Της Ματίλντας Γεωργελέ,
Ένα πέπλο δυσαρέσκειας, οργής και αγανάκτησης έχει καλύψει την Πόλη του Φωτός, η οποία στο μένος και την αποφασιστικότητα των επαγγελματικών συνδικάτων παραλύει. Οι κάτοικοι αγανακτούν, οι επιχειρήσεις μετρούν τεράστιες απώλειες στα έσοδά τους όμως οι απεργοί στέκουν ανένδοτοι, πεπεισμένοι να επιμείνουν στα αιτήματά τους με πυγμή και ακλόνητη υπομονή μέχρις ότου αυτά δικαιωθούν. Διανύοντας σχεδόν την έβδομη συνεχόμενη εβδομάδα των κινητοποιήσεών τούς απαιτούν από τον Πρόεδρο Μακρόν ένα και μόνο πράγμα: να μην υλοποιήσει το νέο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα, το οποίο έχει σε περίοπτη θέση στην πολιτική του ατζέντα και θα φέρει ριζικές αλλαγές τόσο στην ηλικία όσο και στις απολαβές της συνταξιοδότησης.
Δωρεάν και καθολική υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν σχολική και πανεπιστημιακή (εν μέρει) εκπαίδευση, μέγιστο όριο εργασίας οι 36 ώρες την εβδομάδα, ετήσιες διακοπές έξι εβδομάδων, αμειβόμενη γονική άδεια, συντάξεις έως και 4100 ευρώ τον μήνα για δημοσίους υπαλλήλους και φυσικά, ένα ιδιαίτερα αξιοζήλευτο και σχεδόν ακλόνητο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Φυσικά, δεν πρόκειται για μια ιδεατή χώρα στην οποία όλοι οι κοινωνικοί φορείς λειτουργούν αδέκαστα και ακατάπαυστα με μόνο στόχο και σκοπό την εξυπηρέτηση, την ευημερία και ευμάρεια του λαού, αλλά για την ίδια τη Γαλλία. Το ερώτημα που φυσικά ανακύπτει είναι το πώς είναι δυνατόν σε ένα κράτος το οποίο παρέχει απλόχερα τόσα προνόμια και προστατεύει τους πολίτες με τόσες δικλείδες ασφαλείας, να είναι διαρκώς έρμαιο κινητοποιήσεων και απεργιών και στην προκειμένη περίπτωση να έχει οδηγήσει στη σχεδόν πλήρη παράλυση και ακινητοποίηση των συγκοινωνιών; Ας πάρουμε τα γεγονότα με τη σειρά.
Είναι γεγονός ότι ανέκαθεν το συνταξιοδοτικό λόγω της περίπλοκης, πολυδιάστατης και ιδιαίτερα βαρύνουσας φύσης αποτελούσε ένα ζήτημα ιδιαίτερα ευαίσθητο για την Γαλλία. Η οποιαδήποτε απόπειρα μετατροπή του έστω και στο ελάχιστο δημιουργούσε αναταραχές τεραστίων διαστάσεων συντελώντας σε απεργιακές κινητοποιήσεις, εξεγέρσεις, διαδηλώσεις και κάθε λογής εντάσεις. Φυσικά κάτι αντίστοιχο συνέβη και φέτος όταν ο πρόεδρος Μακρόν ανακοίνωσε τα νέα μέτρα της κυβέρνησης με σκοπό την απλοποίηση και απλούστευση του συστήματος, όπως ο ίδιος επεσήμανε. Βασικά στόχοι των νέων αλλαγών είναι η αντικατάσταση του πολύπλοκου και δυσλειτουργικού συστήματος των 42 διαφορετικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων για τον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα με ένα νέο ενοποιημένο σύστημα το οποίο θα υπολογίζει τις συντάξεις με τον ίδιο τρόπο για όλους, ανεξάρτητα από το επάγγελμα τους. Το νέο αυτό σχέδιο στοχεύει στο να ανταμείψει τους υπαλλήλους για κάθε εργάσιμη ημέρα επιτρέποντάς τους έτσι να κερδίζουν πόντους, οι οποίοι θα μεταφέρονται στις μελλοντικές τους παροχές συνταξιοδότησης. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο τρόπος υπολογισμού των συνταξιοδοτικών παροχών, το οποίο υποδεικνύει ότι αυτές θα υπολογίζονται σε μεγάλο βαθμό με βάση τα 25 καλύτερα καταβληθέντα έτη εργασίας για τον ιδιωτικό τομέα, και στην απόδειξη των πληρωμών που πραγματοποιήθηκαν το τελευταίο εξάμηνο πριν από την συνταξιοδότηση για τον δημόσιο τομέα. Το πιο αμφιλεγόμενο μέτρο το οποίο, όπως ήταν φυσικό, δημιούργησε και το μεγαλύτερο κύμα αντιδράσεων ήταν η πρόταση της κυβέρνησης να παράσχει προοδευτικά κίνητρα στους πολίτες προκειμένου να συνταξιοδοτούνται στα 64 έτη, αντί των 62 που ίσχυε έως τώρα.
