Του Ναπολέοντα Γρίβα,
Με το Euro της Γερμανίας να έχει ολοκληρωθεί, σίγουρα τα βλέμματα των περισσοτέρων μας έπεσαν τόσο στο εξαιρετικό ποδόσφαιρο όπου έπαιξε η τροπαιούχος Ισπανία, όσο και στους νεαρούς της εξτρέμ, τους Lamine Yamal και Nico Williams, οι οποίοι ήταν ασταμάτητοι και προσέφεραν, αν μη τι άλλο, goals και ατελείωτο θέαμα! Μπορεί, πέραν της Ισπανίας, να υπήρξαν κι άλλες ομάδες, οι οποίες να άφησαν θετικές εντυπώσεις, όπως η Αυστρία και η Ελβετία για παράδειγμα, ωστόσο η απογοήτευση που προσέφεραν αρκετές άλλες σίγουρα δεν ήταν αναμενόμενη. Πάμε, λοιπόν, να δούμε τις κυριότερες ομάδες που κέρδισαν τις εντυπώσεις… για λάθος λόγους στο φετινό Euro!
Ιταλία
Οι Ιταλοί, όχι απλώς δεν κατάφεραν να υπερασπιστούν τον τίτλο που με πολύ κόπο, αλλά και τρόπο κέρδισαν το 2021 στο Wembley κόντρα στην Αγγλία, αλλά παρουσίασαν και μία ανησυχητικά κακή εικόνα. Μέσα σε μόλις 3 χρόνια, η ομάδα που θαυμάσαμε για το, ασυνήθιστο για τους Ιταλούς, επιθετικογενές ποδόσφαιρο που έπαιξε, μοιάζει να ανήκει οριστικά στο παρελθόν. Μία εθνική Ιταλίας, η οποία, ακόμη και σε επίπεδο προσώπων, δεν θυμίζει σε τίποτα την ομάδα εκείνη που δίκαια στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Δεν είναι πως απλώς, πλέον, δεν υπάρχουν στις τάξεις της παγκόσμιας κλάσης παίκτες του επιπέδου του Chiellini και του Bonucci, αλλά μοιάζει πως στερείται και κάποιας ηγετικής φυσιογνωμίας, το σύνολο του Luciano Spalletti. Παρότι, βρέθηκε στον απαιτητικότερο όμιλο της διοργάνωσης, κόντρα σε Ισπανία, Κροατία και τη μαχητική Αλβανία, κατάφερε να προκριθεί ως 2η μεν, χωρίς να πείθει δε. Μπορεί οι εύκολες, σχετικά, μελλοντικές διασταυρώσεις να άφηναν τη Squadra Azzurra να ονειρεύεται τον μεγάλο τελικό, ωστόσο η αποκαρδιωτική εμφάνιση που πραγματοποίησε στον γύρο των 16 κόντρα στους πειθαρχημένους και παθιασμένους Ελβετούς, έβαλε πρόωρα και άδοξα, τέλος στα όνειρά ενός ολόκληρου έθνους. Τείνει να γίνει συνήθεια για τους Ιταλούς η απουσία της χώρας τους από το Μουντιάλ (τελευταία παρουσία το 2014!), ωστόσο αν δεν συμβούν ριζικές αλλαγές, το φάσμα ενός ακόμη αποκλεισμού φαντάζει ορατό, το λιγότερο!
