αφιέρωση στις ενοχές και τον πόνο, το Μην Ανοίγεις την Πόρτα φαίνεται να αναβλύζει από την καρδία των παραγωγών Κάρπα, οι οποίοι φέτος έρχονται στη μεγάλη οθόνη για να αφηγηθούν μια δική τους, ξεχωριστή ιστορία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Μην ανοίγεις την πόρτα: Το… χειροποίητο θρίλερ των Unboxholics σπάει ταμεία, protothema.gr, διαθέσιμο εδώ
- Οι Unboxholics είναι έτοιμοι για το μεγάλο (τρομακτικό) βήμα στη μεγάλη οθόνη, flix.gr, διαθέσιμο εδώ
