Του Γιώργου Κοσματόπουλου,
Ο πρώτος γύρος των εσωκομματικών εκλογών ανάδειξης νέου Προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έληξε με μεγάλο νικητή τον Στέφανο Κασσελάκη. Η διαφορά από τη δεύτερη Έφη Αχτσιόγλου και οι γενικότερες ευνοϊκές συνθήκες που διαμορφώθηκαν για την υποψηφιότητά του τον καθιστούν το μεγάλο φαβορί στη μάχη της διαδοχής του Αλέξη Τσίπρα. Η μεγάλη εικόνα αφορά την επικράτηση του εκφυλισμού της πολιτικής στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Αυτή την εικόνα συνθέτουν τα επιμέρους χαρακτηριστικά της πρώτης Κυριακής των εκλογών.
Πρώτον, είδαμε πανηγυρισμούς για τη συμμετοχή στην εκλογική διαδικασία. Με ποια λογική, όμως; Ότι οι 150.000 περίπου ψηφοφόροι είναι πολύ περισσότεροι από τους 30.000-40.000 που πριν από έναν μήνα υπολογιζόταν ότι θα προσέλθουν στις κάλπες; Το 2021, στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑ.ΣΟ.Κ., με το κόμμα να είναι τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη με 8,2%, στην κάλπη προσήλθαν στον πρώτο γύρο 270.000 ψηφοφόροι. Το 2016, με τη Ν.Δ. στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, έχοντας υποστεί τέσσερις συνεχόμενες βαριές εκλογικές ήττες σε λιγότερο από δύο χρόνια (Ευρωεκλογές 2014, Βουλευτικές Εκλογές Ιανουαρίου και Σεπτεμβρίου 2015, Δημοψήφισμα Ιουλίου 2015) κι έχοντας προηγηθεί το φιάσκο της ακύρωσης εσωκομματικών εκλογών, εξαιτίας τεχνικής ανεπάρκειας, προσήλθαν στις κάλπες 404.000 ψηφοφόροι. Ο ίδιος ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στις εκλογές για την ανάδειξη του Προέδρου του, το 2022, με μοναδικό υποψήφιο τον Αλέξη Τσίπρα, κατόρθωσε να προσελκύσει 172.000 ψηφοφόρους. Σε μια εκλογική διαδικασία με μηδενικό ουσιαστικά ενδιαφέρον προσήλθαν, δηλαδή, περισσότεροι άνθρωποι απ’ ό,τι σε μια με πέντε υποψηφίους και την αίσθηση ότι αυτή θα είναι αμφίρροπη. Το να πανηγυρίζουν, λοιπόν, για την προσέλευση στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δείχνει πόσο χαμηλά έχει τοποθετηθεί πλέον ο πήχης…
Δεύτερον, είδαμε να αναδεικνύεται πρώτος κάποιος που εμφανίστηκε στο κομματικό και το ευρύτερο πολιτικό στερέωμα πριν από δύο μήνες και μπήκε στην κούρσα της διαδοχής πριν από 20 ημέρες. Κάποιος ο οποίος μέχρι να τοποθετηθεί σε μη εκλόγιμη θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., είχε μηδενική πολιτική παρουσία, ανύπαρκτη κοινωνική αναφορά και δεν κατοικούσε καν στην Ελλάδα. Ένα κομήτης της πολιτικής, ο οποίος παρουσίασε ένα βιογραφικό που, εκ πρώτης όψεως, τον καθιστούσε ως τον «κύριο Τέλειο», αλλά που σε λίγες ημέρες φάνηκε ότι περιελάμβανε πάρα πολλά σκοτεινά σημεία.
Δεν δίστασε να διαστρεβλώνει χονδροειδώς τα γεγονότα, προκειμένου να τα φέρει στα μέτρα του: Αυτοδημιούργητος, όντας κολεγιόπαις Εκαλιώτης, με το χοντρό πορτοφόλι του μπαμπά του. Κυνηγημένος από το προδικαστικό σύστημα (γενικώς και αορίστως), βάφτισε «δικαίωση» τον δικαστικό συμβιβασμό. «Παιδί-θαύμα» αμερικανικού πανεπιστημίου, στο οποίο, όμως, έτυχε να κατέχει υψηλόβαθμη διδακτική θέση η μαμά του. Αντικαπιταλιστής, αλλά και “golden boy” της Goldman Sachs, που βάφτισε την απόλυσή του «παραίτηση» και, μάλιστα, για λόγους συνειδησιακής κρίσεως. «Αντικαπιταλιστής» – αγαπημένο παιδί του καπιταλισμού, ο οποίος τον χρηματοδότησε, δανείζοντάς τον με προσωπική εγγύηση για να επενδύσει στο σύστημα και να πλουτίσει από αυτό.
