Του Ιωάννη Περγαντή,
Τα πρώτα χρόνια του 4ου αιώνα μ.Χ. βρήκαν την ήδη αποδυναμωμένη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία σε μια εμφύλια διαμάχη. Από τα δυτικά, ο όλο και πιο δυναμικός Κωνσταντίνος (μετά και την κατάκτηση της Ρώμης) επεδίωκε την εκπλήρωση του πεπρωμένου του: την ενθρόνισή του ως απόλυτος μονάρχης. Από την άλλη, ο Λικίνιος στα ανατολικά επεδίωκε την διατήρηση της επικράτειας, προβάλλοντας μια αξιόλογη δυναμική και στρατιωτική ικανότητα. Παρά τις προσπάθειες του Λικίνιου προς αντίσταση, η εισβολή του Κωνσταντίνου στα Βαλκάνια ανέτρεψε τα δεδομένα, όπου μια σειρά μαχών καθόρισε την μετέπειτα πορεία της αυτοκρατορίας.
Για την περίοδο αυτή, οι ιστορικές πηγές είναι σχετικά λιγοστές αλλά και αναξιόπιστες. Πάντως, το μόνο σίγουρο είναι ότι η μεγάλη κόντρα μεταξύ των δύο αυτών ανδρών πυροδοτήθηκε λόγω πολιτικών αποφάσεων. Αφού διόρισε το 316 μ.Χ. ο Κωνσταντίνος ως Καίσαρα της Δύσης τον κουνιάδο του Βασιανό, αποκαλύφθηκε ότι ο τελευταίος συνωμοτούσε εναντίον του πρώτου, πιθανότατα υπό την καθοδήγηση του Σενέσιου, αδελφού του Βασιανού και στενού συνεργάτη του Λικίνιου. Ο Κωνσταντίνος, αμέσως μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας, απαίτησε από τον Λικίνιο την παράδοση του Σενέσιου, κάτι το οποίο ο Λικίνιος αρνήθηκε. Ως αντίδραση, ο Κωνσταντίνος εισέβαλε στα Βαλκάνια και την επικράτεια του Λικίνιου, επιδιώκοντας την τιμωρία των συνωμοτών, αλλά και της ανυπακοής του Λικίνιου.
Η εισβολή του Κωνσταντίνου στα Βαλκάνια συνοδεύτηκε με μια νικηφόρα μάχη στην πόλη Cibalae της σημερινής Κροατίας. Εκεί, μετά από μια αρκετά σκληρή και χρονοβόρο μάχη, οι λεγεώνες του Κωνσταντίνου επικράτησαν, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στον Λικίνιο, ωθώντας τον σε μια άτακτη υποχώρηση. Έπειτα, ο ηττημένος Λικίνιος κινήθηκε προς το Σίρμιο, και από εκεί στην Αδριανούπολη, με σκοπό την συγκρότηση ενός δεύτερου σώματος στρατού. Αν και υπήρχε μια μεταξύ τους επικοινωνία για μια πιθανή ειρήνευση, όλες οι διαπραγματεύσεις διερράγησαν μετά την αναρρίχηση του Βαλέριου Ουάλη από τον Λικίνιο ως συναυτοκράτορα, κίνηση, σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο, προσβλητική.
Η αποφασιστική μάχη σε αυτή την αψιμαχία δόθηκε στα τέλη του 316 με αρχές του 317 μ.Χ., στη περιοχή της Μαρδίας της Θράκης. Εκεί, πάλι μετά από μια σκληρή μάχη, ο Κωνσταντίνος ώθησε σε υποχώρηση τον Λικίνιο, χωρίς, όμως, να πετύχει μια αποφασιστική νίκη. Παρά τις έμπειρες λεγεώνες του, ο στρατός του Λικίνιου έδειξε αυτοσυγκράτηση και πειθαρχία, καταφέρνοντας μια φυγή προς τα βορειο-δυτικά, αιφνιδιάζοντας τον Κωνσταντίνο, ο οποίος ξεκίνησε μια ταχεία πορεία προς το Βυζάντιο, πιστεύοντας πως προς τα εκεί θα κατέφευγε ο Λικίνιος. Για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα ο Λικίνιος είχε το πάνω χέρι, το οποίο χρησιμοποίησε για την επίτευξη μιας ειρήνης. Τελικά ο Κωνσταντίνος, μετά και την επιδρομή που δέχθηκε ένα καραβάνι με προσωπικά του αντικείμενα, υποχώρησε και συμφώνησε στην υπογραφή αυτής της συνθήκης.
Η επταετής αυτή ειρήνη, η οποία υπεγράφη επισήμως τον Μάρτιο του 317 μ.Χ., «ανακάτεψε» για μια τελευταία φορά τις θέσεις και τις εξουσίες. Επισήμως, οι Κωνσταντίνος και Λικίνιος ορίστηκαν ως Ύπατοι, με τον Κωσταντίνο να θεωρείται ανώτερος του Λικίνιου, και με τον τελευταίο να υποχρεώνεται σε παράδοση των ευρωπαϊκών του κτήσεων, εκτός από τη Θράκη. Την ίδια στιγμή, οι γιοί των δύο ανδρών (Κρίσπος, Κωνσταντίνος Β’ και Λικίνιος) ορίστηκαν όλοι ως Καίσαρες. Το 317 ξεκίνησε μια περίοδος ειρηνικής συνύπαρξης των δύο ανδρών, η οποία όμως θα λήξει για την επιδίωξη του υπέρτατου επάθλου: την μονοκρατορία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Battle of Mardia, en-academic.com, διαθέσιμο εδώ
- Battle of Mardia (Battle of Campus Ardiensis or Campus Mardiensis), byzantium.gr, διαθέσιμο εδώ
- Battle of Mardia, alchetron.com, διαθέσιμο εδώ
