Της Κωνσταντίνας Δημάκα,
Τα άτομα με «ειδικές» ανάγκες στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι είναι περίπου 1 εκατομμύριο, δηλαδή περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού. Η Ελλάδα, όμως, έχει αποδειχθεί ότι είναι μια αφιλόξενη χώρα για τα ΑμεΑ, καθώς οι δυσκολίες είναι πολλές. Ένα από τα πιο σημαντικά προβλήματα είναι η πρόσβαση στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Σε πολλούς σταθμούς στο μετρό τα ασανσέρ είναι χαλασμένα, με αποτέλεσμα να πρέπει να κατέβουν σε έναν άλλον σταθμό, μακριά από τον προορισμό τους. Ακόμα, στα λεωφορεία οι διάδρομοι είναι στενοί, χωρίς χώρο για τα αμαξίδια και δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε στο τι συμβαίνει όταν είναι ασφυκτικά γεμάτα. Στα πιο σύγχρονα λεωφορεία, αν και ο εσωτερικός χώρος είναι λίγο μεγαλύτερος, συνήθως, οι ράμπες τους δεν λειτουργούν λόγω κακής συντήρησης και έτσι το άτομο δεν μπορεί να ανέβει καθόλου στο λεωφορείο. Πολλά πεζοδρόμια, επίσης, είναι χαλασμένα, στενά ή ανύπαρκτα εξαιτίας των σταθμευμένων οχημάτων πάνω σε αυτά, καθιστώντας δύσκολη την ασφαλή μετακίνηση όλων των πολιτών και ειδικότερα των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα.
Πολλοί είναι οι οδηγοί, οι οποίοι χωρίς να σέβονται τους συμπολίτες τους, αφήνουν τα αυτοκίνητά τους σε θέσεις για αμαξίδια, επειδή δυσκολεύονται να βρουν πάρκινγκ στον προορισμό τους. Επιπλέον, αδυναμία πρόσβασης υπάρχει σε πολλά δημόσια κτίρια, για παράδειγμα στα δικαστήρια, που εξυπηρετούν καθημερινά πολίτες με διαφορετικές ανάγκες. Σε αυτή την περίπτωση, οι αρμόδιοι δεν έχουν φροντίσει να μεριμνήσουν για τις απαραίτητες επισκευές, ώστε να εξυπηρετούνται όλοι και να παρέχονται σε όλα τα άτομα οι υπηρεσίες, χωρίς τα ίδια να ταλαιπωρούνται ή να αποκλείονται κοινωνικά.
Σε πολλά εμπορικά καταστήματα μάλιστα, δεν υπάρχουν ράμπες για να εισέλθουν άτομα με κινητικές βλάβες, αλλά ούτε και ανελκυστήρες για αμαξίδια και WC. Όλα τα παραπάνω και ακόμα περισσότερα πρέπει να σκεφτεί ένα άτομο με «ειδικές» ανάγκες, πριν βγει για τις καθημερινές δουλειές στην Αθήνα. Μια ακόμα δυσκολία είναι η εύρεση εργασίας. Πολλοί εργοδότες δεν θα δεχτούν να προσλάβουν τους συμπολίτες μας, διότι θεωρούν ότι δεν μπορούν να εκπαιδευτούν και να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της θέσης. Ωστόσο, αν το άτομο προσληφθεί, τελικά, θα κληθεί να αντιμετωπίσει, από τη μια, τους συναδέλφους που του συμπεριφέρονται διαφορετικά και «ειδικά» και, από την άλλη, τις ανύπαρκτες υποδομές. Αναπόφευκτα, δημιουργείται στο άτομο η ανάγκη να παραιτηθεί. Επιπλέον, ο ρατσισμός που βιώνουν τα ΑμεΑ, σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες και τα «ανύπαρκτα» επιδόματα, οδηγούν τα άτομα σε κοινωνική περιθωριοποίηση.
Συμπερασματικά, η τετραπληγία, ο ακρωτηριασμός και η τύφλωση είναι απολύτως φυσιολογικές στην ανθρώπινη ύπαρξη. Η «διαφορετικότητα» είναι η «ταυτότητα» ενός ανθρώπου και όταν αυτός αναγνωρίζει ότι δεν φταίει το σώμα του, αλλά τα εμπόδια που του βάζει η ίδια η κοινωνία είναι υπερήφανος για τα χαρακτηριστικά του και αναγνωρίζει την καταπίεση που ο ίδιος και οι γύρω του υφίστανται. Προσπαθεί να εξαλείψει το «στίγμα» που «κουβαλάει» η λέξη, η οποία τον χαρακτηρίζει περισσότερο από καμιά άλλη. Δεν υπάρχουν «ειδικές» ανάγκες και «άγγελοι επί γης». Υπάρχουν ανάγκες και υπάρχουν άνθρωποι. Η κοινωνία πρέπει να γίνει συμπεριληπτική και να «χωράει» όλα τα άτομά της χωρίς εξαιρέσεις.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- Δύσκολη η ζωή των ΑμεΑ στην Ελλάδα: Τα δεκάδες προβλήματα που αντιμετωπίζουν καθημερινά, lifo.gr. Διαθέσιμο εδώ
- Άτομα με Αναπηρία: Τα καθημερινά προβλήματα τους στην Ελλάδα, nancysblog.gr. Διαθέσιμο εδώ
- Τι ζητούν τα άτομα με κινητικά προβλήματα από την πόλη τους;, epicouros.gr. Διαθέσιμο εδώ
