Της Νικόλ Καστόρα,
Κάποιες ιστορίες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ριζώνουν μέσα μας, γιατί δεν μας εγκαταλείπουν ποτέ. Ακόμα και όταν σταματήσουν να μας τις αφηγούνται, εμείς συνεχίζουμε να τις αναζητούμε, γιατί έχουμε ανάγκη να τις ξανακούσουμε. Είναι ένα ταξίδι, που ενώ έχει ολοκληρωθεί, θέλουμε απεγνωσμένα να το ζήσουμε ξανά από την αρχή, προκειμένου οι αναμνήσεις του να μείνουν για πάντα ανεξίτηλες μέσα μας. Αυτό το πρώτο συναίσθημα, τον πρώτο ενθουσιασμό, που εξελίχθηκε σε «κόλλημα», το πρώτο καρδιοχτύπι, αναζητούσαν οι εκατομμύρια φανς, ανά τον κόσμο, του “La casa de papel” από τότε που η σειρά έφτασε στο τέλος της. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε…
Η σειρά που άφησε το δικό της σημάδι στην πλατφόρμα του Netflix και αγαπήθηκε όσο λίγες παγκοσμίως, το 2021 έφτασε στο τέλος της. Ύστερα από τέσσερα χρόνια τεράστιας επιτυχίας, στήριξης, αποδοχής και αγάπης από το κοινό, το “La casa de papel” έκανε πλέον τον κύκλο του, παρά την έντονη διαμαρτυρία του κοινού. Η ισπανόφωνη σειρά ξεχώρισε και συνεχίζει να ξεχωρίζει στις καρδιές των θεατών, όχι μόνο για το απίστευτα πρωτότυπο σενάριο, την έκρηξη αδρεναλίνης, το χιούμορ και την τρυφερότητα που διαθέτει, αλλά κυρίως, για την ψυχή που κρύβει στον πυρήνα της!
Η πλοκή της αφορούσε μια ομάδα, εκ πρώτης όψεως ληστών, οι οποίοι οργανώνουν ένα ιδιοφυέστατο σχέδιο προκειμένου να ληστέψουν το Βασιλικό νομισματοκοπείο της Ισπανίας. Η ομάδα των οκτώ αυτών ατόμων πρέπει να ακολουθήσει κατά τη διάρκεια της ληστείας, δύο πολύ απλούς κανόνες: Να κρύψουν την πραγματική τους ταυτότητα, επιλέγοντας ο καθένας ένα όνομα από κάποια πόλη του κόσμου, και, φυσικά, να μη συνδεθούν με κανέναν απολύτως τρόπο συναισθηματικά! Η ανθρώπινη όμως φύση τους, που αναζητά την αγάπη, το νοιάξιμό και τη στοργή, εν τέλει θα τους ενώσει, κάνοντάς τους οικογένεια. Κανένας χαρακτήρας δεν είναι εγκληματίας. Ο ένας χαρακτήρας είναι πιο ανθρώπινος από τον άλλο. Ο καθένας τους είναι ξεχωριστός, έχει πονέσει και έχει πληγωθεί ή αδικηθεί από τη ζωή, για αυτό και αποφασίζει σαν σύγχρονος «Ρομπέν των δασών» να αποδώσει δικαιοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό, αλλά και στους συνανθρώπους του. Άλλωστε, ο εγκέφαλος της οργάνωσης, ο γνωστός σε όλους μας… «Καθηγητής», είναι ένας ιδεαλιστής, που οργανώνει το πανέξυπνο αυτό σχέδιο όχι για τα χρήματα, αλλά προκειμένου να πάει κόντρα στην αδικία του κατεστημένου. Κάποιες φορές μάλιστα, απολαμβάνει να τραγουδάει με τον αγαπημένο του αδελφό Berlin το επαναστατικό τραγούδι: “Bella Ciao”.
