Της Άννας Καρρά,
Έχοντας ως έρεισμα τις καθημερινές ειδήσεις για νέες εστίες πυρκαγιάς σε όλη την Ελληνική Επικράτεια, με τελευταίες, την πυρκαγιά στη Χίο, στην Εύβοια, αλλά και στην Πάτρα, κρίνω σκόπιμη την έναρξη της συζήτησης για τους πυροσβέστες και το λειτούργημα που εκτελούν. Από παιδιά πολλοί θέλαμε, όταν μεγαλώσουμε να γίνουμε πυροσβέστες και κάθε φορά που τύχαινε να τους συναντήσουμε τους χαζεύαμε με τις ώρες. Στα αθώα και μικρά μάτια μας έμοιαζαν με τους ήρωες των κινουμένων σχεδίων που παρακολουθούσαμε. Γιατί, όμως, όσο μεγαλώνουμε αποκτούμε μια πιο απαξιωτική στάση απέναντι τους, χαρακτηρίζοντάς τους ως «τεμπέληδες»;
Μια μέρα μαζί τους, πιστεύω, θα αρκούσε για να αλλάξει η πεποίθηση αυτή που αναμασιέται και προκαλεί την αγανάκτηση πολλών. Αφού πρόκειται για απλούς καθημερινούς ανθρώπους, οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με τα πύρινα μέτωπα, αψηφώντας τους κινδύνους που ελλοχεύουν για τη σωματική ακεραιότητα και τη ζωή τους. Έχοντας στη φαρέτρα τους περίσσια γενναιότητα και θάρρος, παλεύουν να προστατέψουν τους πολίτες από φωτιές που ξεπετάγονται, όπως ακριβώς τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας με αντάλλαγμα ένα χαμηλό μισθό που δεν ανταποκρίνεται σε τίποτα στην επικινδυνότητα που διατρέχουν καθημερινώς.
Από την άλλη, «βράχος» δίπλα τους στέκουν οι εθελοντές που με κάθε ευκαιρία μας θυμίζουν την ανθρωπιά και ανιδιοτέλεια που ανθίζει στις ψυχές κάποιων ανθρώπων. Εκείνοι αποτελούν πρότυπο για όλους μας, μικρούς και μεγάλους, παρ’όλα αυτά, παραμένουν ξεχασμένοι από το κράτος. Γιατί τόση αχαριστία προς αυτούς που ενεργούν εκεί όπου το κράτος αδυνατεί; Ως ελάχιστη ένδειξη ευγνωμοσύνης προς αυτούς τους αφανείς ήρωες θα ήταν η απονομή παρασήμων, η προτίμησή τους σε κενές θέσεις εργασίας στο δημόσιο, αλλά και η χορήγηση ενός επιδόματος αναγνώρισης των προσπαθειών και των έργων τους, προκειμένου να ανταμειφθούν, αλλά και να αισθανθούν τη στήριξη της πολιτείας στους αγώνες τους. Αντί αυτού, εισπράττουν αδιαφορία και αγνωμοσύνη. Είμαι σίγουρη, όμως, πως τους αρκεί η συναισθηματική ικανοποίηση που νιώθουν γυρνώντας στο σπίτι τους αργά την νύχτα, ταλαιπωρημένοι και κατάκοποι, αλλά «γεμάτοι» που προσπάθησαν να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούσαν. Στην καρδιά τους, όμως και στο μυαλό τους, είναι αποτυπωμένος και ο πόνος όλων αυτών των ανθρώπων που έχασαν κόπους χρόνων και συγγενείς. Βουβός πόνος που μεταβιβάζεται από καρδιά σε καρδιά και στοιχειώνει το μυαλό.
Ας μην λησμονηθεί όμως και η αναφορά στους πεσόντες στο καθήκον, πρόσωπα που έχασαν τη ζωή τους και έγιναν θυσία, προκειμένου να διασφαλιστεί η προστασία των συνανθρώπων τους, αλλά και των περιουσιών τους. Σε καμία περίπτωση δεν αξίζει να χαθεί μια ανθρώπινη ζωή για την αποτροπή του κινδύνου μια περιουσίας, δηλαδή ενός οικονομικού συνόλου που μπορεί να ξανά φτιαχτεί. Σε αντίθεση με την ανθρώπινη ζωή που δεν μπορεί να αναστηθεί.
Εν κατακλείδι, αποτελεί χρέος του κράτους να λάβει προληπτικά ή κατασταλτικά μέτρα, προκειμένου να αντιμετωπισθούν οι ανεξέλεγκτες πυρκαγιές. Ενδεικτικά, θα ήταν ιδιαίτερα βοηθητική η αγορά νέων αεροπλάνων και οχημάτων πυροσβεστικής, η πρόσληψη προσωπικού, καθώς και η αυστηροποίηση των νόμων σχετικά με τον εμπρησμό. Ελπίζω πως γεγονότα του παρελθόντος, όπως η φονική πυρκαγιά στο Μάτι, να μας γίνουν μάθημα και να παλέψουμε για ένα πιο ασφαλές κόσμο.
