Της Στέλλας Μαυροπούλου,
Όταν ήμουν μικρή λάτρευα να περνάω την ώρα μου παίζοντας επιτραπέζια παιχνίδια με την αδερφή μου. Κάποτε, μέσα στο ντουλάπι όπου συνηθίζαμε να τα αποθηκεύουμε, ανακαλύψαμε μια μικρή, ξεχασμένη σκακιέρα. Αυτό το περίεργο αντικείμενο πυροδότησε αμέσως την περιέργειά μας. Δεν αργήσαμε να μάθουμε τους κανόνες του παιχνιδιού και το σκάκι, σε απλοποιημένη βέβαια μορφή, έγινε η αγαπημένη μας παιδική ασχολία. Θυμάμαι μάλιστα, χαρακτηριστικά πως συνηθίζαμε να δίνουμε ονόματα της οικογένειας, των συμμαθητών αλλά και των φίλων μας στα πιόνια μας, στο πλαίσιο της παιδικής φαντασίας και προσδίδοντας με αυτόν τον τρόπο μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση στο σκάκι.
Μεγαλώνοντας, δεν άργησα να καταλάβω πως όλο αυτό το παιδικό παιχνίδι αποτελεί στην πραγματικότητα μια μικρογραφία της ζωής. Εάν αναρωτιέσαι τι ακριβώς σημαίνει αυτό, φαντάσου πως η ζωή σου διαδραματίζεται πάνω σε μια σκακιέρα. Ο εαυτός σου είναι ο βασιλιάς, ο οποίος είναι περιτριγυρισμένος από άλλα άτομα τα οποία του προσφέρουν προστασία και αποτελούν τον μικρόκοσμό του. Πιο συγκεκριμένα, δίπλα σου στέκονται αγέρωχα τα μέλη της οικογένειας σου, ενώ πιο μπροστά βρίσκονται οι φίλοι και όλοι όσοι θεωρούνται σημαντικοί για σένα. Στην απέναντι πλευρά της σκακιέρας μπορείς να δεις τους εχθρούς σου. Είναι μαύρες φιγούρες που μοιάζουν με σκιές. Ο βασιλιάς τους είναι καλά προστατευμένος και δεν μπορείς να διακρίνεις το πρόσωπό του ή απλά προτιμάς να αποστρέφεις το βλέμμα σου.
Κάπως έτσι λοιπόν ξεκινάει η παρτίδα της ζωής, η οποία πρόκειται να σου διδάξει πολλά. Το πρώτο και ιδιαίτερα σημαντικό είναι ότι δεν έχεις άπλετο χρόνο στη διάθεση σου. Κάθε κίνηση σου πρέπει να είναι σύντομη αλλά και στοχευμένη. Το σκάκι, όπως και η ζωή, απαιτούν δράση. Μην αργείς λοιπόν γιατί ο χρόνος «τρέχει» και οι εχθροί παραμονεύουν στην απέναντι μεριά.
Το δεύτερο μάθημα αυτής της παρτίδας είναι ζωτικής σημασίας, εάν θέλεις να έχεις κάποια πιθανότητα να κερδίσεις. Πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως η ζωή όπως και το σκάκι, είναι ένα συλλογικό παιχνίδι. Δεν μπορείς να επιζήσεις εάν είσαι μόνος σου. Για να παραμείνεις δυνατός πρέπει να έχεις δίπλα σου τους δικούς σου ανθρώπους, οι οποίοι θα σε προστατεύουν και θα σε στηρίζουν, αποτελώντας ένα αδιαπέραστο τείχος ενάντια στις εξωτερικές απειλές. Άσε λοιπόν, τη μοναξιά στην άκρη και πρόσεχε! Μην πληγώνεις με τις κινήσεις σου και τη στρατηγική σου αυτούς που σε αγαπούν.
Ένα όμως είναι το σημαντικότερο μάθημα που μπορεί να σου δώσει αυτό το παιχνίδι. Όπως στο σκάκι ορισμένα πιόνια «χάνονται», έτσι και στη ζωή κάποιοι άνθρωποι «φεύγουν» από κοντά σου. Κάποιες φορές αφήνονται από μόνοι τους στα χέρια του αιώνιου αντιπάλου έχοντας ολοκληρώσει την αποστολή τους, άλλες πάλι θυσιάζονται για το καλό σου ενώ πολλές φορές, χάνονται βίαια αντικρίζοντας το πρόσωπο του βασιλιά της αντίπαλης μεριάς της σκακιέρας. Για να συνεχίσει όμως, η παρτίδα οφείλεις να αποδεχθείς αυτούς τους κανόνες και πρέπει να μάθεις να ζεις με τις απώλειες.
Αν τελικά η ζωή μοιάζει με μια παρτίδα σκάκι είναι στο χέρι σου εάν αυτή θα είναι βαρετή, συναρπαστική ή γεμάτη ανατροπές. Σίγουρα θα υπάρξουν άπειρες στιγμές που θα θελήσεις να παραδώσεις τα όπλα. Οφείλεις όμως να συνεχίσεις. Ακόμα και αν δεν κερδίσεις τελικά, απόλαυσε το παιχνίδι. Γιατί αν σε κάτι διαφέρει η ζωή από το σκάκι αυτό, είναι ότι στη σκακιέρα της ζωής υπάρχουν πολλά περισσότερα χρώματα από το μαύρο και το άσπρο.
Γεννήθηκε το 1998 στην Κοζάνη. Είναι προπτυχιακή φοιτήτρια του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ). Έχει άριστη γνώση της αγγλικής και της γερμανικής γλώσσας. Ταυτόχρονα φοιτά στο Μουσικό Κολλέγιο Θεσσαλονίκης, ακολουθώντας σπουδές κλασσικής κιθάρας. Στον ελεύθερό της χρόνο της αρέσει να πηγαίνει για karaoke με την παρέα της, ενώ λατρεύει και τις προσομοιώσεις των Ηνωμένων Εθνών (MUN).
