Της Αλεξίας Παπαθανασίου,
«Όταν ήμουνα μικρή ήμουνα και πονηρή. Τώρα που μεγάλωσα…»
Κάπως έτσι λοιπόν άρχισαν όλα ή έτσι κύλησαν… Δε μπορώ να θυμηθώ. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι ποτέ να νιώθω τα χρόνια να περνούν ή τον εαυτό μου να αποφασίζει τι επάγγελμα θα ακολουθήσω. Ήταν αυτονόητο νομίζω.
Πάντα μου άρεσε να βλέπω τους ανθρώπους να είναι γεμάτοι από συναισθήματα. Τι ωραίο πράγμα οι «γεμάτοι» άνθρωποι. Μου αρέσει ο κόσμος να νιώθει έτσι, πόσο μάλλον να του προσφέρω κι εγώ με τη σειρά μου όλη αυτή την ενέργεια που υπάρχει μέσα μου, μια ενέργεια που πολλές φορές νιώθω πως θα με τρελάνει, μια ενέργεια που μέσα από το θέατρο γεννά στον κόσμο συναισθήματα, πότε χαράς, πότε λύπης, ή και ενθουσιασμού. Ποικίλα τα συναισθήματα στο θέατρο.
Θέατρο… Ωραία λέξη! Τρία φωνήεντα τρία σύμφωνα, ίσα μέρη. Θέατρο, θεατής, θέαμα, είναι ωραία η θέα από όποια μεριά κι αν είσαι. Θέλει να δίνεις και να παίρνεις, ίσα μέρη. Όμως στην πραγματικότητα άραγε είναι ίσα; Δίνεις τη δική σου ψυχή και τη δική σου πνοή σε ένα όνομα που η ζωή του είναι γραμμένη στο χαρτί, καμωμένη από ταλέντο και φαντασία και παίρνεις την ικανοποίηση ότι τουλάχιστον έβγαλες από μέσα σου αυτόν τον «άνθρωπο» που σου έπαιρνε το μυαλό τα βράδια με τις σκέψεις του και που ίσως να προϋπήρχε μέσα σου κρυφά από σένα. Παίρνεις την ικανοποίηση ότι γέννησες συναισθήματα και σκέψεις σε κάποιους ανθρώπους.. Και δεν ξέρω γιατί αλλά όλο αυτό ανάβει σαν φωτιά κάθε φορά που παίρνεις ένα ρόλο! Ανυπομονείς να του δώσεις την ψυχή σου, την ανάσα σου, λες και σου περισσεύει και τη χαρίζεις.
Και τελικά, στο τέλος της παράστασης, ενώ θαρρείς πως έχεις αδειάσει μέσα σου, με έναν μαγικό τρόπο νιώθεις πάλι γεμάτος. Η αλήθεια είναι πως ακόμα και με αυτά τα λόγια δεν ξέρω αν μπορώ να περιγράψω πλήρως αυτό που νιώθω. Νομίζω εκφράζομαι καλύτερα επί σκηνής! Κι έτσι σε αυτή τη «δυσκολία έκφρασης» μέσω ενός κειμένου συνειδητοποιώ ότι είναι περίεργο να μιλάς για τον εαυτό σου! Αλλά αφού αυτό είναι το ζητούμενο, τότε μάλλον έκανα μεγάλο πρόλογο!
Ξεκινώ λοιπόν για το κυρίως θέμα! Με λένε Αλεξία, αγαπώ αυτά που μου έχουν γεννήσει τα ωραιότερα συναισθήματα, είμαι δασκάλα σε παιδικό σταθμό τα πρωινά (απόφοιτη παιδαγωγικών ΙΕΚ) και ηθοποιός όλη μέρα! Μόλις τελείωσα το λύκειο έδωσα εξετάσεις στο Υπουργείο Πολιτισμού και αποφοίτησα από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή του Πειραϊκού Συνδέσμου το 2011. Από τότε, έχω παίξει σε διάφορες παραστάσεις σε θέατρα της Αθήνας, εκ των οποίων καμιά κωμωδία. Αυτό ίσως και να το είχα παράπονο!
Ώσπου μια Κυριακή πριν δύο χρόνια, ενώ απολαμβάνω μία βάφλα με παγωτό στην παραλιακή, λαμβάνω μήνυμα να πάω σε οντισιόν άμεσα! Πληρώνω την βάφλα και πάω. Να μη στα πολυλογώ, φτάνω σε ένα cafe-bar και μπαίνω μέσα. «Τι έχετε ετοιμάσει;» με ρωτάνε. «Τίποτα» τους απαντάω… «ήρθα ξαφνικά· εγώ έτρωγα βάφλα».
Εκεί λοιπόν, κάπου μεταξύ βάφλας και cafe-bar έγινε η πιο ωραία συνεργασία! Γνώρισα δύο υπέροχους ανθρώπους τον Γιάννη Κλειδέρη (σκηνοθέτης – ηθοποιός) και τον Αντρέα Αριστοτέλους (συγγραφέας – ηθοποιός) οι οποίοι μου είπαν ότι η οντισιόν αφορά bar-theater. Τότε δεν ήξερα τι ακριβώς είναι και δύο χρόνια τώρα το έχω λατρέψει. Νομίζω πως ζω την κωμωδία στο πετσί της.
Γέλια, τραγούδια, χορός, υπέροχα κοστούμια και ένα κοινό που γελάει άφοβα και αβίαστα. Και κάπως έτσι κάθε Δευτέρα στις 21:00 ζούμε όλοι μαζί ένα πάρτι! Στο «Project R stage-cafe-bar» στην Καλλιθέα, πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Και σας ρωτώ για να σας βάλω στο mood… Εσύ, τρως τα φασολάκια; Σε κερνάνε κονιάκ σε σφηνοπότηρο στα μνημόσυνα; Τι μοιρολόι λες; Έχεις πάει στο Γρύλλο Ηλείας;
«Λα Τραβιάτα Με Κι Ας Κλαίω»
Η ξεκαρδιστική bar theater κωμωδία, του Αντρέα Αριστοτέλους σε σκηνοθεσία Γιάννη Κλειδέρη. Μία κωμωδία που θα σου μείνει αξέχαστη! Ένα μνημόσυνο που θα θέλεις σαν τρελός να πας! Εμένα έτσι περνούν τα βράδια μου τις Δευτέρες. Όμορφα! Κάπως έτσι νιώθω ότι ομορφαίνω την εβδομάδα όλων όσων μας βλέπουν.
Γιατί είναι ωραίο να σκορπάς συναισθήματα… Γεμίζεις ξανά!
