Της Κατερίνας Σφυράκη,
Κάθε αρχή και δύσκολη λένε, μα το τέλος είναι πάντα δυσκολότερο. Κάθε κλείσιμο ενός κύκλου ισοδυναμεί με μια σειρά εμπειριών, όμορφων αναμνήσεων μα ίσως κι άσχημων, μικρών και μεγάλων συγκινήσεων, δυσκολιών που ξεπεράστηκαν, ονείρων που κατακτήθηκαν. Τελειώνοντας το σχολείο και πριν την είσοδο στο Πανεπιστήμιο, για όσους/ες επιλέγουν το δρόμο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, τα συναισθήματα είναι «ανάμεικτα». Διαγράφεται μπροστά ένα «άγνωστο» μονοπάτι με πολλές διεξόδους, παρακλάδια που «οδηγούν» σε δρόμους «ανεξερεύνητους», τόσο ακαδημαϊκά όσο και κοινωνικά. Άγχος, ανασφάλεια, προσμονή και αγωνία για το μέλλον. Κάπως έτσι φάνταζε η ζωή πριν μερικά χρόνια, τι συμβαίνει όμως τώρα που τελείωσε και το Πανεπιστήμιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το πρώτο προπτυχιακό επίπεδο; (Spoiler alert, κάπως έτσι φαντάζει και τώρα. Μόνο που τώρα μάθαμε να σηκωνόμαστε όταν πέφτουμε).
Όταν λοιπόν ένας κύκλος κλείνει-αν οι κύκλοι κλείνουν πράγματι κάποτε-αναγκαία και λογικά θυμάσαι, αναρωτιέσαι, νοσταλγείς, λησμονείς, απορείς, χαίρεσαι και λυπάσαι ταυτόχρονα. Τα συναισθήματα είναι, αδιαμφισβήτητα, και πάλι κάπως «ανάμεικτα»… Θυμάσαι την είσοδο στο Πανεπιστήμιο κι εκείνη την ατάκα που «τριγύριζε» συνέχεια στα αυτιά σου: «Άντε και καλός ακαδημαϊκός πολίτης», ατάκα που εντάξει, μεταξύ μας, σου θύμιζε αυτά που εύχονται στους φαντάρους όταν τελειώνουν τη θητεία τους. Θυμάσαι να μπαίνεις πρώτη φορά σε μια αίθουσα ή ένα αμφιθέατρο και να κοιτάς γύρω σου πρόσωπα ατόμων που κατά πλειοψηφία δεν είχες την παραμικρή ιδέα για το ποιοι/ες ήταν, όπως επίσης δεν είχες την παραμικρή ιδέα ότι ορισμένα από αυτά τα άτομα θα αποτελούσαν μερικούς/ες από τους/τις καλύτερους/ες σου φίλους/ες, τη συντροφιά και το στήριγμα όλων των φοιτητικών, αλλά και μετέπειτα, χρόνων.
Θυμάσαι να δίνεις το χέρι σου σε όλους/ες αυτούς/ες τους/τις αγνώστους/ες και να κανονίζεις τον πρώτο εκείνο καφέ που απαρτιζόταν από τουλάχιστον 15 άτομα, το πρώτο ξενύχτι, τις πρώτες απόπειρες ακαδημαϊκής γραφής που τώρα σίγουρα, ντρέπεσαι να ξαναδιαβάσεις, τα πρώτα ομαδικά project στα οποία έπρεπε να συνεργαστείς με όλους/ες εκείνους/ες που ίσως και να μην είχες ξαναμιλήσει ποτέ, την πρώτη παρουσίαση εργασίας, την πρώτη εξεταστική που ξαφνικά έκανε την ύλη των Πανελλαδικών να σου φανεί παιχνιδάκι, τα πρώτα πάρτυ, τις πρώτες σύντομες και στη συνέχεια πολυήμερες εξορμήσεις που οργανώσατε, τις πρώτες αποτυχημένες προσπάθειες μαγειρικής, τα πρώτα μεθύσια. Κι έτσι το κάθε «πρώτο» έγινε σταδιακά «πρώτα» και τα πρώτα έγιναν δεύτερα, τρίτα, τελευταία. Διότι, ο καιρός πέρασε και τα τέσσερα (ή τα ν+2 τέλος πάντων) φοιτητικά χρόνια πέρασαν σαν στιγμές στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Η