Της Αναστασίας Παπαδά,
Για το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας έχουν γίνει συζητήσεις επί συζητήσεων εδώ και πολλά χρόνια και κάθε κυβέρνηση έχει αφήσει το στίγμα της, είτε καλό είτε κακό. Ας είμαστε ειλικρινείς, το σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων, το οποίο για πολλούς γονείς και μαθητές είναι ουσιαστικά η «μεγάλη παράσταση» της ζωής τους, είναι αρκετά αγχωτικό για έναν έφηβο και βέβαια η παπαγαλία είναι παρούσα, σχεδόν σε όλα τα εξεταζόμενα μαθήματα. Δυστυχώς, επικρατεί η αντίληψη πως αν δεν πετύχεις στις πανελλαδικές τελειώνει η ζωή σου και δεν πρόκειται να βρεις να κάνεις κάτι επιτυχημένο στο μέλλον. Αξίζει να σημειωθεί ότι το επιτυχημένο, κατά τα ελληνικά πρότυπα, αφορά την είσοδο σε ένα πανεπιστήμιο και τη μετέπειτα σταδιοδρομία. Εν ολίγοις, η φράση «μάθε παιδί μου γράμματα» καλά κρατεί. Οι κυβερνήσεις, έχουν ασχοληθεί κατά κόρον με το θέμα των πανελληνίων και έχουν αφήσει στην άκρη ένα ακόμα σοβαρό ζήτημα που αφορά την παιδεία: τα μαθήματα που θα έπρεπε να διδάσκονται στα σχολεία.
Πρώτο και κύριο θα έπρεπε να ενταχθεί σαν μάθημα η σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Το μόνο που θυμάμαι προσωπικά από το σχολείο είναι ένα μάθημα σχετικά με την αναπαραγωγή στα πλαίσια της βιολογίας και μια διάλεξη σχετικά με τη σεξουαλική αγωγή και βεβαίως τα χαχανητά των συμμαθητών μου. Αυτό δεν είναι ένα θέμα με το οποίο θα έπρεπε να γελάμε, καθώς αφορά τη ζωή μας. Δυστυχώς το σεξ εξακολουθεί να θεωρείται ένα θέμα ταμπού για την ελληνική κοινωνία, ακόμα και τώρα, παραμονές του 2020. Οι γονείς δεν μιλάνε στα παιδιά τους για αυτό το θέμα και συνεπώς τα παιδιά δεν είναι εξοικειωμένα και αυτά με τη σειρά τους ντρέπονται να μιλήσουν. Ωστόσο, τα παιδιά σήμερα έχουν την πρώτη τους σεξουαλική επαφή σε μικρότερη ηλικία σε σχέση με παλαιότερα, σε κάποιες περιπτώσεις και από τα 12 ή 13 τους. Αφού οι γονείς είναι απρόθυμοι να μιλήσουν για τη σεξουαλική αγωγή, μήπως το ρόλο αυτό πρέπει να αναλάβει η πολιτεία και να ενημερώσει τα παιδιά σχετικά με τους κινδύνους και τους τρόπους αντισύλληψης;
Ένα άλλο μάθημα, το οποίο επίσης αφορά τη ζωή μας, είναι η κυκλοφοριακή αγωγή. Η κυκλοφοριακή αγωγή δεν αφορά μόνο τη συμπεριφορά του οδηγού, αλλά και του πεζού. Για να μάθεις να φέρεσαι σωστά ως οδηγός, θα πρέπει πρώτα να μάθεις να φέρεσαι και ως πεζός. Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι τραυματίζονται ή αφήνουν την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο. Θα πρέπει τα παιδιά να εμπεδώσουν ότι ο δρόμος δεν είναι παιχνίδι και θα πρέπει να μάθουν να συμπεριφέρονται. Για παράδειγμα, πρέπει να τους επισημαίνεται ότι η ζώνη και το κράνος είναι απαραίτητα για την προστασία μας και δεν αποτελούν αξεσουάρ. Επίσης, θα μπορούσαν να τους προβάλουν και βίντεο με λάθος συμπεριφορές στο δρόμο, είτε από οδηγούς είτε από πεζούς, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν και να αποτυπωθεί στο μυαλό τους τι είναι σωστό και τι λάθος. Μόνο με αυτό τον τρόπο μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έχουμε ευσυνείδητους μελλοντικούς οδηγούς.
Ένα εξίσου σημαντικό μάθημα, αν όχι το σημαντικότερο, αποτελούν οι πρώτες βοήθειες. Είναι ελάχιστοι οι ενήλικες που ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν και τι να κάνουν όταν κάποιος πνίγεται ή παθαίνει έμφραγμα. Αυτό το μάθημα, όπως και η σεξουαλική αγωγή, επηρεάζει άμεσα τη ζωή μας και θα έπρεπε εξίσου και στα δύο να δοθεί προτεραιότητα. Τουλάχιστον, αν όχι να εισαχθεί ως μάθημα, θα μπορούσαν να κάνουν σεμινάρια ειδικοί στα παιδιά στο σχολείο σχετικά με την αντιμετώπιση διαφορετικών περιστατικών. Επίσης, μαζί με την φυσική αγωγή θα έπρεπε να εισαχθεί και ένα μάθημα που να αφορά τη διατροφή και να διδάσκεται από διατροφολόγους. Οι διατροφολόγοι, ως ειδικοί, θα μπορούσαν να εξηγήσουν στα παιδιά τα οφέλη της μεσογειακής διατροφής, καθώς και τις θετικές συνέπειες που έχει στο σώμα, την υγεία και την πνευματική μας λειτουργία και να επισημάνουν τους κινδύνους των επεξεργασμένων τροφίμων. Είναι αδιανόητο να θεωρείται η μεσογειακή διατροφή μία από τις πιο υγιεινές διατροφές του κόσμου και να έχουμε τόσο μεγάλα ποσοστά υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών.
Εκτός από το σύστημα των πανελληνίων, το Υπουργείο Παιδείας θα πρέπει να αναθεωρήσει και τα μαθήματα που διδάσκονται στα σχολεία. Η παιδεία δεν αφορά μόνο το να ξέρω να λύσω μια μαθηματική εξίσωση ή να ξέρω όλους τους χρόνους στα αρχαία ελληνικά του ρήματος «λύω». Η παιδεία αφορά και την καλλιέργεια της κριτικής σκέψης, της ενσυναίσθησης και της αυτοπεποίθησης. Αυτά τα χαρακτηριστικά πρέπει να εμφυτέψει στα παιδιά το Υπουργείο και οι εκπαιδευτικοί, καθώς αυτά αποτελούν τα μέσα των παιδιών για να κατακτήσουν το όνειρό τους και να δημιουργήσουν μια καλύτερη κοινωνία από τη σημερινή.
