Της Σοφίας Γεωργούλη,
Λίγο μόλις καιρό προτού “κλείσουμε” δύο ολόκληρα χρόνια μετά την ευρωπαϊκή απόφαση περί της δια νόμου κατάργησης της δωρεάν διανομής της πλαστικής σακούλας στις αγορές και το αποτέλεσμα σχετικά με τον περιορισμό της χρήσης της, είναι μάλλον αμφιλεγόμενο. Ασφαλώς υπάρχουν θετικά αποτελέσματα βάσει των στατιστικών στοιχείων και μελετών από την Greenpeace, την Οικολογική Εταιρία Ανακύκλωσης και το W.W.F Ελλάς, με τους περισσότερους Έλληνες, ένεκα του κόστους, να χρησιμοποιούν τις επαναχρησιμοποιούμενες τσάντες μεταφοράς.
Γενικότερα η μείωση χρήσης της πλαστικής σακούλας άγγιξε το ποσοστό του 55% κατά τη πρώτη χρονιά εφαρμογής του μέτρου, το οποίο τείνει να αυξηθεί κατά το τρέχον δεύτερο έτος της ισχύος του· ωστόσο τα περιθώρια βελτίωσης στην εν λόγω μείωση της χρήσης της είναι ακόμα πολλά. Η κατ’ εξαίρεση διανομή της πλαστικής σακούλας από περίπτερα και υπαίθριες αγορές εξακολουθεί να διατηρεί στη ζωή μας την επιλογή της επιβλαβούς χρήσης της κι αποτελεί ένα ακόμα εμπόδιο στην λύση των εναλλακτικών επιλογών μεταφοράς των προϊόντων, όπως σακίδια, τσάντες ή και το πατροπαράδοτο δίχτυ. Επιπλέον έναν ακόμη ανασταλτικό παράγοντα στη διαδικασίας απεξάρτησης του σύγχρονου Έλληνα από την πλαστική κληρονομιά των ετών της προόδου που διάγει, αποτελεί η απουσία δωρεάν παροχής μέσων μεταφοράς πολλαπλών χρήσεων στους πολίτες. Μια τέτοια ενέργεια ενδεχομένως θα βοηθούσε να δεχτούν πιο ομαλά την εν λόγω αλλαγή και μετάβαση σε μια πιο οικολογική προσέγγιση ως λύση για τη μεταφορά των αγορών τους.
Αντιστοίχως, η εμφάνιση και προώθηση για το πολλά υποσχόμενο βιοδιασπώμενο καλαμάκι αποτελεί άλλη μια εν δυνάμει αλλαγή προς τη μείωση της πλαστικής ρύπανσης, η οποία ακόμα αγωνίζεται να ριζώσει και να καθιερωθεί στη συνείδηση και την καθημερινότητα του Έλληνα. Αρχής γενομένης από μεμονωμένες αλυσίδες καταστημάτων που προωθούν την χρήση βιοδιασπωμένου καλαμακίου από ανανεώσιμες φυτικές πρώτες ύλες όπως λ.χ.: στέλεχος σιταριού, ζαχαροκάλαμο, χαρτί κ.α. και εν συνεχεία από κατά τόπους προσπάθειες σε μεμονωμένες ελληνικές πόλεις, οι απόπειρες αντικατάστασης εν συνόλω είναι πενιχρές, η ευρεία χρήση τους από τα καταστήματα καφέ και εστίασης είναι αμυδρή και οι εκστρατείες ενημέρωσης των πολιτών απούσες. Σε μια χώρα όπου το πλαστικό καλαμάκι χρησιμοποιείται ευρέως στο πλήθος ροφημάτων καφέ και αναψυκτικών που καταναλώνονται καθημερινά, ποσοστό ιδιαιτέρως υψηλό συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, η προώθηση της αντικατάστασης του πλαστικού παραμένει ευχολόγια παρά ενεργή πρακτική και οι ποσότητες πλαστικού που συσσωρεύονται στα σκουπίδια, στην ύπαιθρο και στις ακτές παραμένουν πολύ μεγάλες.
Εν κατακλείδι, η μετάβαση και η αλλαγή σε μια συνήθεια ετών ποτέ δεν είναι απλή ούτε πραγματώνεται αυτοστιγμεί. Η περιβαλλοντική και οικολογική συνείδηση καλλιεργείται με τα κατάλληλα ερεθίσματα και παραδείγματα, με την διαρκή ενημέρωση και την συνακόλουθη ευαισθητοποίηση για το μέλλον του πλανήτη και της ίδιας της ζωής. Τόσο η πιο ελπιδοφόρα μερίδα της κοινωνίας μας, τα παιδιά, όσο και το σύνολο των πολιτών οφείλουν να αντιληφθούν πως ο πλανήτης μας, το οικουμενικό σπίτι όλων μας, εκπέμπει σήμα κινδύνου και πως η σωτηρία του είναι ευθύνη και υποχρέωση όλων μας.
Γεννήθηκε το Μάιο του 1991 στη Χίο, όπου διαμένει και σήμερα. Είναι απόφοιτη του τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Αγαπά την αέναη μάθηση και επιδιώκει την ενασχόληση με τομείς συναφείς με τις σπουδές της, όπως η παρακολούθηση σεμιναρίων και διαλέξεων αναφορικά με την ελληνική λογοτεχνία και ποίηση. Αφιερώνει τον ελεύθερο της χρόνο στον αθλητισμό, την ανάγνωση και το ελεύθερο σχέδιο.
