Της Στέλλας Πετρακάκη,
Όσο κι αν αυτό φαντάζει πέραν του πραγματικού, μέχρι και η Ολλανδία μπλέχτηκε σε μια διαδικασία επαναπροσέγγισης των ψηφοφόρων των κομμάτων της, καθώς μεγάλα οικονομικά σκάνδαλα επιβάρυναν αδίκως οικογένειες, οι οποίες κατηγορήθηκαν για οικονομικές παρατυπίες μεγαλύτερου βεληνεκούς, απ’όσο πραγματικά θα έπρεπε. Πιο συγκεκριμένα, τα ολλανδικά κόμματα παρατήρησαν μια αποστροφή των πολιτών προς την κυβέρνηση, καθώς μια υπόθεση απάτης παροχών για παιδική μέριμνα ανάγκασε ορισμένους να ξεπληρώσουν, μέχρι τελευταίου ευρώ, τα χρήματα που τους είχαν δοθεί για οικογενειακή αρωγή. Σύμφωνα με την πληροφοριοδότη-δικηγόρο Sandra Palmen, 31.000 οικογένειες στην Ολλανδία κατηγορήθηκαν ψευδώς για απάτη προς το κράτος, εγκαθιστώντας με αυτόν τον τρόπο έναν θεσμικό ρατσισμό στο προσκήνιο της χώρας. Αυτό συνέβη καθώς θύματα των κατηγοριών υπήρξαν κυρίως μονογονεϊκές οικογένειες, πολιτών διπλής ιθαγένειας, πολλές από τις οποίες διαμένουν και σε περιοχές λιγότερο εύπορες.
Προκειμένου να αποτρέψει περαιτέρω σκάνδαλα και να αποκαταστήσει την ήδη υπάρχουσα αναταραχή, λόγω των ανωτέρω ψευδών κατηγοριών, ο Βουλευτής Pieter Omtzigt προχώρησε στην ίδρυση ενός νέου πολιτικού κόμματος, το οποίο έχει στόχο τη δημιουργία ενός «κοινωνικού συμβολαίου», ώστε τα οικονομικά σκάνδαλα να ελαχιστοποιηθούν, αν όχι να εξαλειφθούν, από το ολλανδικό κράτος. Οι πολίτες, με τη σειρά τους, υποστηρίζουν την αναδιαμόρφωση της διακυβερνητικής καθεστηκυίας τάξης, καθώς πλέον έχουν την ανάγκη η κυβέρνηση να τους υπολογίζει ως φωνές, και όχι απλώς ως διαμένοντα στο κράτος άτομα. Απαιτούν η προστασία των δικαιωμάτων τους να γραφτεί ως προτεραιότητα στην κυβερνητική ατζέντα.
Οι ευρύτερες αντιδράσεις ήταν θυελλώδεις, διότι βρισκόμαστε μόλις μια ανάσα πριν τις εθνικές εκλογές (οι οποίες θα πραγματοποιηθούν αυτή την Τετάρτη, 22/11) και, πλέον, ο κόσμος φαίνεται ξεκάθαρα πως έχει ενισχύσει τις απαιτήσεις του προς την κυβέρνηση. Επομένως, η δημιουργία ενός κόμματος που ανταποκρίνεται ακριβώς στις ανάγκες του κόσμου και κατέχει και ένα πιασάρικο όνομα προς το κοινό ήταν η καταλληλότερη προσθήκη για τις επερχόμενες αυτές εκλογές. Το «Νέο Κοινωνικό Συμβόλαιο», όπως ονομάστηκε αυτό το νέο κόμμα, με ηγέτη τον προαναφερθέντα Χριστιανοδημοκράτη Pieter Omtzigt, έχει κεντροδεξιές καταβολές και καλείται να αντιμετωπίσει στον αντίποδα τον αριστερίζοντα Frans Timmermans, πρώην Αντιπρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ο οποίος προέβη στη σύμπνοια των Εργατικών και των Πράσινων Αριστερών. Άλλο ένα νεοεισαχθέν κόμμα, στην ολλανδική επαρχία, είναι το «Κίνημα Αγρότη – Πολίτη», ενώ παρατηρείται και η άνοδος της νέας ηγέτη του «Κόμματος για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία» (έως τώρα υπό την ηγεσία του Ολλανδού Πρωθυπουργού, Mark Rutte). Πιο συγκεκριμένα, η Dilan Yeşilgöz-Zegerius, νυν Υπουργός Δικαιοσύνης και Ασφαλείας, ισχυρίζεται ότι θα αποτελέσει μια νέα πνοή ελπίδας για την κυβέρνηση της χώρας.
