Της Σοφίας Μαχαίρα,
Ένα από τα συχνότερα “new year’s resolutions” είναι η έναρξη κάποιου είδους γυμναστικής. Είναι, επίσης, από τους στόχους οι οποίοι, χωρίς ξεκάθαρο σχέδιο δράσης, μένουν εύκολα πίσω και ξεχνιούνται. Η επαναφορά της μπορεί να είναι όχι μόνο πολύπλοκη, αλλά και μη θεμιτή. Γιατί όμως; Όπως είναι προφανές, οτιδήποτε αφορά τον τομέα της ψυχολογίας αποτελεί πολυδιάστατο ζήτημα, με τα αληθινά του αίτια ριζωμένα στην ανατροφή και τη φύση του καθενός. Για τον λόγο αυτό, το άρθρο επιδιώκει την αρχική κατανόηση και να συμβουλεύσει. Δηλαδή, η βαθύτερη αναζήτηση και η στοχευμένη κινητοποίηση βελτίωσης του θέματος αφήνεται ως άσκηση για τον αναγνώστη! Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, μερικούς ψυχολογικούς λόγους αποφυγής της γυμναστικής…
Ένα πρωταρχικό εμπόδιο που εντοπίζεται είναι ο φόβος του ξένου, της νέας αρχής. Η δυσκολία, η οποία συνεπάγεται με αυτό, είναι το άγχος για τυχόν κοροϊδευτικά σχόλια από τρίτους ή από τον εσωτερικό κριτή του καθενός. Η εύρεση χώρου που εμπνέει ασφάλεια και άνεση βοηθά σημαντικά στην αποφυγή του πρώτου είδους σχολίων. Παράλληλα, το κατάλληλο πλάνο δεν το προσδιορίζει μονάχα το επίπεδο της φυσικής κατάστασης, αλλά και τα όρια τα οποία έχει κάθε σωματότυπος. Το πρόγραμμα μαθαίνεται και αλλάζει ανάλογα τις ανάγκες, οπότε χτίζεται εμπειρία και «οικειότητα» με την πάροδο του χρόνου. Επομένως, η πίεση, η εσωτερίκευση της αρνητικότητας και η μη εποικοδομητική αυτοκριτική πρέπει να διερευνηθούν περαιτέρω, έτσι ώστε σταδιακά να υποχωρήσουν.
Κατόπιν, πρέπει να σημειωθεί πως η αμφιβολία και η απαισιοδοξία συνιστούν απολύτως φυσιολογικά συναισθήματα. Είτε εξαιτίας παλαιότερων αποτυχιών, είτε εξαιτίας αδυναμιών του σώματος, υπάρχουν δυνατότητες προσαρμογής. Από το απλούστερο, τα ενθαρρυντικά σχόλια, την προσπάθεια με μικρότερα και άρα σταθερότερα βήματα και την συζήτηση με άτομα, τα οποία περνάνε κάτι παρόμοιο. Σε γενικές γραμμές, ο καθένας λειτουργεί με τον τρόπο με τον οποίο έχει συνηθίσει. Οι ριζικές αλλαγές (π.χ. διατροφής) ακούγονται ίσως τρομακτικές. Φυσικά, σε περίπτωση ασθένειας ή διατροφικής διαταραχής παροντικά ή παρελθοντικά, προτείνεται η επίσκεψη σε αντίστοιχο γιατρό για υποδείξεις.
Τα αρνητικά αισθήματα δεν αποφεύγονται, ούτε θα έπρεπε να καταπιέζονται. Όσο επίπονη μπορεί να γίνει η εκγύμναση του σώματος, άλλο τόσο μπορεί να γίνει ευχάριστη. Με έλλειψη κινήτρων και αποφασιστικότητας, ακούγεται σαν κάποιας μορφής άπιαστο ιδανικό. Οι κατάλληλοι γυμναστές και ένας πιο εμψυχωτικός περίγυρος προαπαιτούν αναζήτηση και η θέληση δε θα εμφανίζεται κάθε μέρα. Θα παρουσιάζονται πάντα στιγμές, όπου θα απαιτείται πείσμα για να συνεχιστεί η πορεία. Η τυχόν διακοπή της δεν οδηγεί στο «τέλος του κόσμου». Ο «αρνητικός» εγωισμός επιδιώκει να εστιάσει σε δικαιολογίες, στην ακινησία και στην απάθεια, στην ευκολία. Θετικά συμβάλλει το να τα έχει κάποιος καλά με τον εαυτό του και να θυμάται ότι κάθε του πράξη πηγάζει από αυταγάπη.
Κλείνοντας, η υποστήριξη έτσι ώστε να γυμνάζεται κάποιος εύκολα εκμηδενίζεται όταν συνοδεύεται από πεσιμιστικές σκέψεις και γεγονότα. Παρ’ όλα αυτά, πάντα αξίζει μία παραπάνω προσπάθεια για να ξεπεραστεί η οποιαδήποτε ανησυχία. Όλοι είναι ενημερωμένοι πάνω στις θετικές επιπτώσεις της γυμναστικής σωματικά και ψυχικά. Με συμπόνια και κατανόηση μπορούμε να ωθήσουμε, είτε τον εαυτό μας, είτε όσους αγαπάμε να μην το βάλουν κάτω και να διατηρούν την ορμή τους. Το να βγει κανείς εκτός της ζώνης άνεσής του είναι άξιο επιβράβευσης!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- New Year’s Resolutions Statistics 2024, forbes.com, διαθέσιμο εδώ