σχολή έχει, λοιπόν, τελειώσει και ο Οκτώβρης δεν «χαϊδεύει» απαλά το πρόσωπό σου με τις αμυδρές αχτίδες του ήλιου στα πρωινά μαθήματα, ο Νοέμβρης δεν «μυρίζει» βροχή και καφέ στο κυλικείο, ο Δεκέμβρης δεν «φωνάζει» προσμονή αντάμωσης με αγαπημένους/ες φίλους/ες και συγγενείς για Χριστούγεννα, ο Γενάρης δεν «σημαίνει» ξενύχτι πάνω από βιβλία και σημειώσεις για την εξεταστική, ο Φλεβάρης δεν σημαίνει εκδρομές στις πλέον πολυσύχναστες καρναβαλικές εκδηλώσεις Πάτρας ή Ξάνθης, ο Μάρτης δεν «έχει» συναντήσεις για εργασίες στη βιβλιοθήκη, ο Απρίλης δεν «θυμίζει» τα πρώτα πικνίκ με την γνωστή φοιτητοπαρέα, ο Μάιος χαρταετούς σε λοφάκια, ο Ιούνης το τελευταίο ξεφύσημα υπομονής για την εξεταστική μέσα στον καύσωνα. Κι απομένει μετά ένας Ιούλης, ένας Αύγουστος κι ένας Σεπτέμβρης, που μπορεί να μην είχαν ποτέ την σχολή σε πρώτο πλάνο αλλά με ό,τι κι αν καταπιανόσουν, συμφοιτητές/τριες που έγιναν σταδιακά μερικοί από τους/τις πιο στενούς/ες σου φίλους/ες, ήταν εκεί. Στις εξόδους, στη δουλειά, στα μπάνια, στους καλοκαιρινούς έρωτες, στα καλοκαιρινά δάκρυα.
Σίγουρα, τα πράγματα δεν ήταν πάντα τόσο ιδανικά όσο περιγράφονται εδώ, ή τουλάχιστον δεν ήταν τόσο ιδανικά για όλους/ες. Μεταξύ των χρόνων αυτών έχουν μεσολαβήσει καυγάδες μεταξύ παρέας, φασαρίες για μικροπράγματα, διεκδικήσεις που σε ένα Πανεπιστήμιο, όπως το ελληνικό είναι αναγκαίες για τη βελτίωση των συνθηκών μάθησης και διαβίωσης, πορείες, καταλήψεις, διαπραγματεύσεις και απογοητεύσεις από ζητήματα που μπορεί να αφορούν από διαδικαστικά κωλύματα και τσακωμούς με την Γραμματεία της σχολής μέχρι αιτήσεις που δεν έγιναν δεκτές σε μεταπτυχιακά. Οι πόλεις που σπουδάζουμε είναι επίσης συχνά για πολλούς/ές από εμάς οι πόλεις που «πιάσαμε» για πρώτη φορά δουλειά και ίσως, να μείναμε σε αυτήν, ίσως, και να φτάσαμε στην τέταρτη ή δέκατη μέχρι την στιγμή της αποφοίτησης.
Τα χρόνια στο Πανεπιστήμιο είναι, λοιπόν, συνυφασμένα σίγουρα με την ακαδημαϊκή πρόοδο κι εξέλιξη, αλλά όχι μόνο με αυτή. Εντός τους είδαμε τους εαυτούς μας να ωριμάζουν, να εξελίσσονται, να δοκιμάζουν, να τολμούν, να ερωτεύονται, να τρώνε τα μούτρα τους, να αποτυγχάνουν και να πετυχαίνουν, να πέφτουν και να ξανασηκώνονται. Γνωρίσαμε ανθρώπους που μας ενέπνευσαν, ανθρώπους που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη διάρκεια των σπουδών μας ακόμη κι αν τώρα δεν είναι εδώ, πολιτισμούς που μας γοήτευσαν, συμμετείχαμε σε δράσεις και σεμινάρια που τέσταραν αντοχές, γνώσεις και μας δίδαξαν ακόμη περισσότερα, γνωρίσαμε καθηγητές/τριες που έγιναν το στήριγμά μας ακαδημαϊκά κι όχι μόνο, εμπλουτίσαμε τις βιβλιοθήκες μας με συγγράμματα μα πάνω απ’ όλα τη ζωή μας με εμπειρίες.
Κι όσο δύσκολη κι αν ήταν τελικά η αρχή, σε εμπειρίες σαν αυτές το τέλος είναι πάντα δυσκολότερο…
