Της Γεωργίας Διπλού,
Ο άνθρωπος από τη φύση του ΔΕΝ είναι τέλειος, για την ακρίβεια είναι ένα ον προβληματικό. «Έπεσε» το μάτι μου σε μια απίστευτη παρομοίωση. Είμαστε σαν νερό που βράζει σε μια μισάνοιχτη κατσαρόλα. Καταπιεσμένοι και έτοιμοι να ξεχειλίσουμε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Έτσι θα γίνει το μεγάλο «ΜΠΑΜ» και η κουζίνα θα πάρει φωτιά. Αν δεν επιτρέπαμε στους εαυτούς μας πού και πού να έχουμε μικρά ξεσπάσματα, τότε όλο το τοπίο θα είχε πάρει φωτιά. Όχι απλή φωτιά, αλλά αυτό το είδος που δεν σβήνει με απλό νερό.
Συσσωρευμένη καταπίεση. Το χειρότερο είδος ενός κρυφού εξαναγκασμού και μιας σιωπηρής αδικίας. Το κομβικό αυτό σημείο στη ζωή ενός ανθρώπου δημιουργεί μια νοητή γραμμή μεταξύ «καλού» και «κακού». Όλοι έχουμε χαρίσματα, είτε αυτά είναι επίκτητα είτε εκ γενετής. Οι περισσότεροι λογαριάζουμε πάντα μια κοινή συνιστώσα. Να είμαστε καλοί άνθρωποι. Είναι, βέβαια, δεδομένο ότι ακόμα και τα μεγαλύτερα καθάρματα πάντα έβρισκαν μια ηθική ακτίνα φωτός, για να δικαιολογήσουν τα πεπραγμένα τους.
Στο δικό μου «φτωχό» μυαλό κανένας άνθρωπος δεν είναι «κακός», είναι απλώς «αδύναμος». Άνθρωποι άξιοι λύπης, οι οποίοι οδηγούνται από αρχέγονα συναισθήματα, χωρίς να προτάσσουν τη συναισθηματική τους νοημοσύνη. Εντούτοις, «απαντούν» στις παράλογες απαιτήσεις της στιγμής. Ζούμε σε έναν σαθρό κόσμο. Βλέπουμε τη δυστυχία και την αγνοούμε, αλλά ανεβάζουμε stories με hashtag “#donate”. Να, όμως, κάτι που σε όλους έχει συμβεί. Όλοι έχουμε βρεθεί σε ένα φανάρι με κάποιον άνθρωπο «χωρίς στον ήλιο μοίρα» να μας χτυπάει το τζάμι. Εμείς απλά κάνουμε ότι δεν υπάρχει. Η συμπόνια και η αλληλεγγύη είναι αδερφάκια. Η πρώτη έχει υφάκι και περιφρονεί οτιδήποτε γύρω της. Μόνο όταν έρχονται κάμερες, «βγάζει» το πιο ψεύτικο χαμόγελο και βοηθά. Η αλληλεγγύη «μοιράζει ξυπόλητη τα ρούχα της» σε αυτούς που δεν έχουν πραγματικά τίποτα.
Μια παρέα, ένα μπουκάλι καλό κρασί και ξαφνικά η μνήμη σου ξετυλίγει ένα σωρό καταστάσεις. Αναλύουμε τις φορές που είχαμε δύναμη, τις φορές που μοιράσαμε απογοητεύσεις, αλλά όχι τις φορές που μας έδωσαν λύπες. Στιγμές που κάπως τη «σκαπουλάραμε» από μια δύσκολη κατάσταση δίχως αυτοκριτική ποτέ. 3 άτομα, 1 κουτί pizza, ένας τριθέσιος καναπές και ένα ολόκληρο βράδυ. Πόσα ακούγονται. Πράγματα που είναι θαμμένα μέσα μας. Λέξεις που χωρίς την κατάλληλη παρέα δεν μπορούν να ειπωθούν. Το «φίλα με ακόμα» να παίζει από πίσω. Γέλια και κλάματα. Η «τέλεια» ατέλεια της ζωής.
«Αγαπημένε εαυτέ, κάτσε να σου πω κάτι που θέλω. Είσαι μέρος μου, εξαιτίας σου ζω και υπάρχω. Όταν αποφασίσει να βγει η άσχημή σου πλευρά, χτύπησε με δυνατά, ώστε να πονέσω. Κάνε με να καταλάβω ότι έρχεσαι. Μάθε με, όμως, να σε ξεχωρίζω και στους άλλους, για να μην την «πατήσω» ποτέ ξανά. Να μην σε βρίζω, γιατί στο κάτω κάτω είσαι απλά αδύναμος και όχι μοχθηρός».
