Του Γρηγόρη Χατζή,
Το ψυχρό βράδυ της 16ης Δεκεμβρίου 1773, εκτυλίχθηκε στη Βοστώνη ένα πραγματικά εμβληματικό συμβάν για την αμερικανική Iστορία, όταν μια ομάδα Αμερικανών αποίκων, εξοργισμένη από τις άδικες φορολογικές πολιτικές που επέβαλε το βρετανικό στέμμα στο τσάι, πήρε μια ξεκάθαρη θέση. Η διαμαρτυρία αυτή έμεινε στην Iστορία και έγινε καταλύτης για ευρύτερα επαναστατικά κινήματα τα επόμενα χρόνια, καθώς αποτέλεσε μια ισχυρή βάση για την Αμερικανική Επανάσταση.
Για να κατανοήσουμε τα γεγονότα που οδήγησαν στο κίνημα του τσαγιού της Βοστώνης, είναι ζωτικής σημασίας να εμβαθύνουμε στα κυριότερα αίτια της δυσαρέσκειας των αποίκων από τη βρετανική κυριαρχία. Στις δεκαετίες του 1760 και 1770 επιβλήθηκε από τη βρετανική κυβέρνηση μια σειρά καταπιεστικών μέτρων, γνωστών ως νόμοι Townshend. Οι πράξεις αυτές επέβαλαν φόρους σε διάφορα εισαγόμενα αγαθά, συμπεριλαμβανομένου του τσαγιού, και παραχώρησαν πρωτοφανείς εξουσίες στους Βρετανούς αξιωματούχους στις αμερικανικές αποικίες. Οι άποικοι αντιτάχθηκαν σθεναρά στη «φορολόγηση χωρίς αντιπροσώπευση», καθώς δεν εκπροσωπούνταν στο βρετανικό κοινοβούλιο, αλλά παρ’ όλα αυτά υπόκεινται στις αποφάσεις του.
Το βρετανικό στέμμα, σε μια προσπάθεια να επιβάλει την εξουσία του και να διασώσει την οικονομικά προβληματική βρετανική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών, ψήφισε τον Νόμο περί τσαγιού το 1773. Η πράξη αυτή παραχώρησε στην Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών μονοπώλιο στην πώληση τσαγιού στις αμερικανικές αποικίες, επιτρέποντάς της να πωλεί το πλεόνασμα τσαγιού απευθείας στις αποικίες με μειωμένο φόρο. Ενώ αυτό φαινομενικά μείωσε την τιμή του τσαγιού, θεωρήθηκε από τους αποίκους ως μια απροκάλυπτη προσπάθεια να διατηρηθεί η αρχή της φορολόγησης χωρίς αντιπροσώπευση.
Η ένταση έφτασε στη κορύφωσή της στη Βοστώνη τη μοιραία νύχτα της 16ης Δεκεμβρίου 1773. Μια ομάδα αποίκων, μεταμφιεσμένων σε Ινδιάνους Μοχάουκ για να αποκρύψουν την ταυτότητά τους, κατέβηκαν στην προβλήτα Griffin’s Wharf, όπου είχαν ελλιμενιστεί τρία βρετανικά πλοία που μετέφεραν μεγάλες ποσότητες τσαγιού – το Dartmouth, το Eleanor και το Beaver. Οι διαδηλωτές, με επικεφαλής εξαιρετικά σημαντικές προσωπικότητες για τις Η.Π.Α. όπως ο Samuel Adams και ο Paul Revere, ήταν αποφασισμένοι να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα στο βρετανικό στέμμα. Σε μια σχολαστικά εκτελεσμένη πράξη πολιτικής ανυπακοής, οι άποικοι επιβιβάστηκαν στα πλοία και προχώρησαν στη ρίψη 342 κιβωτίων με τσάι – που ισοδυναμούσαν με 19 εκατομμύρια φλιτζάνια- στα παγωμένα νερά του λιμανιού της Βοστώνης, καθιστώντας το, έτσι, άχρηστο και προκαλώντας μια ζημία που υπολογίζεται σε 1 εκατομμύριο δολάρια.
Η βρετανική κυβέρνηση απάντησε στο γεγονός αυτό με οργή, περνώντας το 1774 μια σειρά από εκδικητικά μέτρα. Οι πράξεις αυτές αποσκοπούσαν στην αυστηροποίηση του βρετανικού ελέγχου στις αποικίες, ιδίως στη Μασαχουσέτη, όπου είχε λάβει χώρα το κίνημα. Το λιμάνι της Βοστώνης έκλεισε και η βρετανική στρατιωτική παρουσία αυξήθηκε, αποξενώνοντας περαιτέρω τους αποίκους και δημιουργώντας ένα ακόμη μεγαλύτερο αίσθημα δυσαρέσκειας.
Σε αντίθεση με τις βρετανικές προσδοκίες, τα μέτρα αυτά είχαν ως συνέπεια την ενίσχυση της ενότητας μεταξύ των αμερικανικών αποικιών. Κάτοικοι από διαφορετικές περιοχές, αντιλαμβανόμενοι τη συλλογική απειλή που συνιστούσε η βρετανική τυραννία, ενώθηκαν για να υποστηρίξουν τη Μασαχουσέτη. Αυτή η αλληλεγγύη έθεσε τις βάσεις για το Πρώτο Ηπειρωτικό Κογκρέσο, το οποίο έλαβε χώρα τον Σεπτέμβριο του 1774 και σηματοδότησε ένα σημαντικό βήμα προς την αυτοδιοίκηση των αποικιών.
Το κίνημα του τσαγιού της Βοστώνης άφησε ανεξίτηλο σημάδι στην αμερικανική ιστορία, συμβολίζοντας το πνεύμα αντίστασης που θα κορυφωνόταν με τη Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας και την Αμερικανική Επανάσταση. Η φράση «καμία φορολογία χωρίς αντιπροσώπευση» έγινε θεμελιώδης αρχή για το αναδυόμενο έθνος και τα γεγονότα του 1773 τροφοδότησαν τις φλόγες της ανεξαρτησίας. Επιπλέον, το κίνημα συνέβαλε στη διαμόρφωση της αμερικανικής ταυτότητας και στην ανάπτυξη των δημοκρατικών ιδεωδών της, στην οποία ενσωματώθηκε η διαμαρτυρία κατά των άδικων νόμων και της διεκδίκησης του δικαιώματος στην αυτοδιοίκηση. Η ιδέα ότι οι πολίτες είχαν τη δύναμη και την ευθύνη να αμφισβητούν την καταπιεστική εξουσία έγινε έτσι κεντρικό δόγμα της αμερικανικής πολιτικής σκέψης.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
