Της Κατερίνας Ζευγίτη,
Μεγάλωσες, στέκεσαι στα δικά σου πόδια, είσαι ανεξάρτητη, εργαζόμενη και ελεύθερος άνθρωπος με τη δική του γνώμη. Ακόμη σε «κυνηγούν» τα αν, ακόμη έχεις μπροστά στα μάτια σου εκείνα τα πρωινά με τη βροχή, εκείνο τον «ανήφορο», εκείνα τα «φαντάσματα» από το παρελθόν; Άραγε, τι σκέφτεσαι και νιώθεις ώρες ώρες αδύναμη να προχωρήσεις; «Έφυγαν», δεν είναι πια εδώ, μη φοβάσαι. Επικρατεί «σιωπή», γαλήνη στην ψυχή σου. Το κουδούνι χτυπά κι εσύ νυσταγμένη, αφού το προηγούμενο βράδυ βρέθηκες για ακόμη μια φορά με «τσακισμένα τα φτερά», επειδή κρύωσες και είσαι υπεύθυνη που έξω έχει παγωνιά, που τόλμησες να έχεις πυρετό και ταλαιπωρείς τους υπόλοιπους, προσπαθείς να ανακτήσεις και πάλι τις δυνάμεις σου, γιατί την πρώτη ώρα το πρόγραμμα γράφει: ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ και, φυσικά, θα πρέπει να σηκωθείς στον πίνακα, για να είσαι η καλή μαθήτρια. Μη και δεν απαντήσεις σωστά, γιατί αν δεν απαντήσεις σωστά, θα είσαι το «φυτό» της τάξης, εκείνο το παιδί, το οποίο δεν θα καταφέρει τίποτα στη ζωή του, επειδή δε «συμπαθεί» τις ρίζες. Κι αν δεν σου αρέσουν οι αριθμοί, κι αν δεν έχεις δοκιμάσει «το μαγικό φίλτρο», ώστε να λύνεις εξισώσεις στο λεπτό και να είσαι ο πρώτος ανάμεσα σε δέκα συμμαθητές, τότε που πας, μικρή μαθητριούλα; Πιστεύεις ότι θα μπορέσεις να σπουδάσεις; Εσύ; Πιστεύεις ότι είσαι ικανή να πάρεις το πτυχίο σου; Όχι! Γιατί εσύ δεν μπορείς να έχεις μια φυσιολογική ζωή αν δεν είσαι «παιδί» του Πυθαγόρα!
Κάποιες αναμνήσεις από το «υγιές» παρελθόν εντός κι εκτός σχολείου… και όχι μόνο. Να και η Βιολογία. Τρίτη ώρα. Γέλια, πειράγματα, «καυστικά» σχόλια. Θα γίνεις μάνα εσύ; Εσύ, που δε γνωρίζεις το γυναικείο σώμα, εσύ που κλείνεις τα αυτιά, καθώς δεν αντέχεις να ακούς τα γελοία λόγια που λέμε για το γυναικείο σώμα; Εσύ; Αν δεν αντέχεις να τα ακούς, δεν θα σε πλησιάζει κανείς, θα μείνεις για πάντα μόνη, δίχως γάτες και μωρά. Σκέψου το εξής: Μας ακούς και μας βλέπεις εν ώρα μαθήματος να κουβεντιάζουμε, όπως συζητούν όλα τα αγόρια στη πλατεία του χωριού, κι εσύ θες να ανοίξει η γη να σε «καταπιεί», διότι οι χειρονομίες που κάνουμε δε «ταιριάζουν» στην αίθουσα, και πιστεύεις ότι εμείς δε θα συνεχίσουμε να σε φέρνουμε σε δύσκολη θέση; Εννοείται πως θα κάνουμε τα πάντα, προκειμένου να σε «στοιχειώσουν» τα αν που εμείς με πολλή αγάπη σου «προσφέρουμε». Και μην ξεχνάς, αν δεν πίνεις, αν δε ξενυχτάς, αν δεν έχεις βαμμένα νύχια, κι αν δε βάφεσαι σαν κλόουν, θα σε έχουν και πάλι όλοι στο περιθώριο.
Εγώ σου τα λέω, ο καθηγητής, ο συμμαθητής, ο συγγενής, ο φίλος και οι συμφοιτητές σου. Θα σε «πνίξουμε» στα αν, αφού εσύ δεν είσαι έξυπνη. Αν δεν ήμασταν εμείς, αν δε σου δημιουργούσαμε τραύματα, πώς θα μπορούσες να βγάλεις τα «απωθημένα» σου πάνω στο χαρτί, να εκφράζεις τα συναισθήματά σου; Αν δεν μας γνώριζες, δεν θα είχες αυτές τις κακές εμπειρίες και θα μπορούσες να εμπιστευτείς πιο εύκολα τους ανθρώπους. Πες μας κι ένα ευχαριστώ. Μας ξέχασες; Τόσο γρήγορα; Δεν υπάρχει κανένας άλλος, ο οποίος σε έκανε να αναρωτιέσαι αν θα πρέπει να τον αφήσεις στο παρελθόν; Εκείνες οι παρέες, οι περαστικοί; Δεν σου έφεραν ερωτηματικά; Πιστεύω πως ναι… θυμήσου: Αν δε μπορείς να αναλάβεις μια απλή δουλειά τι θα καταφέρεις στο μέλλον; Αν εγώ δεν ουρλιάξω, αν δεν σε κάνω να κλάψεις, πώς θα γίνεις ακόμα πιο δυνατή και πώς θα μάθεις να μη συναναστρέφεσαι με άτομα , τα οποία δε σε υποστηρίζουν; Πάλι φεύγεις, γυρνάς τη πλάτη και δεν είσαι ευγνώμων που εγώ σου έφερα καινούρια αν «στο πιάτο». Επίσης, θυμήσου εκείνη τη σειρά στην οποία ήσουν «πρωταγωνίστρια» για έναν μήνα και πως στο τέλος, σε κέρδισε ο δειλός «κομπάρσος» με τα «όπλα» των ανασφαλειών του. Από ένα αν έχασες. Αν δεν ήμουν στο τέλος… Κι εγώ θα σου υπενθυμίσω ότι από φόβο φεύγουν οι άνθρωποι, από δειλία, από εκείνα τα αν που «κυλούν» στο αίμα τους. Δε μπορείς να τα δεις, μιας και «παίζουν» καλά το ρόλο τους μέχρι να «βαρεθούν» να «παίζουν» μαζί σου και να «πάνε» στον επόμενο.
«Έφυγαν» τα αν, δεν είναι πια εδώ. Κι εγώ είμαι μια εσωτερική φωνή από το παρελθόν σου. Δεν υπάρχω σήμερα, μη με ακούς. Όλα θα πάνε καλά, αν μας «αφήσεις» μακριά από τις σκέψεις σου.
