Της Αντιγόνης Λαπατά,
Συμπληρώσατε «άνδρας» μάλλον ε; Να φταίει που κάποιοι έχετε παρακολουθήσει την ταινία «Το κλάμα βγήκε απ’ τον παράδεισο», να φταίει που απλώς γνωρίζετε τους στίχους ή μήπως πρόκειται για αδρές μαντικές ικανότητες; Και αν σε τίποτα από αυτά δεν βρίσκετε την απάντηση, ώρα να αναζητήσουμε αλλού την αιτία. Τα τραγούδια θα έχουν την τιμητική τους. Οι στίχοι θα είναι η «κουρτίνα» και εμείς θα φτιάχνουμε τη δική μας «παράσταση», με μία μικρή πρόκληση· να μην ξεφύγουμε από τους κοινωνικούς κανόνες! Έτοιμοι;
«Από μικροί πρέπει να μοιραζόμαστε τα γλυκά και τα παιχνίδια με τα αδέλφια μας»
Βασική προϋπόθεση, για να επιτραπεί αυτό το μοίρασμα, τα αδέλφια αυτά να είναι ιδίου φύλου. Γνωστές οι επιλογές για το μικρό αγοράκι· αυτοκινητάκια, για να μάθει να είναι ο περιπετειώδης γόης και το πρακτικό μυαλό, αυτός που θα επισκευάσει τον μηχανισμό που αναπόφευκτα θα χαλάσει. Πυροσβεστικά και αστυνομίες, γιατί με τη σωματική του υπεροχή θα σώσει την πόλη, τη χώρα, τον κόσμο. Όπλα, για να μπορεί να προστατεύει και να προστατεύεται. Να μπορεί να βγάζει από τη μέση ό,τι τον ενοχλεί. Να μπορεί να λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένος στρατιώτης. Δεν έχουν θέση τα κουζινικά μέσα στο κουτί με τα παιχνίδια. Τα άφησαν για την αδελφή του. Όσο για τη μία κούκλα που βρέθηκε ο φιλαράκος μας να της χαιδεύει τα μαλλιά τρυφερά, δεν είναι πια απειλή· βρίσκεται στον κάδο πεταμένη και ξεμαλλιασμένη από τον πατέρα του. Εξάλλου, «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει». Πρέπει να πονάει και να σκληραγωγείται.
Μάθημα πρώτο: Απαγορεύονται οι κούκλες, απαγορεύεται το χάδι μου σε οποιαδήποτε κούκλα.
«Κοίτα γύρω τα κορίτσια που φοβούνται να γελάσουν, τα αγόρια που διστάζουνε να κλάψουν»
Το παιχνίδι αρχίζει να γίνεται πιο δραστήριο. Άλλωστε, πώς θα αποκτήσει βάσεις για γυμνασμένο, μυώδες σώμα ο φίλος μας; Τρέχει σαν τον άνεμο! Έλα όμως που από την πολλή φόρα πέφτει και χτυπά. Πρώτη του αντίδραση να ζητήσει βοήθεια από τη γυναίκα που αποκαλεί «μαμά». Αμέσως μετά να κλάψει. Έπεσε και χτύπησε. Θέλει να φωνάξει πως πονάει, τα μάτια του κοντεύουν να πλημμυρίσουν από δάκρυα. Δεν είναι όμως παιδί. Είναι μικρό αντράκι. Ντροπή να κλαίει άνδρας. Μην περιμένει από τη μαμά του να τον σηκώσει αγκαλιά. Μόνος του, τόση δύναμη έχει.
Μάθημα δεύτερο: Οι άνδρες δεν κλαίνε, οι άνδρες δεν ζητούν βοήθεια.
