Της Αγγελικής Βορροπούλου,
Το μεσημέρι της Δευτέρας -22/10- μαθητές και φοιτητές εισέβαλαν στο γραφείο του υπουργού παιδείας Κώστα Γαβρόγλου. Συμμετείχαν σε συλλαλητήριο για τις αλλαγές που προωθούνται στο Λύκειο, αλλά και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ενώ αρχικά βρίσκονταν έξω από τον χώρο του Υπουργείου Παιδείας, κατάφεραν να εισβάλουν στον προαύλιο χώρο του Υπουργείου και εν συνεχεία –αφού έσπασαν την πόρτα- μπήκαν όλοι μαζί στο γραφείο του υπουργού, φωνάζοντας συνθήματα, όχι μόνο κατά των αλλαγών, αλλά και κατά της κυβέρνησης.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της σχολικής μου σταδιοδρομίας, ειδικά από τις τάξεις του Γυμνασίου και ύστερα, θυμάμαι πως κάθε υπουργός στον τομέα της παιδείας επέφερε αλλαγές, είτε στα χαρτιά είτε και στην σχολική πραγματικότητα. Οι αλλαγές όμως αυτές δεν παρέμεναν για πάνω από ένα με δύο χρόνια. Κι όλη αυτή η κατάσταση επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, με αποτέλεσμα μαθητές και γονείς να βρίσκονται σε πλήρη σύγχυση μη γνωρίζοντας το πρόγραμμα μαθημάτων, το οποίο πρόκειται να ακολουθηθεί, αλλά και το καθεστώς των εξετάσεων από το οποίο πρόκειται να περάσουν, για να μπουν στο Πανεπιστήμιο.
Το θέμα όμως στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι οι αλλαγές στο Λύκειο, ούτε η εισβολή στο γραφείο του συγκεκριμένου υπουργού, καθώς οι υπουργοί έρχονται και παρέρχονται. Το θέμα είναι η άνεση με την οποία μαθητές και φοιτητές προβαίνουν σε τέτοιες ακραίες πράξεις. Για ακόμη μια φορά αναγκαζόμαστε να δούμε με την πιο σκληρή της όψη την νοοτροπία τραμπουκισμού που έχει ριζωθεί για τα καλά στην ελληνική κοινωνία. Και για την νοοτροπία αυτή φυσικά και δεν ευθύνεται μόνο η σημερινή κυβέρνηση… Ανέκαθεν μαθητές και φοιτητές, οι οποίοι διαφωνούσαν με κυβερνητικές κινήσεις και αλλαγές προχωρούσαν σε καταλήψεις όχι μόνο σχολείων, αλλά και υπουργικών χώρων. Οι εισβολές ωστόσο σε γραφεία, τα σπασίματα πορτών, οι φωνές και οι τραμπουκισμοί είναι πράξεις, οι οποίες ποτέ δεν οδήγησαν σε τίποτε το ουσιαστικό. Αντιθέτως, μαρτυρούν μια κοινωνία η οποία πλήττεται , μια κοινωνία που έχει συνηθίσει και μονίμως διαιωνίζει πρακτικές, οι οποίες στηρίζονται στη βία και στην έλλειψη παιδείας. Γιατί η παιδεία δεν είναι συνυφασμένη μόνο με το μορφωτικό επίπεδο του κάθε ατόμου. Η παιδεία είναι στενά συνδεδεμένη με τις συμπεριφορές, με το σεβασμό προς το άτομο, τις αξίες και τον διάλογο. Στη σημερινή μας κοινωνία όμως, υπάρχει μεγάλη έλλειψη από τα παραπάνω, αλλά κι ακόμη μεγαλύτερη κρίση αξιών.
Αυτή η κρίση αξιών, σε συνδυασμό με την απουσία σωστών κοινωνικών προτύπων, αλλά και την έλλειψη σεβασμού της προσωπικότητας του ατόμου οδηγεί σε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Η τάση του μιμητισμού, η οποία κυριαρχεί στις συγκεκριμένες ηλικιακές μερίδες, αποτελεί βέβαια ακόμη μια αιτία. Όσο οι νέοι βλέπουν τέτοιες δράσεις στον περιβάλλοντα χώρο τους, τόσο πιο επιρρεπείς γίνονται σε αυτού του είδους τις προκλητικές και βίαιες πρακτικές, και τόσο περισσότερο θεωρούν πως αυτές αποτελούν τον μοναδικό τρόπο να επιβάλουν το δίκιο τους, αλλά και να κερδίσουν όλα όσα επιθυμούν.
Σε μια κοινωνία, η οποία μαστίζεται από οικονομική, αλλά και ανθρωπιστική κρίση, τέτοιες πρακτικές θα πρέπει να είναι κατακριτέες κι όχι να δικαιολογούνται, γιατί γίνονται εν βρασμώ ψυχής και οι “δράστες” είναι νέοι άνθρωποι. Αυτό το οποίο θα πρέπει να μας θορυβεί είναι ότι νέα παιδιά όχι απλά φτάνουν σε αυτές τις πρακτικές αλλά τις θεωρούν φυσιολογικές. Και προφανώς δεν αναφέρομαι στο δικαίωμα τους για διαμαρτυρία, αλλά στις πρακτικές που ακολουθούνται -σπασίματα πορτών και σκαρφάλωμα πάνω σε θρανία-. Σημαντικό είναι να σταματήσουμε να ανεχόμαστε την βία και τον τραμπουκισμό από όπου κι αν προέρχεται. Να σταματήσουμε να “ευλογούμε τα γένια” ατόμων που επιλέγουν να «μπαχαλέψουν» και να «τραμπουκίσουν» κατά την διάρκεια μιας πορείας. Μια κοινωνία, η οποία συνηθίζει στην βία, πάσχει. Γιατί όπως είχε πει κι ο Παύλος Σιδηρόπουλος “Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”. Και η μόνη μας ελπίδα είναι οι νέες γενιές να απομακρυνθούν από τον δρόμο των βίαιων πρακτικών, και να ακολουθήσουν τον δρόμο της γόνιμης αμφισβήτησης και του ουσιαστικού διαλόγου όσα εμπόδια και αν έχουν να αντιπαλέψουν…