Έχοντας, λοιπόν, κυριεύσει τις καρδιές μας ολοκληρωτικά, το “La casa de papel”, συνειδητοποίησε πως δεν είχε ρίξει ακόμη το τελευταίο του χαρτί. Για αυτό και αποφάσισε πως τίποτα δεν έχει τελειώσει, αλλά αντιθέτως, θα πρέπει να ξεκινήσει από την αρχή. Έτσι, οι δημιουργoί της σειράς έπλασαν το prequel (δηλαδή την ιστορία που προηγήθηκε, πριν να συμβούν τα γεγονότα που εκτυλίχθηκαν στο “La casa de papel”) και φυσικά πρωταγωνιστής δεν θα μπορούσε να ήταν άλλος από τον πιο αγαπημένο χαρακτήρα της σειράς, δηλαδή τον Berlin!
Ο Berlin δεν είναι ένας απλός χαρακτήρας, αλλά, αντιθέτως, είναι μια πολυδιάστατη και φιλοσοφημένη προσωπικότητα. Αν και εκ πρώτης όψεως, μάς είχε συστηθεί αδίστακτος, κυνικός και αιμοδιψής, εν τέλει αποδείχθηκε αθεράπευτα ρομαντικός και ευαίσθητος. Στην ομώνυμη, λοιπόν, σειρά που πρωταγωνιστεί, η οποία προβλήθηκε λίγο πριν ξεκινήσει το 2024, ο Berlin μάς συστήνεται από την αρχή, ως εγκέφαλος αυτή την φορά σε μία ληστεία που λαμβάνει χώρα στο Παρίσι και που προηγείται της ληστείας του “La casa de papel”. Διατηρώντας φυσικά την απίστευτη γοητεία του, το εκλεπτυσμένο στυλ του, την ευφυία του, τη γλυκιά και περιπαιχτική του αλαζονεία, καθώς και την απίστευτα ερωτική του φωνή, μάς χαρίζει μια σειρά, που μας ευχαριστεί, πρωτίστως, επειδή απολαμβάνουμε την αριστοτεχνική ερμηνεία του Pedro Alonso, ο οποίος υποδύεται τον Berlin. Στο πλευρό του βέβαια, δεν έχει τους παλιούς και αγαπημένους χαρακτήρες, αλλά ένα καινούριο καστ, το οποίο όμως είναι κορυφαίο, καθώς όλοι οι χαρακτήρες έχουν κάποια πολύ εμφανή ομοιότητα με την προηγούμενη ομάδα, με αποτέλεσμα να κάνει τον θεατή πολύ γρήγορα να τους αγαπήσει, καθώς στο πρόσωπο του καθενός, εκτός από μία ενδιαφέρουσα και τρυφερή προσωπικότητα βλέπει και τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης ομάδας. Για παράδειγμα, ο θεατής στο πρόσωπο του συναισθηματικού και πανέξυπνου Damian βλέπει πολλές ομοιότητες με τον αγαπημένο Καθηγητή, όπως συμβαίνει και με την Cameron, η οποία στην εκρηκτικότητα θυμίζει αρκετά την φλογερή Τokyo. Τέλος, ο Ρόι θυμίζει στην αθωότητα τον Rio και το χιούμορ του Bruce φέρνει, πιο χλιαρά βέβαια, στον Denver. Όσο για τον ανασφαλή χαρακτήρα της Keila αποτελεί μια καινούρια και ενδιαφέρουσα προσθήκη. Φυσικά, δεν θα μπορούσα να παραλείψω τη θεαματική είσοδο δύο πρωταγωνιστριών από τα παλιά. Και όπως πολύ καλά θα καταλάβατε, αναφέρομαι στις πανούργες και θηλυκές επιθεωρήτριες, Raquel και Alicia.