Με αφορμή το ανωτέρω οικονομικό σκάνδαλο για τα επιδόματα της κοινωνικής παιδικής μέριμνας, ο κόσμος άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη του προς την Κυβέρνηση της Ολλανδίας. Τα προσφερόμενα επιδόματα, έναν χρόνο μετά, διακόπηκαν χωρίς εξηγήσεις, αφήνοντας ξεκρέμαστες χιλιάδες οικογένειες, οι οποίες βιοπορίζονταν σε μεγάλο βαθμό μέσω εκείνων. Ωστόσο, κανείς δε φώναξε, κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε ότι από κάπου «έμπαζε» η υπόθεση (μέχρι την προαναφερθείσα Sandra Palmen). Άλλο ένα σκάνδαλο (που αποτελεί και παρεμφερές γεγονός με τον σεισμό στην Τουρκία, τον Φεβρουάριο) ήταν οι καταστροφές από τον σεισμό διπλά στην ολλανδική πόλη του Groningen, οι οποίες δεν καλύφθηκαν ποτέ οικονομικά από το κράτος, και, μέχρι σήμερα, οι πολίτες δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες. Μια ακόμη περίπτωση κρίσης εμπιστοσύνης προς την κυβέρνηση αποτελεί και η όλο και πιο ενεργή υιοθέτηση των «συνοριακών τειχών», βάσει του αντίστοιχου μοντέλου που εχεί υιοθετήσει για το μεταναστευτικό, εδώ και πολλά χρόνια, η Ουγγαρία. Ο εκπρόσωπος του φιλελεύθερου δημοκρατικού κόμματος «Δημοκράτες 66», Mpanzu Bamenga, κερδίζοντας τη δικαστική υπόθεση κατά της συνοριακής αστυνομίας, έφερε στο φως βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις που αντανακλούν τη ξενοφοβία, τον εθνικισμό και την υιοθέτηση μια στάσης «κεκλεισμένων των θυρών» προς τον «Άλλο».
Προκαταλήψεις, ευνοιοκρατία, εθνικισμός και ταξικός ρατσισμός είναι μόνο μερικά από τα χαρακτηριστικά που διαφαίνονται πλέον στο ολλανδικό σύστημα διακυβέρνησης, καθώς ακόμα ο διαχωρισμός εύπορων – άπορων καλά κρατεί. Η σοβαροφάνεια σε ορισμένες καταστάσεις, όπου δόθηκε μεγαλύτερο βάρος στο «φαίνεσθαι» παρά στο «είναι», έκαναν του Ολλανδούς πολίτες να «ξυπνήσουν» και να απαιτήσουν ισότητα και αξιοκρατία. Ως εκ τούτου, τα πολιτικά κόμματα είναι υποχρεωμένα, πλέον, να λάβουν σοβαρά υπόψη τις απαιτήσεις των πολιτών της Ολλανδίας, καθώς σε τέτοιες περιπτώσεις αμφισβήτησης της υπάρχουσας κατάστασης, πολύ εύκολα και… ανώδυνα ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις κόμματα που υποστηρίζουν ακραίες ιδεολογίες του ενός (ακροδεξιά) ή του άλλου (ριζοσπαστική αριστερά) άκρου. Επομένως, η Ολλανδία έχει τη μοναδική υποχρέωση να σεβαστεί τις απαιτήσεις των πολιτών της και να ξεφύγει από το «καλούπι» της ευπρέπειας και των… κεκλεισμένων θυρών, καθώς η επαφή με τις πραγματικότητες της υπόλοιπης Ευρώπης όχι μόνο θα τη βοηθήσει να αναδιαμορφώσει το κυβερνητικό της πρόγραμμα, αλλά θα της δώσει και ιδέες, ή ακόμη και πιθανές λύσεις, σε καταστάσεις που, μέχρι στιγμής, ταλανίζουν την κοινωνία της χώρας.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Dutch parties vie for voters with no faith in government after string of scandals, The Guardian, διαθέσιμο εδώ
- Everything you need to know about the Dutch general election, Euronews, διαθέσιμο εδώ