Αγγλία
Μπορεί να έφτασε ένα βήμα πριν το “It’s coming home” από σύνθημα να γίνει πραγματικότητα, ωστόσο η αλήθεια είναι πολύ διαφορετική… Στον διάβα της προς τον τελικό, μπορεί να μην αντιμετώπισε μεγαθήρια, ωστόσο ακόμη κι έτσι η αγωνιστική της εικόνα προκάλεσε την κατακραυγή του κόσμου. Ποιος να έλεγε ότι μια ομάδα έχοντας στις τάξεις της έναν κατά συρροή σκόρερ (Harry Kane), έναν πρωταθλητή Ευρώπης (Jude Bellingham) και τον παίκτη με τις περισσότερες συμμετοχές σε goal στην Premier League (Cole Palmer), θα παρουσίαζε μία τόσο κακή αγωνιστική εικόνα. Δυσκολευόμενη, ιδιαιτέρως, να προκριθεί από έναν βατό όμιλο, κόντρα σε Δανία, Σλοβενία και Σερβία, η παρουσία της στη διοργάνωση φάνταζε βραχυχρόνια. Μπορεί η παρουσία της στον τελικό του Βερολίνου να αποτελεί επιτυχία σαν γεγονός, ωστόσο όποιος παρακολούθησε τους αγώνες, αντιλήφθηκε πως… περισσότερο συμπτωματικά βρέθηκε εκεί. Στηριζόμενη στην ατομική ποιότητα και στις εμπνεύσεις των ποδοσφαιριστών της κατάφερε να επιβληθεί έναντι των χαμηλότερης δυναμικότητας ομάδων… και αυτό υπήρξε μία διαρκώς επαναλαμβανόμενη κατάσταση μέχρι και τον τελικό. Εκεί, κόντρα στην Ισπανία, παρότι υπήρξε τυχερή και ισοφάρισε σε 1-1… από το πουθενά, βρέθηκε εκ νέου πίσω στο σκορ από το goal του Oyarzabal για να ηττηθεί, εν τέλει, δίκαια με 2-1. Λίγες μέρες μετά την αποχώρησή του από τον πάγκο της εθνικής Αγγλίας, αφήνω τον χαρακτηρισμό του έργου του Gareth Southgate ως επιτυχημένο ή μη, στην κρίση σας. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι πως με το έργο του αυτά τα 8 χρόνια, έχει θέσει τις βάσεις για τον διάδοχό του!
Γαλλία
Μπορεί πριν την έναρξη του τουρνουά να αποτελούσε ένα από τα μεγάλα favorite, μαζί με την Αγγλία, ωστόσο η αλήθεια είναι πως η Γαλλία ήταν… σαν να μην εμφανίστηκε στο τουρνουά. Η νωχελικότητα των παικτών της, σε συνδυασμό με την αστοχία τους, συνετέλεσε στο να γίνει η Γαλλία η πρώτη ομάδα που προκρίνεται στα ημιτελικά του Euro χωρίς παίκτης της να έχει σκοράρει σε κανονική ροή αγώνα! Μόλις ενάμιση χρόνο μετά το Μουντιάλ του Κατάρ, όπου η επίθεσή της σκορπούσε τον πανικό, η Γαλλία στο φετινό Euro έμοιαζε πραγματικά πιο ακίνδυνη από κάθε άλλη φορά! Με τους Griezmann, Dembele και Thuram να προσφέρουν δυσανάλογα της ποιότητάς τους, τον Kolo Muani να μην έχει την εκρηκτικότητα που έδειξε στο Μουντιάλ και έναν Mbappe να είναι η σκιά του καλού του εαυτού, κανείς δεν πίστευε στη Γαλλία και όλοι αναρωτιόμασταν μέχρι πού μπορεί να φτάσει στη διοργάνωση με την εικόνα που παρουσίαζε. Και αφού πέρασε, στις λεπτομέρειες, και με δόση τύχης το Βέλγιο (1-0, με αυτογκόλ…) στον γύρο των 16, ακολούθησε η πρόκριση επί της Πορτογαλίας στη διαδικασία των penalty, έπειτα από ένα ιδιαιτέρως κουραστικό 0-0 που σύντομα ξεχάστηκε. Ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, αποκλείστηκε στα ημιτελικά του θεσμού από την πολύ καλύτερη και μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία, ηττώμενη με σκορ 2-1. Όσο πετυχημένη κι αν θεωρείται η θητεία του Didier Deschamps στον πάγκο των Tricolore, είναι εμφανές, πλέον θεωρώ, πως έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου για μία αλλαγή στην τεχνική ηγεσία. Ίσως, ένας προπονητής με ισχυρή προσωπικότητα, όπως ο Zinedine Zidane, να αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τους ποδοσφαιριστές και να τους βοηθούσε να ξεδιπλώσουν το τεράστιο ταλέντο που διαθέτουν. Πάντως, ο Deschamps δεσμεύεται με συμβόλαιο μέχρι και το 2026 και με βάση τα νεότερα δημοσιεύματα προκύπτει ότι πρόθεση της ομοσπονδίας είναι η παραμονή του!
