Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Η αλήθεια είναι πως η έννοια της συγχώρεσης είναι συχνά στενά συνδεδεμένη με τη χριστιανική θρησκεία, ενώ συχνά, στην καθημερινή ζωή φαίνεται να ταυτίζεται με την αδυναμία. Όταν κανείς αδικηθεί, πρέπει να ζητά εκδίκηση, θα υποστηρίξουν πολλοί. Παρ’ όλα αυτά, θεωρώ πως δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς θρησκευόμενος, για να εκτιμήσει την αξία της συγχώρεσης. Από την προσωπική μου εμπειρία, η συγχώρεση μπορεί να προσφέρει πολλά στην ψυχική υγεία του ανθρώπου. Ηρεμία, λιγότερο θυμό, περισσότερη πίστη στους ανθρώπους και στο γεγονός ότι με θέληση και προσπάθεια, οι άνθρωποι, ίσως, και να αλλάξουν. Πίστη, επιπλέον, στο γεγονός ότι υπάρχουν και λάθη ειλικρινή, για τα οποία μετανιώνει κανείς και τα οποία δεν έχει σκοπό να επαναλάβει.
Το πιο σημαντικό όφελος, όμως, θεωρώ πως είναι η διατήρηση των ανθρωπίνων σχέσεων. Έχω περάσει πολλές όμορφες στιγμές με ανθρώπους που με αδίκησαν στο παρελθόν και φυσικά, έχει συμβεί και το αντίστροφο. Κανείς δεν είναι τέλειος και παρόλο που πραγματικά κάποια λάθη δύσκολα συγχωρούνται, θέλω να πιστεύω πως δεν ισχύει το ίδιο για την πλειοψηφία. Η ερώτηση που προκύπτει, όμως, είναι η εξής: πώς μπορεί κανείς να καταλάβει πότε πρόκειται για ένα λάθος ειλικρινές, προερχόμενο από έναν άνθρωπο με προθέσεις καλές και αίσθηση της ηθικής και όχι για μια πράξη που έχει «πηγάσει» από κακεντρέχεια ή ένα λάθος που πρόκειται στο μέλλον να επαναληφθεί, γιατί οφείλεται σε αδυναμίες του χαρακτήρα του ατόμου; Πώς μπορεί κανείς να διασφαλίσει ότι δεν θα αισθανθεί ανόητος που «άνοιξε την καρδιά του», για να συγχωρήσει μια πράξη που, όπως αργότερα αποδεικνύεται, δεν θα έπρεπε;
Η απάντηση είναι, βεβαίως, ότι δεν μπορεί. Και, ίσως αυτός που συγχωρεί πιο εύκολα, να καταλήγει συχνά να αδικείται, να δίνει ευκαιρίες σε ανθρώπους που, ίσως, να μην τις αξίζουν, εμμένοντας στον ίδιο τρόπο συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους ή στην ίδια νοοτροπία. Όπως συμβαίνει με τα πάντα στη ζωή, κάτι χάνει και κάτι κερδίζει. Ίσως, όμως αυτά που κερδίζει τελικά να είναι αυτά που αξίζουν περισσότερο.
