Της Χρυσάνθης- Ίριδας Ανεμογιάννη,
Έχουμε συνηθίσει να μη μας αρέσουν οι αλλαγές. Να μην αρέσουν ούτε σε εμάς, αλλά ούτε και στους άλλους που μάς παρατηρούν. Και κάπως έτσι δυσκολευόμαστε και να προχωρήσουμε, να εξελιχθούμε, να μετατραπούμε σε κάτι νέο, να ανασυνταχθούμε, να αναδομηθούμε. Προσπαθούμε να εμποδίσουμε τα μικρά βήματα και να τα επαναφέρουμε πίσω στην ευθεία, στο ήδη υπάρχον μονοπάτι. Ο καθένας μπορεί να πάρει το χρόνο του να περπατήσει και τελικά να αλλάξει στο δικό του χρόνο. Όταν, όμως, δεν είμαστε έτοιμοι να δούμε τις αλλαγές των άλλων;
Και οι δύο αυτές συνθήκες αποτελούν καταστάσεις που δημιουργούν μια δυσκολία στην επίτευξη μεγαλύτερων μαζικών αλλαγών. Όπως είναι λογικό, όταν κάποιος δεν είναι έτοιμος να δει την αλλαγή στους άλλους, αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό, με κανέναν τρόπο δεν θα μπορέσει να αποδεχθεί και να αναγνωρίσει την αξία των αλλαγών που θα έπρεπε να είχαν «ήδη συμβεί». Αντίστοιχα, δεν θα μπορεί να αναγνωρίσει ούτε διαδικασίες που καταπιέζουν και μας σπρώχνουν σε βήματα προς τα πίσω.
Και κάπως έτσι ανάμεσα σε ανθρώπους που περπατάνε άλλοι μπροστά και άλλοι πίσω, πώς να βρεις την ηρεμία προκειμένου να αναγνωρίσεις ποιο είναι το μπροστά και ποιο το πίσω; Μόνο αν γίνουμε εμείς η αλλαγή, αντί να τη ζητάμε, θα μπορέσουμε να κινηθούμε προς την επιθυμητή κατεύθυνση. Η αλλαγή μπορεί να ξεκινάει από γύρω μας ή από μέσα μας. Με σκοπό να καμπυλώσουμε μια μέχρι τώρα γραμμική πορεία. Με πράξεις μικρές και απλές. Και όλο αυτό να γίνει στάση ζωής. Η απόσταση από το ουτοπικό στο πραγματικό είναι η πράξη του να πάμε ως εκεί.
Συμβαίνουν πολλά γύρω μας. Άλλα πιο μεγάλα, άλλα πιο μικρά. Άλλα πιο όμορφα, άλλα πιο άσχημα. Και εμείς κάπου στη μέση να ακροβατούμε. Να μην μπορούμε να καταλάβουμε, να μην μπορούμε να δούμε μέσα στην ομίχλη, να μην μπορούμε να αποφασίσουμε. Κομβικό σημείο. Πρέπει απλά να προχωρήσουμε προς το φως.