Όπως είναι φυσικό, για άλλη μια φορά οι προτάσεις αυτές του προέδρου Μακρόν λειτούργησαν ως κόκκινο πανί στους εργαζόμενους και τα συνδικάτα οι οποίοι σύσσωμοι και ιδιαίτερα οργισμένοι ξεχύθηκαν στους δρόμους διατρανώνοντας ότι το νέο σχέδιο του συνταξιοδοτικού θα ανάγκαζε τους πολίτες όχι μόνο να εργάζονται περισσότερο αλλά και να αντιμετωπίζουν μεγάλες περικοπές στις συνταξιοδοτικές τους παροχές, βλάπτοντας έτσι τους εργαζόμενους με χαμηλότερο εισόδημα και αυτούς που έχουν προσωρινά μόνο απασχοληθεί. Η οργή τους αυτή φυσικά μεταφράστηκε σε απεργία, όπως και κάθε φορά εξάλλου, η οποία οδήγησε στο κλείσιμο των δημοσίων συγκοινωνιών, στη μείωση του αριθμού του προσωπικού των νοσοκομείων, των εκπαιδευτικών και της αστυνομίας. Πρωτεργάτες και πρώτοι στην γραμμή της «μάχης» είναι τα συνδικάτα, τα οποία διακρινόμενα από την εξαιρετική και ακλόνητη οργάνωση και πειθαρχεία τους, επιμένουν στις απεργιακές κινητοποιήσεις για σχεδόν 7 συνεχόμενες εβδομάδες στέλνοντας ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση ότι δεν υποχωρούν ωσότου να δικαιωθούν. Και πράγματι, η επιμονή τους αυτή όντως δικαιώθηκε. Στις 11 Ιανουαρίου και η τόση αναταραχή που έχουν δημιουργήσει, με τους χιλιάδες διαδηλωτές να ξεχύνονται και να προκαλούν καταστροφές και φθορές στο Παρίσι, συνετέλεσε στην υποχώρηση -όχι φυσικά καθολική– της κυβέρνησης. Μάλιστα, σε επιστολή που απηύθυνε προς τα συνδικάτα ο πρωθυπουργός Εντουάρ Φιλίπ δήλωσε πως είναι διατεθειμένος να αποσύρει το αμφιλεγόμενο μέτρο της συνταξιοδότησης στα 64 έτη, σε μία προσπάθεια να τεθεί ένα τέρμα στην απεργία που παραλύει το Παρίσι εδώ αρκετές εβδομάδες. Το μέτρο αυτό ήταν κόκκινη γραμμή για όλα τα συνδικάτα αλλά κυρίως για το ισχυρότερο, το CFDT, το οποίο όμως κράτησε μια πιο μετριοπαθή στάση απέναντι στα υπόλοιπα μεταρρυθμιστικά σχέδια του συνταξιοδοτικού, συναινώντας μάλιστα υπέρ της μεταρρύθμισης της κυβέρνησης για την καθιέρωση ενός ενιαίου συστήματος πόντων. Ταυτόχρονα, το ίδιο εξέφρασε την επιθυμία του να βρεθεί κάποιος συμβιβασμός με την κυβέρνηση. Όμως, τα πράγματα δεν κύλησαν τόσο ομαλά, αφού παρά την διαβεβαίωση του πρωθυπουργού για άρση του μέτρου, οι απεργοί έκαναν λόγο για συμβιβασμό “μπλόφα”. Σε μια ακραία εκδήλωση οργής και απογοήτευσης, οι Δικαστές κρέμασαν την περιβολή τους έξω από το Δικαστικό μέγαρο στη Νίκαια, οι γιατροί ενός νοσοκομείου του Παρισιού πέταξαν τις ρόμπες τους, καθηγητές στην Κεντρική Γαλλία πέταξαν τα βιβλία της βιβλιοθήκης στον προαύλιο χώρο της Πρυτανείας, καλώντας έτσι τον λαό να μην επαναπαυτεί και να ξεχυθεί εκ νέου στους δρόμους.
Το μπαλάκι επεστράφη πίσω στα συνδικάτα με τον πρωθυπουργό να διαμηνύει ότι οι κοινωνικοί εταίροι είναι αυτοί που θα πρέπει να συμφωνήσουν στα μέτρα που θα εφαρμοστούν, ώστε να διασφαλιστεί η οικονομική ισορροπία έως το 2027. Αλλιώς η ηλικιακή παράταση της συνταξιοδότηση από τα 62 στα 64 θα επαναφερθεί.
Φυσικά, στο όλο αυτό κλίμα αναταραχής και εξέγερσης δε γινόταν να απουσιάζουν και τα «Κίτρινα Γιλέκα», τα οποία εκμεταλλευόμενα την οργή των συνδικάτων απέναντι στις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό και συνταξιοδοτικό σύστημα που σχεδιάζει ο Μακρόν, ενώθηκαν μαζί τους και όλοι ενωμένοι ξεχύθηκαν στους δρόμους στις 19 Ιανουαρίου προκαλώντας όπως πάντα φθορές και αναταραχή. Την προηγουμένη μάλιστα, Παρασκευή 18 Ιανουαρίου, ο ίδιος ο πρόεδρος Μακρόν και η σύζυγός του διαπίστωσαν ιδίοις όμμασι την οργή των διαδηλωτών όταν δεκάδες από αυτούς περικύκλωσαν το Théâtre des Bouffes du Nord, όπου βρισκόταν το προεδρικό ζεύγος για να παρακολουθήσει το έργο «The Fly», αναγκάζοντας φυσικά την αστυνομία να παρέμβει για να εξασφαλίσει την προστασία και την ασφάλειά τους.
Μπορεί η απεργιακή κινητοποίηση να κράτησε επί μακρόν και ο πρωθυπουργός να μην μπορούσε να την σταματήσει, όμως όλα δείχνουν ότι σταδιακά οι απεργοί θα υποχωρήσουν και η ομαλότητα και η κανονικότητα θα επανέλθουν στην γαλλική πρωτεύουσα, η οποία βίωσε και εξακολουθεί να βιώνει με τον χειρότερο τρόπο το μένος και την αγανάκτηση των απεργών. Θα υποχωρήσουν, θα επιτρέψουν στο Παρίσι να περπατήσει ξανά και να διάγει μια vie en rose, όπως του αρμόζει, ή όλα αυτά που διατρανώνουν θα είναι απλώς paroles; Οψόμεθα.
