Του Μηνά Στραβοπόδη,
Ο Wilhelm Richard Wagner ήταν ένας σπουδαίος μουσικός συνθέτης, ο οποίος μετέτρεψε την όπερα σε μουσικό δράμα, καταφέρνοντας να συνδυάσει με μοναδικό τρόπο την μουσική, τον χορό και την οπτική απόλαυση. Πέραν ωστόσο από την μεγάλη συνεισφορά του για την κλασσική μουσική, ένα γεγονός το οποίο τον χαρακτήρισε είναι ότι έμεινε γνωστός ότι τα έργα του χρησιμοποιήθηκαν από το καθεστώς των Ναζί. Αφορμή για αυτό ήταν ότι ο Wagner είχε κάνει γνωστό τα αντισημιτικά του αισθήματα.
Ο Wagner γεννήθηκε στην Λειψία στις 22 Μαΐου του 1813. Μόλις στα 16 του χρόνια αποφάσισε ότι ήθελε να γίνει μουσικός, παίρνοντας έμπνευση από την όπερα Fidelio του Beethoven. Πολύ σύντομα μετά από την απόφασή του αυτή συνέθεσε τις πρώτες του σονάτες. Το 1831 ξεκίνησε μουσικές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Λειψίας, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα σύνθεσης από τον διευθυντή της χορωδίας της Λειψίας.
Το 1833 γράφει μία από τις πρώτες του όπερες που την ονόμασε «Οι Νεράιδες». Το 1837 ο Wagner εγκαθίσταται στην Ρίγα όπου έγινε διευθυντής όπερας. Στο διάστημα μεταξύ 1839 και 1842 θα μετακομίσει στο Παρίσι, όπου και θα γράψει πολλά άρθρα και θα ταξινομήσει όπερες άλλων συνθετών. Την ίδια περίοδο θα ολοκληρώσει μέρος της όπερας «Rienzi» και το έργο «Ιπτάμενος Ολλανδός».
Το 1842 θα μετακινηθεί ξανά, αυτή την φορά στην Δρέσδη, όπου θα παιχτεί η όπερα «Rienzi» και η οποία θα γνωρίσει πολύ μεγάλη επιτυχία. Επίσης, στην Δρέσδη θα διοριστεί μαέστρος της βασιλικής ορχήστρας της Σαξονίας και θα ανεβάσει τα έργα «Ιπτάμενος Ολλανδός» και «Τανχόυζερ». Την περίοδο αυτή έγινε και ένθερμος υποστηρικτής του εθνικιστικού κινήματος που πρωτοεμφανίστηκε στα γερμανικά κρατίδια με βασικό αίτημα την ενοποίηση της Γερμανίας. Συγκεκριμένα, ο Wagner αποτέλεσε ενεργό μέλος της σοσιαλιστικής πτέρυγας του εθνικιστικού κινήματος, γεγονός που εξηγεί ακόμη παραπάνω για ποιον λόγο επιλέχθηκε αργότερα η μουσική του από τον Χίτλερ. Μετά την αποτυχημένη εξέγερση του κινήματος ο Wagner θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει την Δρέσδη και να εγκατασταθεί στην Ζυρίχη, εκεί θα μείνει για δώδεκα χρόνια στην εξορία, όπου και θα ολοκληρώσει την όπερα «Lohengrin». Επίσης, στην Ζυρίχη θα δημοσιεύσει σειρά σημαντικών δοκιμίων, σε ένα από αυτά μάλιστα θα εναντιωθεί ανοιχτά εναντίον των Εβραίων συνθετών.
Λίγο αργότερα, ο Wagner θα εμπνευστεί την όπερα του «Τριστάνος και Ιζόλδη» εμπνευσμένος από το έργο του φιλοσόφου Arthur Schopenhauer, τον οποίο θα γνωρίσει και προσωπικά. Μάλιστα θα δηλώσει πως η γνωριμία του αυτή ήταν η πιο σημαντική της ζωής του. Την ίδια περίοδο γνώρισε και έναν άλλον πολύ σημαντικό φιλόσοφο, τον Friedrich Nietzsche, με τον οποίο ωστόσο ανέπτυξε μια ιδιαίτερη σχέση καθώς ενώ στην αρχή ήταν αρκετά φίλοι, μετά ο Nietzsche θα στραφεί εναντίον του επειδή ο Wagner θα κάνει πολύ σημαντική στροφή στον Χριστιανισμό και τον Αντισημιτισμό. Ο Nietzsche ήταν πολέμιος και του Χριστιανισμού και του Αντισημιτισμού.
Το 1864 ανεβαίνει στον θρόνο της Βαυαρίας ο Ludwig II, ο οποίος ήταν ένθερμος υποστηρικτής του Wagner. Ο βασιλιάς αυτός θα του προτείνει να ανεβάσει πολλές όπερες στο Μόναχο και ο Wagner θα αποδεχθεί αυτή του την πρόσκληση. Το 1876 δημιουργείται το Bayreuth, πρόκειται για έναν ειδικό χώρο, ο οποίος φιλοξενεί τις όπερες του Wagner.
Ο Wagner πεθαίνει από καρδιακή προσβολή στην Βενετία, στις 13 Φεβρουαρίου του 1883 σε ηλικία 70 ετών. Το σώμα του μεταφέρθηκε στο Bayreuth και θάφτηκε στον κήπο της Villa Wahnfried.
~Music is the inarticulate speech of the heart, which cannot be compressed into words, because it is infinite~
-Wilhelm Richard Wagner
Γεννήθηκε στην Ζάκυνθο και είναι απόφοιτος του τμήματος Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιά με άριστα. Έχει υπάρξει αρθρογράφος στην Huffington Post Greece και έχει δημοσιεύσει και κάποια κείμενα στο Antenna News. Είναι πολύγλωσσος, καθώς ομιλεί Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Γερμανικά. Έχει συμμετάσχει σε ένα πρόγραμμα Erasmus+ στις Βρυξέλλες και σε αρκετά συνέδρια προσομοίωσης. Επίσης, έχει υπάρξει ομιλητής σε συνέδρια του Πανεπιστημίου Πειραιά. Έχει έντονο ενδιαφέρον για ζητήματα που άπτονται των διεθνών σχέσεων, της διεθνούς ασφάλειας, της Μέσης Ανατολής, των διεθνών οικονομικών και της πολιτικής φιλοσοφίας. Η φράση Carpe Diem ασκεί καταλυτικό ρόλο στον τρόπο που σκέφτεται και πράττει.