Άτομο στερουμένου ηθικών φραγμών, μιας και δεν διστάζει να κάνει σημαία την προσωπική του ζωή και, συγκεκριμένα, τις ομόφυλες σεξουαλικές του προτιμήσεις, γνωρίζοντας ότι στο λούμπεν κοινό του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αλλά και στην παρακμιακή ελληνική ψευτο-ελίτ, είναι τίτλος τιμής η ταύτιση με οποιαδήποτε ακραία μειοψηφία. Διόλου τυχαία, άλλωστε, η προσπάθεια αυτό-θυματοποίησής του, όταν αποκαλύφθηκε πως απολάμβανε προσωπικής αστυνομικής φρουράς από κοινού με τον σύντροφό του. Ανιστόρητος, καθότι φιλοδοξεί να ηγηθεί του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και ξεκίνησε την προεκλογική του καμπάνια από τους τάφους των σφόδρα αντι-κομμουνιστών Βενιζέλων, βεβηλώνοντας τον χώρο. Το ίδιο έκανε και στη τόσο φορτισμένη ιστορικά και νοηματικά Μακρόνησο, όπου έστησε την «αμερικανιά» του με κομπάρσο τον πρώην Αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτός που διακηρύσσει πως θα καταργήσει τη στρατιωτική θητεία! Υποκριτής, πλασάροντας ένα δήθεν αβρό, θεσμικό, αστικό προφίλ, όταν είναι κολλητός του Πολάκη και μοιράζεται τις απόψεις του για «ξεδόντιασμα» δικαστών και δημοσιογράφων. Η υπερψήφιση του Κασσελάκη αποτελεί τρανή απόδειξη του πλήρους εκφυλισμού των πολιτικών αισθητηρίων του εκλογικού σώματος που τον ανέδειξε.
Τρίτον, έγινε ολοφάνερη η πολιτική ένδεια του στελεχιακού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ. Από τον ουρανοκατέβατο Κασσελάκη έχασαν οι εκπρόσωποι διαφόρων «φυλών» της Κουμουνδούρου. Η Αχτσιόγλου, μια πολιτικός με παρουσιαστικό σύγχρονης αστής και επαγγελματία και, ταυτόχρονα, με ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση αριστερίστριας φοιτήτριας. Ο Yπουργός Οικονομικών του τρίτου και χειροτέρου μνημονίου, ο Τσακαλώτος, ο οποίος, παρότι θεωρητικά εξέφραζε την πιο αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση, δεν κατάφερε να πάρει ούτε καν διψήφιο ποσοστό. Ο αμετάκλητα καταδικασμένος από το Ειδικό Δικαστήριο Παππάς, που σαν βασικό προσόν του, διαχρονικά, παρουσιάζει τη φιλία του με τον Τσίπρα. Ο γραφικός Τζουμάκας, που πλασαρίστηκε ως ο αρχηγός του σώματος των γενιτσάρων, πρώην ΠΑΣΟΚων. Όλοι αυτοί οι αλλοπρόσαλλοι κοιμήθηκαν σίγουροι ότι επίκειται μια τυπική διαδικασία διαδοχής, που θα έδινε σε καθέναν τον ρόλο που φανταζόταν… Ξύπνησαν, βλέποντας την πλάτη ενός αγνώστου! Αυτή η έλλειψη ορθής κρίσεως, η απόσταση από την πραγματικότητα, η μωροφιλοδοξία και η αφέλεια προβεβλημένων ηγετικών στελεχών, πιστοποιούν τη σεσηπυία κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο οργανισμός του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Τέταρτον, απεδείχθη ότι ιδιοκτήτης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ήταν και παραμένει ο Αλέξης Τσίπρας. Ο Κασσελάκης ήταν ο εκλεκτός του για να τον διαδεχθεί. Διόλου τυχαίο ότι ηγετικές μορφές στο επιτελείο του επερχόμενου Προέδρου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι ο «αψύς Κρητικός» και ο εξάδελφος Τσίπρας. Ο πρώην Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έδωσε παρασκηνιακά σκληρή γραμμή για Κασσελάκη, αδειάζοντας την Αχτσιόγλου και τον Παππά, που υποτίθεται ότι ακουμπούσαν περισσότερο σε αυτόν. Τζανακόπουλοι, Ηλιόπουλοι, κατά φαντασίαν Νέστορες της Αριστεράς τύπου Μπίστη, γενίτσαροι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και μουσαφιραίοι άλλων κομμάτων, ματαίως παρουσιάζονταν ως θεματοφύλακες της πολιτικής παρακαταθήκης του Αλέξη. Ματαίως, επίσης, οι ΣΥΡΙΖΑίοι του 4% περίμεναν μια πιο «ορθόδοξη» επιλογή. Ο Τσίπρας είχε επιλέξει να στήσει μια φωτεινή «βιτρίνα», που θα τον βοηθήσει να ανακαινίσει το εσωτερικού του «μαγαζιού» του. Πρωτοφανής στρέβλωση του πολιτικού DNA του συγκεκριμένου χώρου το γεγονός ότι, ουσιαστικά, βρίσκεται στην ιδιοκτησία ενός ανθρώπου, όταν κατηγορούσε γι’ αυτό τη Ν.Δ. και το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τα «τζάκια» τους.
