Της Διονυσίας Βασιλάκη,
Η εγκυμοσύνη αποτελεί μια από τις πιο ιερές, δύσκολες και σημαντικές ιδιότητες της γυναίκας, μέσα από την οποία φέρνει στον κόσμο έναν άνθρωπο. Η κοινωνία έχει καταφέρει με το δικό της πάλι τρόπο να «στιγματίσει» την ιερότητα αυτής της διαδικασίας με πίεση, στερεότυπα, προσδοκίες και αγωνία για το «Πότε θα γίνω μάνα;». Αφού, λοιπόν, η κοινωνία θέτει ως δεδομένο πως ο προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα και πως μόνο τότε θα ολοκληρωθεί, ξεκινά να ασκεί πίεση για το πώς, πότε, πού και με ποιόν θα κάνει παιδί. Όταν η γυναίκα περάσει σε μια ηλικία που η εγκυμοσύνη θα θεωρείται «φυσιολογική» και όχι πρόστυχη, όλο και πληθαίνουν τα σχόλια «εσύ θα κάνεις παιδάκι; Περνάνε τα χρόνια…». Πώς είναι τόσο φυσιολογικό και απενοχοποιημένο στις μέρες μας να ρωτάς για κάτι τόσο προσωπικό και να περνά απαρατήρητο; Κάνοντας μια τέτοια ερώτηση σε μια γυναίκα που πιθανότατα δεν θέλει να κάνει παιδί, που θέλει να κάνει παιδί, αλλά δεν της το επιτρέπουν οι συνθήκες της ζωής της, που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει ή που όντως θέλει, αλλά δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν άλλον. Αρχικά, της προκαλείς άγχος και της ορίζεις προθεσμία τεκνοποίησης, επισημαίνοντάς της πως ό,τι και να κάνει στη ζωή της, μόνο ένα παιδί θα την ολοκληρώσει.
Το φυσιολογικό, λοιπόν, θα ήταν πως η κοινωνία ευνοεί και αγκαλιάζει τις εγκύους. Λάθος! Η κοινωνία αφού κάνει πλύση εγκεφάλου, συνεχίζει με την αδιαφορία προς τις εγκυμονούσες, την άθλια συμπεριφορά στον χώρο εργασίας, την εκμετάλλευση και τη μηδενική πρακτική υποστήριξη από το υποτιθέμενο κράτος. Επειδή, όμως δεν φτάνουν αυτά, μόλις η γυναίκα μείνει έγκυος, ξαφνικά και με έναν μαγικό τρόπο ό,τι έχει κάνει , ό,τι θέλει να κάνει στη ζωή της διαγράφονται, αφού τώρα είναι μάνα. Μάλιστα, ενώ δεν φαίνεται να αλλάζει η εξωτερική της μορφή, όλοι από τους πιο κοντινούς ανθρώπους την βλέπουν πλέον ως μάνα και όχι ως Μαρία, Ειρήνη, Γεωργία, ως γυναίκα με ανάγκες και όνειρα.
Στην περίπτωση που κάποια δεν θέλει να κάνει παιδί, υπάρχουν πολλοί λόγοι για αυτή την επιλογή: είτε, γιατί έχει ονειρευτεί καριέρα, είτε να ταξιδέψει τον κόσμο, είτε να κάνει ό,τι θέλει χωρίς να δώσει αναφορά σε κανέναν. Σε αυτήν την περίπτωση, δεν είναι πλέον γυναίκα αλλά εγωίστρια, είναι δεδομένο πως είναι μισή και αδύναμη. Δέχεται κριτική, διότι πολύ απλά επέλεξε να κάνει αυτό που θέλει στη ζωή της. Μακάρι να ζούσαμε σε έναν κόσμο, όπου η καθεμία θα έκρινε χωρίς εξωτερικούς παράγοντες αν θέλει να κάνει παιδί ή όχι. Σκεφτείτε πόσα λιγότερα δυστυχισμένα παιδιά και οικογένειες θα είχαμε. Μόνο αδύναμες δεν είναι λοιπόν, αυτές οι γυναίκες, αλλά μάλλον πολύ δυνατές και συνειδητοποιημένες. Όσο οι πιέσεις συνεχίζονται, και τα παιδάκια στα ορφανοτροφεία πληθαίνουν εμφανίζονται γυναίκες που θέλουν να κάνουν παιδί, όμως δεν μπορούν, είτε λόγω κάποιου προβλήματος υγείας είτε λόγω συντρόφου και η κοινωνία έρχεται να τους υπενθυμίσει πως δεν είναι πραγματικές μητέρες. Έχουμε φτάσει σε σημείο να συγκρίνουμε τα βιολογικά με τα θετά παιδιά, σαν να μειώνεται η αξία τους. Εννοείται πως ούτε αυτές οι γυναίκες δεν εξαιρούνται από την κριτική της κοινωνίας.
Για να κλείσω, οφείλουμε να αντιδράμε και να μην ανεχόμαστε οποιοδήποτε σχόλιο που αφορά σε προσωπικές μας επιλογές, ακόμη κι αν προέρχεται από άτομα του στενού μας κύκλου. Τίποτα από όσα ζούμε δεν είναι φυσιολογικό και ήρθε η στιγμή να δείξουμε τη δυσαρέσκειά μας σε αυτά τα «στεγανά» που μας τοποθετεί η κοινωνία.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ
- (Γιατί) Δεν είναι όλες οι γυναίκες χωρίς παιδιά δυστυχισμένες, ladylike.gr. Διαθέσιμο εδώ
- Η Ρένα απαντά: «Η εγκυμοσύνη της φίλης με έβαλε σε σκέψεις», ampa.lifo.gr. Διαθέσιμο εδώ
