Του Κωνσταντίνου Μανωλόπουλου,
«Προς τα μέλη και τις οργανώσεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ., προς κάθε δημοκρατικό πολίτη. Εμείς που υπογράφουμε το παρόν κείμενο, με λύπη σας ενημερώνουμε ότι αποφασίσαμε να αποχωρήσουμε από τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.-Π.Σ…»
Έσκυψε το κεφάλι και με μια ανάσα υπέγραψε το κείμενο της αποχώρησής του. Ποιος θα το φανταζόταν, λοιπόν; Μετά από δόξες λαμπρές και συγκινήσεις μαγικές έφτασε το πλήρωμα του χρόνου να φύγει, έτσι, άγαρμπα από το «σπίτι» του. Δεν το περίμενε ποτέ πως μετά τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, θα έρχονταν οι μαζικές εξώσεις και μετά από τη σεισάχθεια… τα μνημόνια. Πού τα θυμάμαι και εγώ όλα αυτά τώρα. Θυμάσαι τον Γενάρη του 2015; Τότε που καταφέραμε να πάρουμε τα ηνία… Πόσος κόσμος ήταν έξω; Γραβάτα δεν έχω φορέσει ποτέ, αλλά εκείνη την ημέρα ξέθαψα μια κατακόκκινη γραβάτα από το κάτω ράφι της ντουλάπας και την έβαλα να ανεμίζει, καθώς διέσχιζα την κεντρική πλατεία της μικρής μας πόλης, προκειμένου να φτάσω στα κεντρικά και να συναντήσω τους υπόλοιπους συντρόφους. Έκτοτε δεν την ξαναφόρεσα ποτέ. Η αλλαγή, όμως, ερχόταν, το νιώθαμε όλοι μας και δεν ήταν μόνο στιλιστική. Παλαιοί τροτσκιστές, αγανακτισμένοι της πάνω και της κάτω πλατείας, λενινιστές από κούνια, απογοητευμένοι κομμουνιστές κάθε λογής, ακολουθήσαμε πιστά τον Αλέξη, που ο λόγος του δεν έμοιαζε «ξύλινος» σαν αυτόν των άλλων καρεκλοκένταυρων. Πού ‘ναι τα χρόνια! Ωραία χρόνια!
Τόσα χρόνια περιμέναμε να έρθουμε στην εξουσία, πού να βολέψουμε τόσους πολλούς που μας παρακαλούσαν περιμένοντας στην ουρά; Και πριν προλάβουμε να κάνουμε την επανάστασιν, ήρθαν οι κρατικοδίαιτοι Ευρωπαίοι να κάνουν την Ελλάδα μας «Ευρωπαϊκή». «Εμείς ανήκομεν εις την Αριστερά. Οπότε, go back κύριοι Ευρωπαίοι, go back κύριοι Αμερικάνοι», αναφώνησε ο Αλέξης με περίσσεια χάρη, τόλμη και αυταπάρνηση. Αλλά, τα κακά μαντάτα, δεν άργησαν να έρθουν. Και όχι, δεν μιλάω για τα μαντάτα του ερχομού του Στέφανου, γι’ αυτά θα μιλήσω αργότερα. Τα κοράκια της Ευρώπης, λοιπόν, μας επέβαλαν μνημόνιο. Όσο και να μπλοφάραμε όμως, τον Γιάνη δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά. Τους θύμιζε, λέει, αρλεκίνο ποιητή. Και όσοι περίμεναν στην ουρά να βολευτούν, μεταφέρθηκαν στην ουρά για να σηκώσουν το πολύ «681,5 δραχμές».
Η πρώτη διάσπαση ήταν γεγονός, 25 βουλευτές έφυγαν και 53 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσχώρησαν στο νέο αυτό κόμμα του κυρίου Λαφαζάνη. Μήπως είχαν δει το μέλλον και ήξεραν τα μελλούμενα; Μα, στις επόμενες Εκλογές από τρίτο μεγαλύτερο κόμμα που ήταν «εξανεμίστηκαν», δεν κατάφεραν να φτάσουν ούτε το 3%. Ρε συ, μήπως ο Λαφαζάνης το πήρε βαριά, «τακίμιασε» με τους Αμερικάνους και μας στείλανε τον Στέφανο για να μας διασπάσει; Μα καλά τι λέω, μέσα στην πίκρα μου και εγώ παραλογίζομαι.
