Της Κατερίνας Μπικιώτη,
Στις μέρες μας, η εγκληματικότητα ανήκει στα εντονότερα φαινόμενα που ταλανίζουν την πολύπαθη ελληνική πραγματικότητα. Ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα υπάρχουν περιοχές που μαστίζονται από αρκετές μορφές εγκληματικότητας όπως, κλοπές, ληστείες, εμπορία ναρκωτικών και ανθρωποκτονίες. Αναπόφευκτα λοιπόν, οι κάτοικοι των περιοχών αυτών γίνονται μάρτυρες ή ακόμη χειρότερα θύματα αυτών, με αποτέλεσμα οι κραυγές τους για ενίσχυση της αστυνόμευσης στις περιοχές όπου ζουν, εργάζονται ή διατηρούν την περιουσία να αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο. Ωστόσο, αυτές βρίσκονται αντιμέτωπες με την απουσία του απαραίτητου ανθρώπινου δυναμικού της ελληνικής αστυνομίας, πρόβλημα που εδώ και χρόνια καταδεικνύουν οι αξιωματικοί της. Κατά αυτό τον τρόπο, ενισχύεται η αίσθηση των πολιτών, ότι βρίσκονται έρμαια στα χέρια κάθε εγκληματία και επικαλούνται την καλή τους τύχη για να ξημερώσει μία ήρεμη μέρα.
Απέναντι στην μοιρολατρική αυτή στάση πολλών, στέκεται αγέρωχη η άποψη των υπόλοιπων που εδράζεται στην αδυναμία τους να παραμείνουν αμέτοχοι στην αντιμετώπιση των κινδύνων, που απειλούν τα έννομα συμφέροντά τους. Και πράγματι είναι ελάχιστοι, ίσως, αυτοί που κατορθώνουν να κατευνάσουν το έμφυτο ένστικτο της υπεράσπισης των δικαιωμάτων και αγαθών τους, προκειμένου να αποφύγουν να διαπράξουν κάποιο αδίκημα.
Η έννομη τάξη άλλωστε, δεν απαιτεί να απέχει κανείς από την υπεράσπιση όσων δικών του εννόμων συμφερόντων τίθενται αντικείμενο αμφισβήτησης από κάποιον, αλλά θέτει ως προϋπόθεση του νόμιμου της άμυνας την μη υπέρβαση του μέτρου αυτής, δηλαδή απαιτεί με την ενέργειά του αμυνόμενου, να αντιμετωπίζεται μόνο το κακό, χωρίς να προκληθεί καμία περαιτέρω βλάβη του επιτιθέμενου.
Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι να αντισταθεί ο απαίδευτος σε τέτοιες καταστάσεις πολίτης στην βαθιά επιθυμία του να αντιμετωπίσει, αλλά και να βλάψει τον άνθρωπο που έχει προκαλέσει κακό στον ίδιο ή σε ένα πολύ στενά συνδεδεμένο πρόσωπο; Πόσο πιθανό είναι εκείνη την στιγμή ο πολίτης να καταφέρει να εισαχθεί σε μία διαδικασία που θα κατευθύνεται σε ορθή στάθμιση των συνθηκών; Και αυτό είναι το μάλλον επισφαλές ρίσκο, που λαμβάνει κανείς, όταν καλείται να έρθει αντιμέτωπος με τους κινδύνους του. Αυτή είναι πιθανότατα και η μεγαλύτερη πρόκληση στην οποία τοποθετεί το κράτος μας τους πολίτες του, μέσω της ελάχιστης και αναποτελεσματικής προστασίας που τους παρέχει.
Τα αποτελέσματα επομένως, της έλλειψης επαρκούς συνδρομής ασφάλειας από τις αρχές πέρα από την άμεση συνέπεια της διακινδύνευσης ή βλάβης των έννομων αγαθών, επεκτείνονται και στο ότι το κράτος εξαναγκάζει τους πολίτες να βρεθούν στην ριψοκίνδυνη θέση να διεκδικήσουν μόνοι τους τα δικαιώματά τους, ενώ, παράλληλα απαιτεί από αυτούς να μπορέσουν να τιθασεύσουν τις ορμές τους και να φερθούν όπως ο νόμος ορίζει. Παρατηρείται για ακόμη μια φορά το παράλογο, διόλου σπάνιο για την πρακτική στην χώρα μας, να φέρνει αντιμέτωπους τους πολίτες σε ανασφαλείς καταστάσεις, γιατί το ίδιο αποδεικνύεται ανίκανο να αξιοποιήσει τις δυνάμεις του παρέχοντας τα αυτονόητα…
Γεννημένη το 1997 στην Λάρισα διανύει το 4ο έτος των σπουδών της στη Νομική Σχολή του ΔΠΘ. Βασικά ενδιαφέροντα της, είναι η αντιμετώπιση του νομοθέτη και της δικαιοσύνης απέναντι σε ποικίλα θέματα και ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γνώμονας στην πορεία της, η εμπέδωση των αξιών της ζωής.