Βέλγιο
Μπορεί να ταξίδεψε στα γήπεδα της Γερμανίας χωρίς να είναι εκ των favorite για τη κατάκτηση του τροπαίου, ωστόσο σίγουρα αποτελούσε μια υπολογίσιμη δύναμη του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Παρότι βρέθηκε σε έναν ιδιαιτέρως εύκολο όμιλο, κόντρα σε Ρουμανία, Σλοβακία και Ουκρανία, όσοι πίστεψαν πως η φάση των ομίλων θα αποτελούσε μία καλή «προθέρμανση» για τους Βέλγους εν όψει της απαιτητικής συνέχειας, σύντομα διαψεύστηκαν. Η ομάδα του Domenico Tedesco παρουσίασε εμφανή προβλήματα τόσο στην ανάπτυξη όσο και στη δημιουργία επικίνδυνων καταστάσεων, στα οποία ήρθαν να προστεθούν οι, εδώ και αρκετά χρόνια, μέτριες αμυντικές επιδόσεις της ομάδας. Με τον Lukaku να είναι ντεφορμέ για δεύτερη διαδοχικά μεγάλη διοργάνωση, τον De Bruyne να μην αναλαμβάνει τις πρωτοβουλίες που η ποιότητά του επιβάλει και τους εξτρέμ (Doku, Carrasco, Lukebakio) να αποδεικνύονται, κατά βάση, κατώτεροι των περιστάσεων, το Βέλγιο… μετά κόπων και βασάνων κατάφερε να προκριθεί από τον όμιλο σε μία άνευ προηγουμένου τετραπλή ισοβαθμία (στους 4 βαθμούς). Στον γύρο των 16, ακόμη κι αν οι Γάλλοι δεν παρουσίασαν καλή εικόνα, οι Βέλγοι ήταν ακόμη χειρότεροι, χωρίς να μπορούν κατά διαστήματα καν να περάσουν το ύψος της μεσαίας γραμμής, ενδεικτικό της πολύ κακής αγωνιστικής τους εικόνας. Δεν είναι υπερβολικό να ισχυριστούμε πως η αποχώρηση του Eden Hazard από την ενεργό δράση αυτόματα σηματοδότησε και το τέλος της «χρυσής φουρνιάς του Βελγίου», το οποίο, πλέον, στερείται και ποιότητας, μεταξύ άλλων. Καλό θα ήταν, λοιπόν, να μην τρέφουμε πλέον ψευδαισθήσεις πως αυτή η ομάδα είναι ικανή για κάποια σπουδαία διάκριση… στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον!
Μπορεί να σας παρουσίασα τις πιο γνωστές ομάδες που απογοήτευσαν, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν και οι μόνες… Ιδιαίτερα αρνητικές εντυπώσεις άφησε και η Σερβία, η οποία παρά το πλήθος των ονομάτων που διαθέτει (Mitrovic, Vlahovic, Milinkovic-Savic) παρουσιάστηκε χωρίς επιθετικό πλάνο και εμφανίζοντας μία αναιμική εικόνα, δίκαια τέθηκε εκτός συνέχειας από τη φάση των ομίλων. Για την αμυντική της… αστάθεια και τα αλλεπάλληλα αμυντικά της λάθη ξεχώρισε η Σκωτία, η οποία παρότι υπήρξε η μόνη ομάδα που κέρδισε σε επίσημο παιχνίδι την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ισπανία, τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν, παρουσίασε πολύ μέτρια εικόνα και τερμάτισε τελευταία στον όμιλο πίσω από Γερμανία, Ελβετία και Ουγγαρία!
