Της Άννας-Νικολέτας Γρίβα,
Για άλλη μια φορά τα προτεινόμενα άρθρα του Google αποτέλεσαν αφορμή για άρθρο, αφού πρόσφατα πέτυχα ένα με τίτλο «Τυχαία άραγε οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ποσοστό του συνδρόμου της «επαγγελματικής εξάντλησης»;». Όντας κόρη καθηγήτριας στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, λοιπόν, και έχοντας ακούσει πολλά περί του επαγγέλματος, τόσο θετικά, όσο και αρνητικά, δεν μπορούσα παρά να το σχολιάσω.
Το συγκεκριμένο άρθρο είχε γραφτεί από καθηγητή φυσικής, και οι απόψεις που εκφράζονται, επομένως, είναι προσωπικές του, αν και θεωρώ ότι με πολλές από αυτές θα συμφωνούσε μεγάλο μέρος της εκπαιδευτικής κοινότητας.
Ο ίδιος ξεκινάει με το στερεότυπο που θέλει τη διδασκαλία, ειδικά σε μικρότερες τάξεις του σχολείου, να είναι δουλειά εύκολη, το οποίο στη συνέχεια διαψεύδει, τονίζοντας ότι, είτε την αγαπά κανείς, είτε όχι, ο βαθμός δυσκολίας είναι μεγάλος. Κάποιος που συνειδητά την έχει επιλέξει παλεύει πάντοτε για το καλύτερο -το οποίο δεν είναι εύκολο όταν βρίσκεται κανείς αντιμέτωπος με παιδιά ή εφήβους, μεγάλο ποσοστό των οποίων αδιαφορεί για την εκπαιδευτική διαδικασία, θα πω εγώ-, ενώ κάποιος που δεν αγαπά τη δουλειά αυτή θα υποφέρει.
Από προσωπική μου εμπειρία, ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια της δουλειάς αυτής είναι το γεγονός ότι… δεν τελειώνει στο σχολείο. Πιθανόν οι υπόλοιποι επαγγελματίες να ζηλεύουν τους καθηγητές για τις απολαυστικές δίμηνες καλοκαιρινές τους διακοπές, όμως συχνά δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν το γεγονός ότι όλο τον υπόλοιπο χρόνο, η δουλειά ξεκινάει το πρωί, και τελειώνει αργά το βράδυ.
Έχω παρακολουθήσει άπειρα βράδια τη μητέρα μου να διορθώνει γραπτά μέχρι τα ξημερώματα, να ετοιμάζει νέες παρουσιάσεις για την παράδοση του μαθήματος -γιατί όπως λέει και η ίδια, η ύλη μπορεί να μην αλλάζει κάθε χρόνο, αλλά το μάθημα ποτέ δεν είναι το ίδιο-, ή ακόμη και να προετοιμάζει το θεατρικό για τη σχολική εορτή που ανέλαβε εκείνη τη φορά.
Ας μην ξεχνάμε βέβαια και το γεγονός ότι, και εντός της τάξης, οι απαιτήσεις είναι μεγάλες, αφού η ισορροπία ανάμεσα στο ευχάριστο μάθημα και τη μετατροπή της διδακτικής ώρας σε… «ώρα του παιδιού» είναι εξαιρετικά λεπτή. Ο εκπαιδευτικός πρέπει πάντοτε να βρίσκει έναν τρόπο να επιβάλλεται στους μαθητές, χωρίς όμως να γίνεται αντιπαθής, αλλά ταυτόχρονα να τους κρατά και σε εγρήγορση, κάνοντας τη διδασκαλία διαδραστική, έχοντας όμως παράλληλα τον απαραίτητο χρόνο για να «βγάλει» την ύλη της χρονιάς.
Θα ήθελα να κλείσω με μια ενδιαφέρουσα άποψη που εκφέρει ο γράφων του άρθρου, που θέλει τους εκπαιδευτικούς να δέχονται κάποιες φορές επίθεση από την κοινωνία, επειδή, σύμφωνα με τον καθηγητή Κοινωνικής Ανθρωπολογίας David Graeber, «Οι καθοδηγητές της κοινωνίας μας στρέφουν την οργή εναντίον όσων η δουλειά έχει έναν ξεκάθαρο και αδιαμφισβήτητο κοινωνικό ρόλο να διατελέσει. Προωθούν μάλιστα την αντίληψη ότι όσο πιο επωφελής είναι για τους άλλους η δουλειά ενός ανθρώπου, τόσο δεν θα πρέπει να πληρώνεται γι’ αυτή».
Είτε ισχύει αυτός ο ισχυρισμός, είτε όχι -αν και φαίνεται ότι στην Ελλάδα το τελευταίο κομμάτι είναι ιδιαίτερα αληθές-, η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι αναμφίβολα απαραίτητη για την κοινωνία, και καθόλου εύκολη. Λίγος παραπάνω σεβασμός στους εκπαιδευτικούς, δεν θα έβλαπτε…
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Τυχαία άραγε οι εκπαιδευτικοί παρουσιάζουν το μεγαλύτερο ποσοστό του συνδρόμου της «επαγγελματικής εξάντλησης»;, alfavita.gr, διαθέσιμο εδώ
