Της Χρυσάνθης-Ίριδας Ανεμογιάννη,
Και έτσι απλά ήρθε πάλι ο Σεπτέμβρης. Ένας μήνας που τίποτα δεν έχει αλλάξει. Που τα πάντα καίγονται. Ο κόσμος καίγεται. Και κάπως έτσι σιγά σιγά λιγοστεύουν οι παράδεισοι που είχαμε για να κρυβόμαστε. Να κρυβόμαστε από το άγχος, την πίεση, τα προβλήματα, την τρέλα, τη λύπη, τις υποχρεώσεις, τη δουλειά. Από τα πάντα.
Για κάποιους ο Σεπτέμβρης είναι ακόμη διακοπές, προσαρμογή, προετοιμασία, ανυπομονησία. Για άλλους ο Σεπτέμβρης είναι μαυρίλα, θάνατος, καπνός, απώλεια, απελπισία, άγχος, απογοήτευση, στάχτη.
Συμβαίνουν πολλά. Πολλά και σημαντικά. Πολύ σημαντικά. Με πολύ μεγάλη σημασία. Και το πρόβλημα εδώ δεν είναι πως δεν καταλαβαίνουμε. Το πρόβλημα είναι πως δεν θέλουμε να μάθουμε. Δεν θέλουμε να δούμε τί, πώς, γιατί. Γιατί μάλλον δεν μας ενδιαφέρει. Γιατί ίσως δεν υπάρχουν θύματα. Αλλά υπάρχουν. Εμείς κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε. Δεν θέλουμε να τα δούμε.
Είσαι στο πλοίο. Γυρνάς από τις διακοπές σου, μάλλον από κάποιο νησί. Κοιτάς γύρω σου. Επιβάτες όλων των ηλικιών. Παιδιά, νέοι, γέροι, εσύ. Όλοι είναι μέσα στα κινητά τους. Ξυπνάνε, κοιμούνται αγκαλιά με αυτά. Και πάλι από την αρχή. Αμήχανοι, σαν να μην ξέρουν τί να κάνουν. Δεν ενδιαφέρει κανέναν η θάλασσα, τα πουλιά που πετάνε, τα κύματα, τα βραχάκια, ο ουρανός, τα νησιά, τα πράσινα, τα μπλε και οι αποχρώσεις τους. Κανείς τους δεν μπορεί να συνδεθεί με αυτό που μας περιβάλλει.
Δεν μας ενδιαφέρει πια η φύση. Δεν μας συγκινεί. Μόνο τα stories. Και αυτά με φίλτρα. Τίποτα φυσικό, τίποτα μοναδικό, τίποτα αυτούσιο. Υπάρχει λογική. Η φύση μας τρομάζει. Είναι απρόβλεπτη. Πανέμορφη. Μας φέρνει σε μια αμηχανία, μας είναι ανοίκεια.
Ελπίζω να προλάβουμε να συνδεθούμε. Με τη φύση, με την ενέργειά της. Όσο είναι εκεί. Όσο υπάρχει ακόμα. Να τολμήσουμε να περπατήσουμε ξυπόλητοι. Και να κάνουμε όλα αυτά που θεωρούμε αυτονόητα.
Η φύση είναι θεραπεία. Τα χρώματα, η μυρωδιά, οι ήχοι, οι εικόνες, οι ιστορίες της. Έργο τέχνης. Η έκφραση λυτρωτική. Αρκεί να αντέχεις να τη δεις. Να τη νιώσεις. Να την ακούσεις. Αρκεί να είσαι ελεύθερος και ασφαλής σαν αυτή. Και κάπως έτσι τώρα φτάσαμε αυτή να μην είναι. Και κάπως έτσι θα καταλήξουμε ούτε εμείς να μην είμαστε.
