Του Αργύρη Ηλιάδη,
«Η φίμωση του Τύπου υπήρξε πάντοτε η απαρχή ζοφερών εξελίξεων. Χρειάζεται δημοκρατική επαγρύπνηση, γιατί προβλέπω ότι το προσεχές μέλλον μας επιφυλάσσει δυσάρεστες εκπλήξεις» – Μίκης Θεοδωράκης.
Ο Τύπος και το επάγγελμα του δημοσιογράφου, πάντοτε βρίσκονταν στο στόχαστρο κυβερνήσεων, πολιτικών και εξουσιών. Πρόσωπα της πολιτικής σκηνής αλλά και της δημοσιότητας, είχαν και έχουν ένα διακαή πόθο να φιμώσουν το δημοσιογραφικό λόγο αλλά και να ψαλιδίσουν την πολυφωνία και την πολύπλευρη άποψη. Μάλλον, η κριτική και η αποκάλυψη σκοτεινών διασυνδέσεων και εγγράφων αποτελούν εμπόδια για κάποιους, οι οποίοι θέλουν να σκεπάσουν με ένα μαύρο πέπλο τα πεπραγμένα τους.
Σήμερα οι λεκτικές απειλές… γίνονται πράξεις. Αιχμή του δόρατος, η βίαιη επίθεση μερίδας ακροδεξιών κατά του Γερμανού δημοσιογράφου και ανταποκριτή γαλλόφωνων μέσων, Θωμά Ιακόμπι. Σε ένα συλλαλητήριο κατά του προσφυγικού στη περιοχή του Συντάγματος, δέχτηκε άνανδρη σωματική επίθεση με απώτερο σκοπό να του αποσπάσουν τον φωτογραφικό εξοπλισμό. Αντιστάθηκε και υπέστη τις συνέπειες μέσα σε μια προσπάθεια να υποστηρίξει την ελευθερία του λόγου σε μια χώρα όπου το δικαίωμα της έκφρασης και της κριτικής είναι κατοχυρωμένο Συνταγματικά εδώ και χρόνια.
Τα κρούσματα βιαιοπραγίας έναντι ανθρώπων που μιλούν δημόσια με επιχειρήματα και αποδείξεις – δημοσιογράφων, υπήρχαν, υπάρχουν και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν αν δεν κατανοήσουμε την αξία της Δημοκρατίας. Από την εποχή που ο τρίτος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, Τόμας Τζέφερσον έγραφε το 1787, «ότι αν έπρεπε να αποφασίσω αν θα υπάρχει μια κυβέρνηση χωρίς εφημερίδες ή εφημερίδες χωρίς κυβέρνηση θα διάλεγα χωρίς δισταγμό το δεύτερο», έχουν γίνει πολλές αλλαγές με αρνητικό πρόσημο.
Αναμφισβήτητα, βασική προϋπόθεση της Δημοκρατίας παραμένει η αξία της ελεύθερης έκφρασης, κρίσης και ενημέρωσης του λαού. Οι αγώνες που έχουν δοθεί απέναντι σε αυταρχικές και αντιδημοκρατικές εξουσίες επιτάσσουν τον Τύπο να ενημερώνει έγκυρα και αμερόληπτα τον λαό διασφαλίζοντας ότι καμία κυβέρνηση δεν θα πράττει ανεξέλεγκτα.
Σε μια γρήγορη αναδρομή στο παρελθόν, αξίζει να σημειωθούν και άλλα θύματα ξυλοδαρμού στην Ελλάδα, επειδή επιχείρησαν να καταθέσουν την άποψή τους ή να κάνουν σωστά τη δουλειά τους: Κώστας Ραπτόπουλος – αθλητικογράφος από τη Θεσσαλονίκη, Άρης Ασβεστάς – δημοσιογράφος στον ΣπορFM, Αντώνης Μανιώτης – δημοσιογράφος του Open και άλλοι πολλοί.
Οι ενέργειες ομάδων με πολιτική ή οικονομική απόχρωση είναι καταδικαστέες από τη στιγμή που ξεπερνούν τα όρια της διαφωνίας και καθιστούν τη βία μοναδικό τρόπο ανάδειξης απόψεων. Είναι χρέος των ατόμων που γράφουν δημόσια – ενημερώνουν και των μέσων αντίστοιχα, να μην αποκρύπτουν πληροφορίες αλλά να τις φέρνουν στην επιφάνεια. Δεν γίνεται λόγος για κατεύθυνση του κοινωνικού συνόλου με σκοπό την δημιουργία φιλικά προσκείμενων απόψεων αλλά για ωμή καταγραφή γεγονότων.
Η Ελλάδα, οι πολίτες της και τα πολιτικά πρόσωπα θα έπρεπε να προωθούν τα μέσα ενημέρωσης ώστε να έχουν τη δυνατότητα να στηλιτεύουν τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, να διαμορφώνουν φιλελεύθερα το πολιτικό ήθος του κοινού και να συντελούν στην κατοχύρωση των ελευθεριών του λαού.