Έτσι λοιπόν, τα χρόνια πέρασαν, Ανεξάρτητοι (Αριστεροί) Έλληνες καθώς ήμασταν, βάλαμε πλάτη όλον αυτόν τον καιρό, ώστε το κόμμα αλλά και η Κοινωνία να αναπλαστεί και να αποκτήσει “checks and balances” που λένε και οι φίλοι μας… εε οι «φονιάδες των λαών». Για την Κοινωνία, δυστυχώς, δεν τα καταφέραμε τόσο καλά, αλλά για το κόμμα μας… άλλο πράγμα. Δεν μπορώ να σου περιγράψω! Επικρατούσε σύμπνοια και ομοψυχία, ούτε μια παραφωνία. Αν και άπειροι εμείς, είχαμε τον παλιό σύντροφο τον Νικόλα τον Παππά, που ήξερε πώς να ελέγχει τα μέσα. Δόξα τω Θεώ… Παρ’ όλα αυτά, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, που δεν χρειάζεται δα και πολύ να αναλύσουμε, χάσαμε επανειλημμένα από αυτόν τον Μητσοτάκη.
Οι μέρες κύλησαν δύσκολα μέχρι που ο Αλέξης παραιτήθηκε από Αρχηγός. Από εκεί και πέρα οι μέρες κυλάνε ακόμα πιο δύσκολα. Όπως είχαμε αναφέρει και στο προηγούμενο άρθρο στην «Τέλεια ληστεία», ο Στέφανος Κασσελάκης εκλέχθηκε Πρόεδρος. Μας φοβόντουσαν όλοι και βάλανε λυτούς και δεμένους για να μας διασπάσουν. Τα καταφέρανε. Και τώρα τι;
«Στενεύουν τα περάσματα, οι φίλοι μου φαντάσματα», που τραγούδαγε και ο Μητροπάνος. Υπάρχουν, λοιπόν, οι εξής δύο κύριες επιλογές, όπως το βλέπω. Εφόσον έχω αποκλείσει το ενδεχόμενο να κάνω τα γλυκά «ματάκια» στον Στέφανο και να πάρω καμιά θεσούλα στο κόμμα (δεν μου φαίνεται και ιδιαίτερα δύσκολο), η πρώτη επιλογή είναι να πάρω τον δρόμο του μοναχού, του ερημίτη. Να αποσυρθώ, δηλαδή, μια για πάντα από την Πολιτική και να κρυφτώ κάπου στην Κρήτη, να γλείψω τις πληγές μου, διαβάζοντας άρλεκιν και ακούγοντας σοβιετικούς ύμνους. Η δεύτερη εναλλακτική είναι να παρεισφρήσω στο Κ.Κ.Ε. εσωτερικού εις το τετράγωνο (παρτ δύο), αυτήν την καινούρια «Νέα Αριστερά» (συγγνώμη για τον πλεονασμό). Μα πως να ποντάρω σε «κουτσό άλογο»; Είδαμε πως κατάντησε και ο Λαφαζάνης που το κλίμα εκείνη την περίοδο μύριζε μπαρούτι. Πόσο καλύτερα να τα πάει αυτός ο συμπαθητικός Χαρίτσης που τον δείχνουν στο 2.5% οι τελευταίες δημοσκοπήσεις;
Ρε ‘συ σύντροφε, μήπως ο κόσμος έχει αλλάξει; Μήπως έχει φύγει πια από την Αριστερά; Μήπως οι ιδέες μας δεν εκφράζουν την Κοινωνία; Μήπως είμαστε το «παρατράγουδο» στα ωραία άσματα; Μπα, τα «άσματα» σίγουρα δεν είναι ωραία, αλλά μήπως εμείς είμαστε τα «παρατράγουδα»; Μήπως ήρθε ο καιρός να κάνουμε την αυτοκριτική μας;
