Του Παναγιώτη Πλουμή,
Και ποιος να το έλεγε τότε στο μακρινό και σκοτεινό 1940, ότι ένας ολιγάριθμος και φτωχός λαός, κάπου στα τέλη του Οκτώβρη, θα έβρισκε το σθένος να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στις δυνάμεις του άξονα ,των οποίων το άκουσμα και μόνο προκαλούσε κυριολεκτικά τρόμο ακόμα και στις υπερδυνάμεις της εποχής… Και ποιος να το φανταζόταν, ότι στις μέρες μας, εβδομήντα και πλέον χρόνια από την χρυσή αυτή στιγμή της ιστορίας της χώρας μας, θα βρισκόντουσαν κάποιοι, ευτυχώς όχι και πολλοί, οι οποίοι θα έφερναν αντιρρήσεις ως προς την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και θα πρότειναν, εμμέσως προφανώς, την σταδιακή αντικατάσταση της με την 12η Οκτωβρίου, την ημέρα δηλαδή της απελευθέρωσης της Αθήνας από την γερμανική κατοχή το 1944. Σύμφωνα με όσους ενστερνίζονται την παραπάνω άποψη, καμία άλλη χώρα πουθενά στον κόσμο δεν γιορτάζει την είσοδό της στον πόλεμο και, με το να διατηρούμε τους εορτασμούς της 28ης δίνουμε την εντύπωση ενός λαού πολεμοχαρούς. Kάποιοι άλλοι μάλιστα, μεταξύ αυτών και ένας καθηγητής που είχα στο λύκειο, λένε κυνικά και γεμάτοι ειρωνεία, ότι στην ουσία γιορτάζουμε το Όχι ενός φασίστα σε έναν άλλον φασίστα…
Υπό διαφορετικές συνθήκες θα άφηνα τέτοιες απόψεις να περάσουν από μπροστά μου, χωρίς να προσπαθήσω να τις αντικρούσω. Δεν είναι εξάλλου, ούτε αναγκαίο ούτε και θεμιτό να φέρνουμε αντίλογο στην κάθε ανοησία που εμφανίζεται στον δρόμο μας. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, οι συγκεκριμένες αντιλήψεις έχουν κάτι που τις καθιστά πιο επικίνδυνες από μια απλή ανοησία που έτυχε για ακόμα μια φορά να ακούσουμε και αυτό το «κάτι» ονομάζεται λογικοφάνεια. Αυτή η ύπουλη λογικοφάνεια εύκολα μπορεί να οδηγήσει σε λανθασμένα συμπεράσματα γι’ αυτό και πήρα την απόφαση –χάριν και της ημέρας- να απαντήσω και εγώ όσο πιο σύντομα και περιεκτικά γίνεται στην κλασσική ερώτηση «Τι τελικά γιορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου;»
Σίγουρα εάν ανατρέξουμε στα ιστορικά γεγονότα και τους ρίξουμε μια επιδερμική ματιά, θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι πράγματι στις 28 Οκτωβρίου του 1940, ένας δικτάτορας όπως ήταν ο Μεταξάς, αρνήθηκε σε έναν όμοιό του, τον Μουσολίνι εν προκειμένω, την παράδοση της χώρας του και οδήγησε την Ελλάδα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Ωστόσο, προφανώς και δε βρίσκεται εκεί η ουσία… Η ουσία και παράλληλα η αιτία για την οποία και κάθε χρόνο γιορτάζουμε βρίσκεται στον τρόπο που αντέδρασε ο ελληνικός λαός μετά από το περιβόητο Όχι.
Κόντρα σε όλα τα δεδομένα και σε κάθε λογική, ένας λαός, εξουθενωμένος από τις συνεχείς πολεμικές αναμετρήσεις, ένας λαός, ο οποίος πριν από 18 χρόνια είχε βιώσει την φρίκη του πολέμου σε όλη της την έκτασή με την καταστροφή της Σμύρνης, ένας λαός ο οποίος δεκαετίες ολόκληρες ήταν βαθύτατα διχασμένος, κατάφερε να τα αφήσει όλα πίσω του και χωρίς κανένα δισταγμό να προτάξει τα στήθη του και να δώσει τον δικό του αγώνα κατά του φασισμού.Την ημέρα της 28ης Οκτωβρίου ο ελληνικός λαός μετά από πάρα πολλά χρόνια ξεπέρασε, έστω και προσωρινά, την διχόνοια και με ειλικρινή ομοψυχία βγήκε στους δρόμους πανηγυρίζοντας… Πλέον δεν υπήρχαν ούτε κομμουνιστές, ούτε φιλελεύθεροι, ούτε βασιλόφρονες. Πλέον υπήρχαν μόνο Έλληνες, οι οποίοι, παρόλο που ο πάνοπλος εισβολέας βρισκόταν προ των πυλών, πανηγύριζαν όλοι μαζί σαν να είχαν ήδη κερδίσει τον πόλεμο, μόνο και μόνο επειδή θα τους δινόταν η ευκαιρία να υπερασπιστούν τα ιδανικά τους.
Σήμερα λοιπόν δεν γιορτάζουμε, ούτε το γεγονός ότι μπήκαμε στον πόλεμο και «σκοτώσαμε Ιταλούς», ούτε απλώς την απόφαση που πήρε o δικτάτορας Μεταξάς. Σήμερα τιμάμε το γνήσιο υψηλό φρόνημα των προγόνων μας, οι οποίοι σε μια τόσο κομβική στιγμή για την τύχη της πατρίδας τους, δεν άφησαν καμία διαφορά να μπει ανάμεσά τους και όλοι μαζί, σαν μια γροθιά, έδωσαν την μάχη τους για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1998 και κατάγεται από την Κρήτη. Σπουδάζει στο τμήμα Νομικής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Όταν είναι ελεύθερος από τις φοιτητικές του υποχρεώσεις του αρέσει να ταξιδεύει, γιατί όπως λέει "η ζωή είναι πολύ μικρή και ο κόσμος πολύ μεγάλος". Διετέλεσε πρώτος αρχισυντάκτης στην κατηγορία των Κοινωνικών για την ιστοσελίδα του OffLine Post, σε ένα διάστημα όπου κατάφερε να αναδείξει ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα.