Το σενάριο σίγουρα ως προς τη δράση δεν ακολουθεί την δυναμική του “La casa de papel”, αφού δε βασίζεται τόσο στη δράση και την ανατρεπτικότητα. Η αισθητική του “Berlin”, όμως, είναι σίγουρα πολύ πιο φινετσάτη και αέρινη από το “La casa”. Οι μαγικές τοποθεσίες του Παρισιού, τα σκηνικά και η μοναδική μουσική που συνοδεύει το κάθε επεισόδιο, δίνει μία αποπνικτικά ερωτική ατμόσφαιρα στον θεατή. Θα μπορούσα να πω ότι η σειρά μοιάζει απόλυτα στον πρωταγωνιστή της. Έχει καρδιά, ρομαντισμό, όνειρα, αισιοδοξία και κυρίως τα δίνει όλα στον έρωτα με κάθε κόστος. Ακριβώς, όπως ο Berlin δίνει όλο του το είναι στον έρωτά του για την Camille, διακινδυνεύοντας μάλιστα ολόκληρο το σχέδιο για εκείνη. Αν και έχει πληγωθεί στο παρελθόν πολλές φορές, δεν διστάζει να πέσει κυριολεκτικά με τα μούτρα σε έναν έρωτα που τον αναγεννά. Παρόλο που στην πορεία φοβάται πως θα πληγωθεί, τίποτα δεν τον σταματά, καθώς θεωρεί πως, όταν μοιράζεις απλόχερα την αγάπη, ποτέ δε θα βγεις χαμένος, ακόμα και αν πονέσεις. Ο Berlin χαίρεται και απολαμβάνει καθημερινά τη ζωή. Δεν τα παρατάει ποτέ και ακόμα και όταν πράττει τραγικά λάθη, η ενσυναίσθησή του τού επιβάλει να τα διορθώσει. Η ευθύτητα και η ειλικρίνειά του μάς κάνει πάντα να τον συναισθανόμαστε και να τον συγχωρούμε. Εκείνος από την άλλη, φροντίζει να μας υπενθυμίζει πάντοτε, πως η ζωή είναι όμορφη, αλλά ταυτοχρόνως πολύ μικρή, για αυτό και πρέπει καθημερινά να την απολαμβάνουμε. Και βέβαια το πιο σημαντικό που μας εμφυσά, είναι να μην φοβόμαστε να αρχίσουμε από την αρχή, ακόμα και αν πιστεύουμε πως κάθε ευτυχία έχει χαθεί.
Τα δύο τελευταία επεισόδια, όπως συνήθως μάς έχουν συνηθίσει οι δημιουργοί και των δύο σειρών, είναι συγκλονιστικά. Σίγουρα πάντα οι πολυμήχανοι χαρακτήρες μάς «εξιτάρουν» και μάς αφήνουν άναυδους, αλλά η στοργή που αγκαλιάζει τους πρωταγωνιστές στο τέλος της σειράς, συγκινεί, ανακουφίζει και ζεσταίνει τις καρδιές των θεατών. Το “La casa de papel”, όπως και το “Berlin”, παρόλο που εκ πρώτης όψεως θα λέγαμε πως είναι δυο σειρές δράσης, εν τέλει κατανοούμε, πως πρόκειται για μία στοργική ψυχογράφηση των ανθρώπινων σχέσεων. Τέλος, η κορυφαία σκηνή της σειράς, δεν είναι άλλη, από εκείνη που ο Berlin τραγουδάει με την άκρως αισθησιακή του φωνή το “Felicita”, υμνώντας τη χαρά της ζωής, της ελπίδας και του έρωτα. Αυτό δεν μπορεί, παρά να ανασύρει στη μνήμη μας την αξέχαστη σκηνή που τραγουδάει με τον «Καθηγητή», το ριζοσπαστικό “Bella ciao”, αλλά και την τρυφερή του εξομολόγηση, με το τραγούδι “Ti amo”. Με άλλα λόγια, καμία σεζόν δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, αν δεν ακούσουμε τη χαρακτηριστική φωνή του Berlin. Ευτυχώς για όλους εμάς, η ιστορία του Berlin δεν έχει τελειώσει ακόμη, αφού θα ανακαλύψουμε τι θα επακολουθήσει στον δεύτερο κύκλο της σειράς, την οποία αναμένουμε με τεράστιο ενθουσιασμό!
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Βερολίνο: Επίσημο τρέιλερ, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
- Berlin: Felicita, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
- Bella Ciao – La casa de papel, youtube.com, διαθέσιμο εδώ.
