Της Ευθυμίας Γκαμπέση,
«Δεν διαβάζουμε ή γράφουμε ποίηση για να δείξουμε εκκεντρικοί! Διαβάζουμε και γράφουμε ποίηση, επειδή ανήκουμε στο ανθρώπινο γένος και το ανθρώπινο γένος ξεχειλίζει από πάθος! Η ιατρική, η νομική, η διοίκηση επιχειρήσεων – ναι, αυτά είναι σεβαστά επαγγέλματα, απαραίτητα για να συνεχίζεται η ζωή… Η ποίηση, όμως, ο ρομαντισμός, η ομορφιά, ο έρωτας! –αυτά είναι που μας κρατάνε στη ζωή!»
Η συνταρακτική ομώνυμη ταινία του 1989 που όλοι έχουμε αγαπήσει, Ο Κύκλος των χαμένων ποιητών (Dead poets society), ενσαρκώνεται στις θεατρικές αίθουσες, με μία μοναδική ερμηνεία από όλον τον θίασο. Οι ανεξίτηλοι χαρακτήρες του έργου παίρνουν ζωή από διάφορους αξιόλογους ηθοποιούς. Ο Άκης Σακελλαρίου, στον ανεπανάληπτο ρόλο του δασκάλου, Τζον Κίτινγκ, ο Τάσος Χαλκιάς στη θέση του αυταρχικού διευθυντή του σχολείου Γουέλτον, Νόλαν, και ο Γεράσιμος Σκαφίδας υποδύεται τον αυστηρό και αμετάκλητο πατέρα, κ. Πέρι. Τη σκηνή μοιράζονται και οι μαθητές και ταυτόχρονα πυρήνας του έργου, οι οποίοι έχουν επιλεγεί από θίασο ταλαντούχων ηθοποιών της νέας γενιάς.
Στο άρρεν σχολείο Γουέλτον ή Χέλτον (Hell-ton), όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι μαθητές του, κυριαρχούν τέσσερις αξίες: παράδοση, τιμή, πειθαρχία, υπεροχή. Με αυτές τις αξίες πορεύεσαι, ζεις, λειτουργείς. Στο σχολείο επικρατεί η τάξη, η ασφάλεια και η λογική. Το σχολείο δεν ανέχεται κανενός είδους ατασθαλία ή παράβαση, ακολουθεί πιστά τους κανόνες που έχει θέσει και δεν παρεκκλίνει από αυτούς.
Τα δεδομένα έρχεται να ανατρέψει ο νέος καθηγητής λογοτεχνίας, Τζον Κίτινγκ, ο οποίος δεν αποτελεί το κλασικό, τυπικό παράδειγμα ενός καθηγητή του φημισμένου σχολείου Γουέλτον. Ο νέος αυτός καθηγητής με τις περίεργες και αντισυμβατικές μεθόδους του, προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει τις γνώσεις στα παιδιά και να τους διδάξει ότι η ποίηση και η λογοτεχνία δεν μπορούν να εξηγηθούν με αυστηρούς, ξύλινους και επιστημονικούς όρους που δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Η ποίηση μπορεί να αισθανθεί με την καρδιά και όχι με το μυαλό και τη λογική.
Κατά τη διάρκεια του έργου, τα παιδιά φαίνεται να ανακαλύπτουν σιγά – σιγά τον εαυτό τους, τα θέλω τους και, κυρίως, τον λόγο για τον οποίο θέλουν να αγωνίζονται. Το “carpe diem”, ή αλλιώς «άδραξε τη μέρα» γίνεται η «προσευχή» τους, και ο καθηγητής Κίτινγκ ο μέντοράς τους. Ο Νιλ Πέρι, ένας από τους πρωταγωνιστές του έργου, θέλει να ακολουθήσει το όνειρό του να γίνει ηθοποιός, ωστόσο, δεδομένης της αρνητικής και απόλυτης στάσης του πατέρα του, καταπιέζεται, καταλήγοντας να αυτοκτονήσει.
Καταλήγοντας, το μήνυμα που θέλει να περάσει το άρθρο είναι να ζούμε τη μέρα στο έπακρο, χωρίς να αφήνουμε τον φόβο και τις ανησυχίες μας να μας καταβάλουν.
