Του Γιώργου Σαλπιγγίδη,
Ο φετινός Νοέμβρης είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την Ελλάδα, καθώς συμπληρώνονται 50 χρόνια από τα γεγονότα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, την κορύφωση του φοιτητικού κινήματος που στάθηκε απέναντι στις ορέξεις του καθεστώτος των Συνταγματαρχών. Τόσο φοιτητές όσο και ο απλός κόσμος βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν το δικαίωμά τους στη Δημοκρατία και την Ελευθερία. Έτσι, τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, με την κατάληψη και την βίαιη καταστολή της με την είσοδο του τανκ στην σχολή, για πολλούς θεωρούνται καθοριστικά για την πτώση του ανελεύθερου καθεστώτος.
Με αφορμή, λοιπόν, αυτήν την επέτειο μνήμης και τιμής των αγωνιστών, το ευρύ κοινό μπορεί να μάθει για τα γεγονότα από τις διάφορες εκθέσεις που πραγματοποιούνται ανά την επικράτεια, τα αφιερώματα που υλοποιούνται, αλλά και από τις εκδόσεις βιβλίων. Σε αυτό το πλαίσιο κινείται και το νέο βιβλίο του Δημήτρη Παπαχρήστου Δεν αδειάζουμε να πεθάνουμε, που κυκλοφόρησε φέτος το φθινόπωρο από τις Εκδόσεις Τόπος. Απόφοιτος του οικονομικού τμήματος της ΑΣΟΕΕ ο συγγραφέας έχει μείνει στην συλλογική μνήμη ως η «φωνή του Πολυτεχνείου», καθώς ήταν αυτός πίσω από το μικρόφωνο την κρίσιμη νύχτα της 17ης Νοεμβρίου του 1973. Έχει ασχοληθεί ενεργά με την αρθρογραφία σε σημαντικά έντυπα της χώρα, ενώ διετέλεσε και διευθυντής του περιοδικού Πολίτες. Επιπλέον, τα μικρόφωνα συνέχισαν να τον γοητεύουν, αφού ήταν ραδιοφωνικός παραγωγός σε μεγάλους σταθμούς, όπως οι Flash, Σκάι, ΕΡΑ κλπ. Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει 21 βιβλία, αλλά και θεατρικά έργα που έχουν παιχτεί με μεγάλη επιτυχία.
Στα του βιβλίου τώρα, πρόκειται για ένα λογοτεχνικό έργο που εμπεριέχει με εξαιρετικό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα της περιόδου του Πολυτεχνείου, ωστόσο δεν μένει μόνο σε αυτά. Ο Παπαχρήστος ήδη από τις πρώτες σελίδες του μας πληροφορεί, μέσω του κεντρικού του ήρωα Νικόλα, Κοκόλα, Ντεβίτο, πως «με οδηγό τη μνήμη θα γυρίσω πενήντα χρόνια πίσω» καθώς «αυτό που έγινε δεν είναι ένα ιστορικό γεγονός. Έγινε σύμβολο και μας ξεπέρασε». Και κάπως έτσι, βάζει την ιδιαίτερη περσόνα του να διηγηθεί στους αναγνώστες τα όσο συγκλονιστικά συνέβησαν τότε, τις σφαίρες που έπεφταν πάνω στο πλήθος, τους τραυματισμένους φοιτητές που κινούνταν στους χώρους της σχολής, τις συγκρούσεις ανάμεσα στην αστυνομία, αλλά και την αποκαρδιωτική στιγμή της εισβολής τους τανκ.
Μετά αρχίζει ένας άλλος αγώνας, αυτός της επιβίωσης και της σωτηρίας από τα χέρια των αστυνομικών. Πολλοί σκορπίστηκαν στους γύρω δρόμους, ενώ άλλοι κατόρθωσαν να μπουν στις παρακείμενες πολυκατοικίες όπου μεγάλη μερίδα του κόσμου άνοιξε τις πόρτες του. Έτσι κι ο πρωταγωνιστής μας μπήκε σε ένα από αυτά τα διαμερίσματα. Εκεί άκουσε και το διάγγελμα που έκανε ο Παπαδόπουλος, λίγη ώρα μετά από την εισβολή του τανκ στην πύλη του Πολυτεχνείου, και αναφερόμενος στα «κατορθώματά» του δήλωσε «Επεβλήθη η τάξις. Η κυβέρνηση πάταξε τους ταραχοποιούς».
Η αφήγηση, όμως, έχει και στοιχεία από το σήμερα, καθώς σχολιάζεται από τον πρωταγωνιστή μας η περίοδος της πανδημίας του κορωνοϊού με τον ιδιόρρυθμο τρόπο ζωής, αλλά και τις απόψεις του σχετικά με τα πολιτικά παιχνίδια και τον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτός ο συνδυασμός των κόσμων με τη γλαφυρή και λογοτεχνική αφήγηση του Παπαχρήστου καθιστούν το βιβλίο ένα αξεπέραστο μείγμα Ιστορίας και Λογοτεχνίας.
