Της Σπυριδούλας Βλάχα,
Το ξεκίνημα σε μια νέα πόλη μπορεί να χαρακτηριστεί με πολλά επίθετα όπως συναρπαστικό, αγχωτικό και ενθουσιώδες, καθώς και με πολλά ουσιαστικά όπως αγωνία, ανυπομονησία, χαρά, νοσταλγία, σύγχυση και εκπλήξεις. Το ξεκίνημα σε μια νέα πόλη αποτελεί μία νέα αρχή ζωής, κατά την οποία καλείσαι να ισορροπήσεις μεταξύ των μέχρι τώρα βιωμάτων σου και των δεδομένων που ισχύουν από εδώ και πέρα. Κάτι περισσότερο απαιτητικό από όσο ακούγεται.
Ιδιαίτερα την πρώτη φορά που καλείται κάποιος να κάνει μία νέα αρχή σε μία νέα πόλη, ο ενθουσιασμός πολύ συχνά συνοδεύεται από ένα συνεχές άγχος σχετικά με πράγματα, τα οποία πλέον εξαρτώνται αποκλειστικά από το ίδιο το άτομο. Αυτά μπορεί να αφορούν από το να κανονίσει το γεύμα της επόμενης ημέρας και να κάνει τις δουλειές του σπιτιού, μέχρι το να πληρώσει τους λογαριασμούς του και να διαχειριστεί τα χρήματά του. Φυσικά, όλες αυτές οι αλλαγές αποτελούν ένα βήμα που μας φέρνει πιο κοντά στην ενηλικίωση και μας κάνει να δούμε τη ζωή διαφορετικά.
Μέσα στον νέο αυτό τρόπο ζωής, μία ακόμα πρόκληση είναι το αίσθημα της μοναξιάς. Ιδιαίτερα σε περιπτώσεις που κάποιος μετακομίζει σε μία πόλη που δεν γνωρίζει κανέναν, ο πρώτος καιρός είναι αρκετά δύσκολος και μοναχικός. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, ωστόσο εάν το άτομο έχει μεγάλη ανάγκη για επαφή, τότε αυτό μπορεί να το επηρεάσει σημαντικά. Άλλωστε, είναι αλήθεια πως όλα μοιάζουν δύο φορές δυσκολότερα, όταν είμαστε μόνοι μας σε μία ξένη πόλη από το να έχουμε κάποιον γνωστό ή φίλο που να μπορεί να μας κατευθύνει.
Ωστόσο, το να είναι ή να αισθάνεται κανείς μόνος του τον πρώτο καιρό της προσαρμογής είναι κάτι απόλυτα φυσιολογικό, καθώς δεν είναι μόνο οι άνθρωποι ξένοι, αλλά και ολόκληρο το περιβάλλον του ατόμου. Η προσαρμογή στον χώρο, η απόκτηση προσανατολισμού και η ασφάλεια που μας προσδίδει η γνώση μια περιοχής είναι σημαντικές παράμετροι, οι οποίες καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την εξωστρέφεια του ατόμου και την άνεσή του να «ανοιχτεί» στο περιβάλλον γύρω του.
Η μοναξιά είναι ιδιαίτερα ενοχοποιημένη στην κοινωνία μας και θεωρείται κάτι που πρέπει να αποφεύγεται. Και πράγματι, είναι μία δυσάρεστη κατάσταση, ωστόσο, σε πολλές περιπτώσεις είναι απαραίτητη και συχνά αναπόφευκτη. Άλλωστε, είναι αλήθεια πως η ενήλικη ζωή εμπεριέχει αρκετή μοναξιά, εκτός φυσικά από μοναχικότητα. Σε αντίθεση με ένα παιδί, ένας ενήλικας μπορεί να γυρίσει σε ένα άδειο σπίτι, σε μια ζωή γεμάτη απαιτήσεις, αφού εκείνος χρειάζεται να «τρέξει» για τις υποχρεώσεις του, ενώ δεν θα λείπουν στιγμές που τα φιλικά του πρόσωπα δεν θα μπορούν να είναι μαζί του όσο και αν εκείνος το θέλει.
Αυτό το μοναχικό συναίσθημα είναι απόλυτα φυσιολογικό να υπάρχει σε μία περίοδο στην οποία κάποιος μένει ξαφνικά μόνος του σε ένα σπίτι, χρειάζεται να φροντίζει αποκλειστικά ο ίδιος για τον εαυτό του και οι αγαπημένοι του βρίσκονται μακριά. Και δεν είναι απαραίτητα κακό. Αντίθετα, σε αυτές τις περιόδους το άτομο μαθαίνει να βασίζεται στον εαυτό του και να βρίσκει τρόπους να ξεπερνά τις προκλήσεις. Και συχνά, μαθαίνει να περνά μόνος του χρόνο χωρίς να αισθάνεται αυτολύπηση, αλλά αντίθετα να το απολαμβάνει.
Η κοινωνία μας συνηθίζει να προβάλλει και να επιβραβεύει τις στιγμές που έχουμε φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Ωστόσο, ξεχνάει να δείξει και να «τιμήσει» τις στιγμές που υπάρχουν πριν από αυτό, και εμπεριέχουν πόνο, δυσκολία και σύγχυση. Αυτές οι στιγμές είναι συχνά ενοχοποιημένες και πολλές φορές έρχονται αντιμέτωπες με φράσεις όπως «Μα, γιατί αισθάνεσαι έτσι;» ή «Έχεις τόσες ευκαιρίες μπροστά σου, θα έπρεπε να είσαι ενθουσιασμένος/η».
Ας υπενθυμίσουμε, λοιπόν, στους εαυτούς μας και στους ανθρώπους γύρω μας πως όλοι μας έχουμε το δικαίωμα μαζί με τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία, να αισθανόμαστε παράλληλα μοναξιά και φόβο. Πως ένα νέο ξεκίνημα περιλαμβάνει πολλές συναισθηματικές καταστάσεις και πως όλες είναι αποδεκτές. Άλλωστε, όπως λέει και ο λαός «Κάθε αρχή και δύσκολη». Και αυτό είναι οκ!
