Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Η τυχαία συνύπαρξη Μητσοτάκη – Κασσελάκη στη Θράκη και το ιδιότυπο debate τους για τα ζητήματα της περιοχής αποδεικνύει, για ακόμα μια φορά, ότι η υποκρισία είναι κυρίαρχο συστατικό της ελληνικής πολιτικής ζωής. Όψιμοι Ακρίτες προς ψηφοθηρίαν, λοιπόν, με τα προβλήματα και τις προκλήσεις που υφίστανται στις εσχατιές του ελληνικού κράτους ν’ αναμένουν απαντήσεις και να δέχονται επικοινωνιακές πομφόλυγες.
Η γεωγραφική θέση της Θράκης από μόνη της την καθιστά ιδιάζουσα περίπτωση. Πλησίον των χερσαίων συνόρων με την Τουρκία, είναι δεδομένο ότι οι όποιες επιθετικές ενέργειες της γείτονος, ψυχρές ή θερμές, τη στοχεύουν κατά προτεραιότητα. Ταυτοχρόνως, έχει ν’ αντιμετωπίσει κι εσωτερικά ζητήματα, με πρώτο και κύριο την παρουσία στην περιοχή «δούρειων ίππων» του «ερντογανικού» καθεστώτος, που στοχεύει στην καλλιέργεια τουρκικής εθνικής συνείδησης στον πληθυσμό της μουσουλμανικής μειονότητας. Η απουσία δε του κεντρικού κράτους, το δεύτερο μεγάλο ζήτημα που ταλανίζει πολλές επαρχιακές περιοχές της χώρας και δη τις ακριτικές, αδυνατεί ή ακόμη και αρνείται να συνδράμει αυτούς που φυλάνε τις εκεί «Θερμοπύλες».
Τι έχουν να πουν γι’ αυτά ο Μητσοτάκης και ο Κασσελάκης; Ο μεν πρώτος προβάλλει την όντως επιτυχή απόκρουση της υβριδικής τουρκικής επίθεσης στον Έβρο το 2020. Τότε που ο Erdogan, λειτουργώντας σαν δουλέμπορος, χρησιμοποίησε χιλιάδες πρόσφυγες και παράνομους μετανάστες, τους οποίους κι έσπρωξε μαζικά προς τα ελληνικά σύνορα. Οι αρμόδιες αρχές όντως απέκρουσαν επιτυχώς τη βίαιη απόπειρα εισβολής. Πλην όμως, πέρα από τα εύσημα, θα πρέπει να αποδοθούν και οι ανάλογες διαχρονικές κυβερνητικές ευθύνες: Πώς έφτασε ο Erdogan να επενδύει στην απόπειρα παράνομης μαζικής και άτακτης εισόδου υπηκόων τρίτων χωρών στην Ελλάδα; Μήπως επένδυσε στη διαχρονική διστακτικότητα των ελληνικών Κυβερνήσεων να αντιμετωπίσουν το ζήτημα της παράνομης μετανάστευσης δυναμικά κι αποτελεσματικά; Μήπως επένδυσε στις αντιδράσεις των επαγγελματιών του δικαιωματισμού και της ψοφοδεούς εγχώριας ψευτο-ελίτ που πιθηκίζει δήθεν πολιτισμένες, δήθεν ευρωπαϊκές συμπεριφορές; Το γεγονός ότι τα μέλη αυτών των παρακμιακών δήθεν ηγεσιών στηρίζουν, στην πλειοψηφία τους, την παρούσα Κυβέρνηση μόνο εγγύηση για ένα ευοίωνο μέλλον των εθνικών θεμάτων δεν αποτελεί. Όπως και η στάση της ίδιας της Κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία, όπως αποτυπώνεται στο διπλωματικό πεδίο όπου οι συνεχείς προκλήσεις Erdogan μένουν αναπάντητες και επιβραβεύονται, κατ’ ουσίαν, με την ελληνική πλευρά να τείνει κλάδον ελαίας, όταν από το έτερο μέρος τείνουν μόνο απειλές, όταν δεν προχωρούν σ’ επιθετικές ενέργειες επιχειρησιακής ή/και συμβολικής υφής.
Ο δε Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πόθεν αντλεί το υπέρμετρο θράσος να ομιλεί για τη Θράκη. Οι κυβερνητικές πολιτικές του κόμματός του είναι αυτές που άνοιξαν την όρεξη σε όσους επιθυμούν την ανεμπόδιστη είσοδο στη χώρα άνευ οποιονδήποτε κριτηρίων. Με τις διάφορες «Μόριες», με τα «λιάζονται» και με τα «η θάλασσα δεν έχει σύνορα». Οι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. υποστηρίζουν κατά κόρον τη δράση των πάσης φύσεως εγκάθετων του Erdogan στη μειονότητα στο πλαίσιο του δήθεν αυτοπροσδιορισμού. Αυτοί υπέγραψαν την κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών που έδωσε γην και ύδωρ στους Σκοπιανούς, θέτοντας σε θανάσιμο κίνδυνο ειδικά τη Βόρειο Ελλάδα.
Ουδόλως, λοιπόν, κόπτονται για τη Θράκη οι Μητσοτάκης και Κασσελάκης. Οι επισκέψεις τους θυμίζουν βουλευτές της επαρχίας, που όταν πλησιάζουν οι εκλογές έχουν κατά νου και την ενοχλητική υποχρέωση να επισκεφτούν κάτι ξεχασμένα ορεινά χωριά. Οι Ευρωεκλογές θα τελειώσουν, τα προβλήματα της Θράκης θα παραμείνουν και οι δήθεν λύσεις θα φαντάζουν χειρότερες από αυτά, σε λίγα χρόνια…
