Του Γιάννη Τζιβάνη,
Τα τροπικά δάση του πλανήτη μας αποτελούν, χωρίς αμφιβολία, τη μεγαλύτερη πηγή βιοποικιλότητας, οξυγόνου και ζωής στη Γη. Τα τελευταία χρόνια, βέβαια, οι ανθρωπογενείς δραστηριότητες και η υπέρμετρη αύξηση του πληθυσμού έχουν επιφέρει ρυθμό καταστροφής, πολύ μεγαλύτερο από τον αντίστοιχο ανάκαμψης. Το γεγονός αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα δάσος έκτασης ενός γηπέδου ποδοσφαίρου να χάνεται καθημερινά, από τον Αμαζόνιο, την Ινδονησία, αλλά και την κεντρική Αφρική.
Οι λόγοι, για τους οποίους η κατάσταση αυτή εντείνεται τα τελευταία χρόνια, είναι πολλοί και σχετίζονται, κυρίως, με τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου. Οι ανάγκες αυτές αφορούν πρωταρχικά το μέσο επιβίωσής του, δηλαδή την τροφή. Η αποψίλωση των τροπικών δασών γίνεται, με σκοπό να δημιουργηθούν νέες εκτάσεις γης, που θα στεγάσουν στάβλους και φάρμες βοοειδών και πουλερικών. Αυτά, στη συνέχεια, θα μεταφερθούν στην Ευρώπη και τις Η.Π.Α., όπου και θα καταναλωθούν για οικιακή χρήση ή θα πωληθούν σε πελάτες των κολοσσών fast food.
Παράλληλα, μεγάλες εκτάσεις δασών καταστρέφονται, με σκοπό τη δημιουργία εκτάσεων για καλλιέργεια δημητριακών, σιτηρών και λαχανικών, που διατίθενται επίσης στις ανεπτυγμένες χώρες του δυτικού κόσμου και τους κατοίκους των μεγάλων, τσιμεντένιων αστικών κέντρων. Τέλος, δύο ακόμη βασικοί λόγοι, που προκαλούν την τόσο οξυμένη δασική καταστροφή, είναι η αυξημένη ανάγκη για στέγαση, σε περιοχές που ο πληθυσμός αυξάνεται ραγδαία (υποσαχάρια Αφρική, ΝΑ Ασία) και, φυσικά, η παράνομη υλοτομία που μαστίζει τις χώρες της λατινικής Αμερικής, πιέζοντας τις κυβερνήσεις για χαλάρωση των θεσπισμένων μέτρων κατά της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Όλοι όσοι καταστρέφουν τα δέντρα, βέβαια, δεν έχουν πιθανότατα αναλογιστεί την ιδιότητά τους για φωτοσύνθεση, που συνεπάγεται την παραγωγή οξυγόνου και, συνάμα, την απορρόφηση μεγάλων επιπέδων διοξειδίου του άνθρακα. Η αποψίλωση, λοιπόν, έχει ως συνέπεια την αύξηση των επιπέδων CO2 στην ατμόσφαιρα, γεγονός που, εν συνεχεία, συνεπάγεται και την αύξηση της θερμοκρασίας της Γης λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου. Παράλληλα, οι έρημες εκτάσεις γης, που μένουν πίσω ύστερα από την ολοκληρωτική υλοτόμηση ενός δάσους τροπικού ή μη, έχουν ως αποτέλεσμα τα θρεπτικά στοιχεία του εδάφους να μην μπορούν να συγκρατηθούν από το έδαφος και να καταλήγουν σε κάποια από τις τελικές δεξαμενές του υδρολογικού κύκλου (λίμνες, ποτάμια, θάλασσες), προκαλώντας ευτροφικά φαινόμενα, που συνεπάγονται τον θάνατο πολλών οργανισμών. Επιπρόσθετα, τα ανύπαρκτα, πλέον, δέντρα δεν μπορούν να συγκρατήσουν το έδαφος και το χώμα με τις ρίζες τους, αυξάνοντας τις πιθανότητες κατολίσθησης, πλημμύρων και άλλων αντίστοιχων φαινομένων.
Κρίνοντας, λοιπόν, με βάση όλα τα παραπάνω, θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε τι είναι καλύτερο για τη ζωή μας, αλλά και τη ζωή των απογόνων μας. Όταν αποφασίσουμε, σωστά ή λάθος, θα πρέπει, στη συνέχεια, να αναλογιστούμε και να αποδεχτούμε τις συνέπειες, όποιες και αν είναι αυτές.
Δεν είναι, άλλωστε, λίγα τα συμβούλια που έχουν πραγματοποιηθεί και οι συμφωνίες που έχουν υπογραφεί, τα τελευταία χρόνια, προκειμένου να καταπολεμηθεί, όσο αποτελεσματικότερα δύναται, η καταστροφή του πλανήτη. Πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις παλεύουν καθημερινά για να προστατέψουν όσο μεγαλύτερη έκταση φυσικού περιβάλλοντος γίνεται. Το γεγονός αυτό πραγματοποιείται με πορείες, διαπραγματεύσεις, πολιτικές πιέσεις, ευαισθητοποίηση μέσω social media κ.α. Κακά τα ψέματα, όμως: χωρίς τη συμμετοχή του απλού λαού, όλα τα παραπάνω δε θα καταφέρουν να δώσουν κάποιο θετικό αποτέλεσμα.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Η αποψίλωση των τροπικών δασών είναι η τρίτη μεγαλύτερη πηγή εκπομπών άνθρακα στον κόσμο, Η Ναυτεμπορική, διαθέσιμο εδώ
- Αποψίλωση και αποψίλωση των δασών, Forest Protection Council (FPC), διαθέσιμο εδώ