Μεγαλώνει και καταλαβαίνει, δεν μπορεί όμως ακόμα να εξηγήσει. Έκανε και δυο καινούριους φίλους, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Υποψήφιος γυπαετός! Αποκλείεται να μη βλέπει ερωτικά τη φιλενάδα αυτή. Όχι, περιμένει την κατάλληλη στιγμή απλώς. Για ποιον άλλο λόγο να προσεγγίσει μια κοπέλα; Όσο για τον φίλο του, ε καλό θα ήταν να μην είναι τόσο… διαχυτικοί! Έφηβοι σου λέει, αν αντί για βρισιές ανταλλάσσουν αγκαλιές, τι εντύπωση θα κάνουν; Τι κι αν τον έχει καλύτερα κι από αδελφό; Δεν υπάρχει φιλική αγάπη. Αγκαλιές και χάδια είναι για τις κοπέλες. Ένα χτύπημα στην πλάτη αρκεί. Ήδη κάποιες κακές γλώσσες αρχίζουν και διαδίδουν τη φήμη ότι… απαπα! Δεν βγήκε τέτοιος, ακόμα αγόρι νιώθει! Καιρός να το αποδείξει! Τον έβρισε το φίλο του, του ‘ριξε και δυο σφαλιάρες, έτσι για πλάκα. Δε θα ντροπιάσει τους γονείς του. Παραμένει ένα αντράκι. Πάει κιόλας να βρει το αντριλίκι του σε ένα σπίτι που έχει ένα φως περίεργο. Ούτε και ξέρει τι είναι, γιατί είναι εκεί. Παραμένει ένα αντράκι!
Μάθημα τρίτο: Τα αγόρια δεν αγκαλιάζουν άλλα αγόρια, τα αγόρια έχουν φίλους, αλλά όχι φίλες (μόνο «γκόμενες» όπως τις αποκάλεσε ο θείος του σε ένα τραπέζι οικογενειακό, ίσως να μένουν σε αυτό το σπίτι το περίεργο).
«Ποιος είδε άντρα να βαστά τα δόντια του στον πόνο κι αντίς να κλαίει να θρηνεί με τη σιωπή του μόνο».
Μεγαλώνει κι άλλο. Από αντράκι που τον λέγανε χαϊδευτικά έχει γίνει άνδρας σωστός. Κάθε μέρα στις δουλειές που τρέχει να προλάβει, να σου να συναντά κι από έναν άστεγο, μια γυναίκα με ένα παιδί εγκαταλελειμμένο. Θα ήθελε να μπορεί να αφήσει και μια καλή κουβέντα εκτός από το κέρμα που αδιάφορα δείχνει να πετά. Πουθενά δεν το είπε, για αυτό κρατείστε το μυστικό του σας παρακαλεί, αλλά του πέρασε από το μυαλό ως και να κάτσει συντροφιά μαζί τους. Είναι τόσο μόνοι οι άνθρωποι αυτοί, κρίμα να μην ακούσουν μια κουβέντα. Θα μπορούσε μέχρι και να κλάψει μαζί τους… Ωπ! Κάποιος σα να μην έχει εμπεδώσει το μάθημα 2… ώρα για επανεξέταση. Ρισκάρει να τον αποκαλέσουν όπως τότε, μόνο που τώρα του ζητάνε να μπει και στην κουζίνα, τέτοια «γυναικούλα» που βγαίνει από μέσα του. Σφίγγει τα δόντια και προχωρεί.
Μάθημα τέταρτο: Οι άνδρες δεν συμπονούν.
Μήπως είναι ώρα να αλλάξουμε τη διδακτέα ύλη; Μήπως από καιρό δεν προλάβαμε και παντού συναντάμε «γκρίζες κοπέλες, κορίτσια της συγγνώμης»; Δεν μπορεί πια εκείνο το αντράκι να αντέξει «αυτό το άδειο βλέμμα στον καθρέφτη του». Τι τα θες… θα φύγει πάλι «σαν τον κλέφτη δίχως λόγια». Δεν μπορεί τόσα μαθήματα να πήγανε στράφι. Αλλά θα κλείσει η αυλαία και θα πιάσει την κούκλα της κόρης του. Είναι «το χάδι και τα λόγια που χρωστάει, το χάδι το απαλό που της χρωστάει».