Πέμπτον, αρχίζει σίγα-σιγά να ξετυλίγεται το σχέδιο ορισμένων κύκλων του εσωτερικού, αλλά και του εξωτερικού, σχετικά με τις πολιτικές διεργασίες στον χώρο εξ αριστερών της Ν.Δ.: Όποιος κι αν εκλεγεί Πρόεδρος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., η διάσπαση φαντάζει ζήτημα χρόνου. Στο σενάριο αυτό, ο Τσίπρας, με μπροστινό τον Κασσελάκη, θα δημιουργήσει ένα κόμμα το οποίο θα αποτελεί μια πολύ πιο light εκδοχή του σημερινού ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Αν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. δεν μπορέσει γρήγορα να επιτύχει μια θεαματική άνοδο και να επανέλθει στον ρόλο του ενός εκ των δύο βασικών πόλων του πολιτικού συστήματος, τότε η πίεση θα περάσει στην πλευρά Ανδρουλάκη. Θα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους οι γνωστές φωνές που θα μιλούν για τη δήθεν ανάγκη δημιουργίας ενός νέου, ευρύτερου σχήματος, στη λογική της αντι-Δεξιάς συσπείρωσης. Φωνές, που προέρχονται από τα υπολείμματα του ΚΙ.ΝΑ.Λ., τους ποταμοδημαρίτες που παρέμειναν σε αυτό και τους πάλαι ποτέ beautiful people του ΓΑΠ. Ήδη δειλά-δειλά κάποιοι έχουν αρχίσει να διαρρέουν ότι θεωρούν την πλατφόρμα Κασσελάκη (ήτοι εθνομηδενισμός, Λ.Ο.Α.Τ.Κ.Ι. αντζέντα κ.λπ.) «σύγχρονη» και «προοδευτική».
Αν συνυπολογίσει κάποιος τους στενότατους δεσμούς του τελευταίου με τον αμερικανικό παράγοντα, τις αγαστές σχέσεις που ο Τσίπρας έχει καλλιεργήσει με κύκλους της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, κάνοντας τη «βρώμικη» δουλειά (π.χ. Συμφωνία Πρεσπών), τότε βασίμως μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι και σημαντικοί εξωτερικοί παράγοντες πιέζουν για τη δημιουργία ενός νέου τύπου Κεντροαριστερού κόμματος, ως αντίπαλον δέος στον Μητσοτάκη. Και φυσικά, αυτή η πλήρης προσχώρηση στη λογική του ραγιαδισμού έναντι των ξένων και του κοτζαμπασισμού έναντι των εγχωρίων συμφερόντων που αποφασίζουν για εμάς ερήμην ημών, συνιστά εκφυλισμό εννοιών, όπως η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή βούληση, η πρόοδος, ο εκσυγχρονισμός κ.λπ.
Σε λιγότερο από μία εβδομάδα θα ξέρουμε αν ο Κασσελάκης θα μπορέσει να ολοκληρώσει μια από τις μεγαλύτερες πολιτικές εκπλήξεις των τελευταίων ετών. Το σίγουρο είναι ότι η εμπλοκή του στα κοινά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος Κυριακής, πιστοποιεί πάντως τη βαθύτατη ηθική, πολιτική και πολιτισμική παρακμή της Ελλάδας.
