Της Άλκηστης Κατσάλη,
Με αφορμή το ζήτημα των αμβλώσεων που έφερε ξανά στο προσκήνιο μια ντροπιαστική αφίσα στο μετρό της Αθήνας, η πρόσφατη απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος να καθιερώσει την «Ημέρα προστασίας του αγέννητου παιδιού», καθώς και η ίδια η απόφαση της Ιερά Συνόδου, πως η έκτρωση αποτελεί πράξη παράνομη, τίθεται και πάλι το ερώτημα περί «συνταγματικού» δικαιώματος της γυναίκας να διακόψει την κύηση της, εάν το επιθυμεί. Για το μείζον αυτό ζήτημα δεν μπορεί να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση με ανθρώπινους νόμους, διότι αυτό άπτεται των ηθικών αξιών, των θρησκευτικών πεποιθήσεων, της ψυχοσύνθεσης, της παιδείας και των κοινωνικών αντοχών του υποκειμένου. Με άλλα λόγια, μόνο η κυοφορούσα γυναίκα μπορεί να αποφασίσει τι θα πράξει με το ίδιο της το σώμα και πώς θα το πράξει, με νόμιμο ή παράνομο τρόπο.
Διάφορες απόψεις ακούγονται και οι περισσότερες τάσσονται κατά των εκτρώσεων. Ωστόσο, η απόφαση βρίσκεται μόνο στα χέρια της γυναίκας. Το ζήτημα των εκτρώσεων απασχολεί το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εδώ και 30 χρόνια και φυσικά ακόμα εξακολουθούν να υπάρχουν διχογνωμίες και συγκρούσεις. Το Σύνταγμά μας δε ρυθμίζει ρητώς το ζήτημα των αμβλώσεων. Ωστόσο, αυτό δε σημαίνει πως δεν υπάρχουν συνταγματικές διατάξεις που να σχετίζονται με αυτό. Από τη μία, το άρθρο 5 παρ. 1 Συντ. προστατεύει την ελεύθερη ανάπτυξη της προσωπικότητας, η οποία συμπεριλαμβάνει και την αναπαραγωγική ελευθερία, το δικαίωμα δηλαδή του καθενός μας να αποκτήσει ή να μην αποκτήσει παιδιά. Από την άλλη, κατοχυρώνεται το δικαίωμα στη ζωή σε διάφορες συνταγματικές διατάξεις, όπως στα άρθρα 5 παρ. 2 και 7 παρ. 2.
Η Αγία Γραφή δεν αναφέρει ξεκάθαρα το θέμα της έκτρωσης. Ωστόσο, υπάρχουν πολλές διδασκαλίες στη Γραφή που θεωρητικά παραθέτουν την άποψη του Θεού για την έκτρωση. Από τους αρχαιότερους χρόνους η Εκκλησία αντιμετωπίζει την προμελετημένη διακοπή της εγκυμοσύνης (έκτρωση) ως μια βαριά αμαρτία. Οι ιεροί κανόνες ταυτίζουν την έκτρωση με το φόνο. Η Εκκλησία θεωρεί την ευρεία διάδοση και τη δικαιολογία των εκτρώσεων στη σύγχρονη κοινωνία ως απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας και φανερό δείγμα της ηθικής κατάπτωσης. Η πιστή τήρηση της βιβλικής και της πατερικής διδασκαλίας για την ιερότητα και το ανεκτίμητο της ανθρώπινης ζωής από την αρχή είναι ασυμβίβαστη με την αναγνώριση της «ελευθερίας επιλογής» για τη γυναίκα στη διαχείριση της μοίρας του καρπού της.
Καλώς ή κακώς ζούμε σε μια κοινωνία ταχυτήτων, στην οποία την τελευταία δεκαετία λαμβάνουν χώρα βίαιες και αποτρόπαιες πράξεις, καθώς και αποκλίνουσες συμπεριφορές. Θα έλεγε κανείς πως ο κόσμος αντί να προοδεύει και να προχωρά μπροστά υλικά και πνευματικά -κυρίως πνευματικά- κάνει συνεχώς βήματα προς τα πίσω αγνοώντας τις συνέπειες που μπορεί να προκαλέσει αυτή η κίνηση στη σύγχρονη κοινωνία. Στην Ελλάδα (δυστυχώς ή ευτυχώς) η Εκκλησία διαδραμάτιζε και διαδραματίζει ακόμα πρωτεύοντα ρόλο όσον αφορά τα ηθικά θέματα. Η Εκκλησία πρεσβεύει το παρελθόν, εφόσον καθήκον της είναι να διαδίδει και να φυλάττει τη διδασκαλία του Ιησού και κατ’ επέκταση ολόκληρο τον Χριστιανισμό. Επομένως είναι λογικό και οι απόψεις της να παραμένουν κολλημένες σε στερεότυπα και προκαταλήψεις του Μεσσαίωνα ή -αν δε θέλετε- σίγουρα μιας άλλης εποχής.
Σήμερα όμως η Ελλάδα, σε αντίθεση με άλλες Ευρωπαϊκές χώρες είναι η μόνη χώρα που επιτρέπει στην Εκκλησία να ασκεί εξουσία σε θέματα παιδείας, όπως για παράδειγμα η απουσία της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία. Κατά καιρούς μάλιστα έχουν σημειωθεί και προπαγανδιστικές συμπεριφορές, όπως για παράδειγμα φυλλάδια σχετικά με καθημερινά «αμαρτήματα» που ακολουθούν τα παιδιά χωρίς να το καταλαβαίνουν (σινεμά, θέατρα, γυμναστική κτλ.) Με αυτόν τον τρόπο η Εκκλησία επιδιώκει να ασκήσει εξουσία και πάνω στη γυναίκα με το να της προσάπτει το όνομα «δολοφόνος» όταν η ίδια διακόψει την κύησή της. Τραγικό και απόλυτα κατακριτέο. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να επιβάλλει τίποτα στον άλλον. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να εξουσιάζει το σώμα κάποιου. Είναι, λοιπόν, καιρός η Εκκλησία να κοιτάξει τη δουλειά της, την ουσιαστική δουλειά της, και να αφήσει στην άκρη τις μεσσαιωνικές της απόψεις. Γιατί αυτές δεν ταιριάζουν σε μια δημοκρατική και εξελιγμένη κοινωνία.
Γεννημένη το 2000 και μεγαλωμένη στα Γρεβενά. Σπουδάζει Ιστορία και Αρχαιολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και κατά καιρούς παρακολουθεί διάφορες επιμορφώσεις στον τομέα της, φέροντας έντονο ενδιαφέρον στην Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία. Στον ελεύθερό της χρόνο επιλέγει να διαβάζει ιστορικά βιβλία και ποίηση.
