Της Βασιλικής Φάσσου,
Η περίοδος των Χριστουγέννων στην κοινή συνείδηση συνιστά την πιο εύθυμη και «φανταχτερή» εποχή του χρόνου. Η πηγαία ζεστασιά που εκπέμπει το οικογενειακό κλίμα σε συνδυασμό με τον συγκινητικά ατμοσφαιρικό περίγυρο είθισται να δημιουργεί τις ιδανικές συνθήκες για εσωτερική αρμονία κι αγαλλίαση. Παρόλο που σε πρώτη ανάγνωση φαντάζει αληθής κατάσταση, υπάρχουν και άνθρωποι στους οποίους το πνεύμα των Χριστουγέννων «ψάλλει» σε «σκοτεινότερες» μελωδίες. Το ημερολόγιο, προσφέροντας μία αφορμή για χαρά, δεν δύναται ούτε να προβλέψει, αλλά ούτε και να ταυτίζεται με την εκάστοτε συγκυρία της ζωής. Έτσι, ενώ τρέχει ο αντικειμενικός χρόνος των γιορτών που προωθεί την ευφροσύνη, η προσωπική πραγματικότητα μπορεί να μη συγχρονίζεται. Κι ο «ζυγός» της εξής αιτιότητας ισορροπεί μεταξύ της κοινωνικής υποχρέωσης που μας εξωθεί στο να νιώθουμε ευχάριστα —επειδή «πρέπει» να απολαύσουμε τη λάμψη των γιορτών— και του συναισθηματικού βάρους που ενυπάρχει στις απαντήσεις των υποβληθέντων στους εαυτούς μας ερωτήσεων: «Θέλω τώρα;» ή «Μπορώ τώρα;».
Η ψυχοσύνθεση των ατόμων επηρεάζεται σημαντικά από τα προβλήματα που αξιώνονται να αντιμετωπίσουν, όταν η διαχείρισή τους καθίσταται ουσιαστικά δυσχερής. Παραδείγματος χάριν, τα ζητήματα υγείας, αδιαμφισβήτητα, αποτελούν από μόνα τους λόγο ψυχικής φόρτισης. Η ένταση της εσωτερικής αναταραχής που αισθάνεται καθένας για όσα βιώνει ο ίδιος ή κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο κάτω από το «στολισμένο επιστέγασμα» της γιορτινής εποχής, συχνά, εντείνεται, επειδή, ακριβώς, προκύπτει η αδυναμία άμεσης εκπλήρωσης της πολυπόθητης ευχής για εξαφάνιση του κακού.
Επιπλέον, μερικά άτομα δεν κατορθώνουν να εκμεταλλευτούν την προσφερόμενη ευκαιρία για ιλαρότητα, εξαιτίας οικονομικής δυστοκίας. Τα Χριστούγεννα, δικαίως, θεωρούνται η πιο καταναλωτική γιορτή, αφού η τάση για ανανέωση διαφημίζεται με ποικιλότροπα μέσα και, φυσικά, το να παραμείνει κανείς ανεπηρέαστος, δεν είναι και τόσο απλή υπόθεση. Έτσι, η έντονη και συνεχής προώθηση της αναγκαιότητας για προμήθεια ξεχωριστών ειδών διακόσμησης, για πολύ φαγητό κι εξόδους, για ταξίδια και για ό,τι άλλο λαχταρά ο εκάστοτε λήπτης, προκαλεί βάσιμη αιτία για τη διόγκωση των πλασματικών αναγκών, την πρόκληση αισθήματος πίεσης κι ανεπάρκειας και την έγερση απωθημένων στα πρόσωπα που δυσκολεύονται να ανταποκριθούν.
Η μοναξιά, επίσης, από λέξη με «συγκινησιακό βάθος», μπορεί να μετατραπεί σε σοβαρή «εσωτερική πάλη» για όποιον την έχει γνωρίσει. Από έναν ηλικιωμένο που έχει καταλήξει μόνος μέχρι έναν νέο που περιβάλλεται από κόσμο μα νιώθει το αντίθετο, το συναίσθημα της μοναξιάς οδηγεί σε στενάχωρα μονοπάτια. Επόμενο είναι η Χριστουγεννιάτικη δυναμική να έρχεται σε πλήρη αντίθεση με έναν τέτοιο ψυχισμό, με αποτέλεσμα την επίρρωση του πόνου, θυμού κι απώθησης προς την επιβαλλόμενη γιορτινή ευτυχία.
Αν χαρακτηρίσουμε τις ανθρώπινες ζωές «δισδιάστατες» ως προς τη ροή τους με την πρώτη διάσταση να αφορά στα αντικειμενικά, κοινωνικά δρώμενα που ακολουθούμε και δεύτερη τα δεδομένα στα ενδότερά μας, θα συνειδητοποιήσουμε ότι είναι φύσει αδύνατον να πορεύονται σε «απόλυτη παραλληλότητα». Πράγματι, τα Χριστούγεννα αντανακλούν θετικότητα και, αν καταφέρουμε να αντιλαμβανόμαστε τις μέρες αυτές ως κίνητρο για απόδραση από τις ιδιάζουσες συνθήκες της δεύτερης διάστασης, η ανακούφιση που θα αισθανθούμε, θα μας κοσμήσει με τα πιο «αστραφτερά κοσμήματα».
