Νέες προκλήσεις για τον «γίγαντα της Αφρικής» και τον Bola Tinubu

Της Ζωής Σπέντζα,

Η Νιγηρία, ή όπως είναι επισήμως γνωστή, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Νιγηρίας, αποτελεί την πολυπληθέστερη χώρα της Αφρικής και σημαντικός εμπορικός συνεργάτης των Ηνωμένων Πολιτειών, λόγω των φυσικών πόρων της, δηλαδή της παραγωγής πετρελαίου. Ωστόσο, η χώρα καλείται σήμερα να αντιμετωπίσει μια δεινή οικονομική κατάσταση, με τον πληθωρισμό να βρίσκεται σε εξαιρετικά υψηλά επίπεδα, ενώ ανησυχητικές είναι και οι ελλείψεις καυσίμων, ρεύματος καθώς και χαρτονομισμάτων. Η ανασφάλεια των πολιτών εντείνεται μέρα με τη μέρα, η φτώχεια θεριεύει και ο Bola Tinubu, ο νέος Πρόεδρος της χώρας καλείται τώρα να διεκπεραιώσει το δύσκολο έργο της ένωσης μιας εθνικά και θρησκευτικά διασπασμένης χώρας, «βυθισμένης» στο έγκλημα.

Ο νέος ηγέτης της Νιγηρίας, υπήρξε πριν την εκλογή του, για αρκετά χρόνια κυβερνήτης της πόλης του Λάγος (1999-2007), η οποία πλέον αποτελεί τον σημαντικότερο οικονομικό κόμβο της χώρας. Ήταν υποστηρικτής της δημοκρατίας από την αρχή της πολιτικής του καριέρας και μάλιστα χάρη στο φιλοδημοκρατικό του πνεύμα χαρακτηρίστηκε ως «Jagaban», δηλαδή ο πολεμιστής των πολεμιστών. Οι κατακριτές του ωστόσο, αμφισβητούν την υπεροχή του και καταδικάζουν τη δράση του, κατηγορώντας τον για νοθεία ψήφων και διαφθορά, ενώ παράλληλα υποτιμούν την ικανότητά του να ανταπεξέλθει στον ηγετικό αυτό ρόλο, λόγω του προχωρημένου της ηλικίας του.

Οι υποστηρικτές του, κυρίως στο νότιο τμήμα της χώρας, φαίνεται να του έχουν πλήρη εμπιστοσύνη, λόγω της εμπειρίας του στην πολιτική σκηνή θεωρώντας τον, όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει ο αναλυτής Sam Amadi, «βασιλιά του μακροχρόνιου παιχνιδιού, που σχεδιάζει χρόνια την άνοδο του στον θρόνο». Με το σλόγκαν της εκστρατείας του να δηλώνει την επιθυμία και σιγουριά του για την ικανότητα του να ηγηθεί, φωνάζει “Emi Lokan”, που μεταφράζεται ως «είναι η σειρά μου» και διεκδικεί το δικαίωμα του στις εκλογές, τις οποίες και κερδίζει με την υποστήριξη του 37% των ψηφοφόρων.

Το βασικό και φλέγον ζήτημα της χώρας, το οποίο θα πρέπει να αντιμετωπίσει πρωταρχικά ο Tinubu, είναι η κρίση πετρελαίου και η επιδότηση των καυσίμων. Καθώς είναι πλούσια σε πετρέλαιο, η Νιγηρία αποτελεί τον κορυφαίο εξαγωγέα πετρελαίου της αφρικανικής ηπείρου, ωστόσο αδυνατεί να διυλίσει αρκετό αργό για να καλύψει τις τοπικές απαιτήσεις, πράγμα που αυτομάτως την οδηγεί στην εισαγωγή προϊόντων πετρελαίου. Τα ίδια πωλούνται στην τιμή που τους ορίζει η Κυβέρνηση, η οποία είθισται να είναι χαμηλότερη από την τιμή εισαγωγής, γεγονός που εξωθεί το κράτος να υποχρεώνεται στη χρηματική κάλυψη της διαφοράς.

Αυτή η πολιτική δράσης έχει σοβαρό αντίκτυπο στα δημόσια οικονομικά, καθώς προκαλεί τη συρρίκνωσή τους και τίθεται ενάντια στους αναπτυξιακούς στόχους της χώρας, όσον αφορά τη δημόσια υγεία και παιδεία. Το ερώτημα που εγείρεται είναι αν η κατάργηση της επιδότησης και η συνεπαγόμενη αύξηση τιμών θα οδηγήσει στην ευημερία της χώρας ή όχι. Ο Tinubu πάντως θεωρεί πως αυτή είναι η σωστή κίνηση που θα δώσει «ανάσα» στα οικονομικά της χώρας και προβλέπει μάλιστα ακόμη και την εξασφάλιση της πιο ευάλωτης μερίδας των νιγηριανών που αναμένεται να πληγούν από την εφαρμογή της πολιτικής του. Επιδιώκει, δηλαδή, την ολοκλήρωση της συμφωνίας ενίσχυσης του προγράμματος πρόνοιας, η οποία θα επιτευχθεί με τη βοήθεια δανείου από την Παγκόσμια τράπεζα, 800 εκατομμυρίων δολαρίων. Όντας λογιστής και γνώστης της τεχνολογίας, ο 71χρονος ηγέτης ενθαρρύνει τις πολλαπλές συναλλαγματικές ισοτιμίες, προσεγγίζει τον ιδιωτικό τομέα και προσπαθεί να βελτιώσει την είσπραξη φόρων.

Ακόμα, ένας αγώνας που επείγει να δοθεί είναι αυτός της εξάλειψης της τρομοκρατίας, της παράνομης μετανάστευσης και της επιρροής των τζιχαντιστών. Διαδεδομένη είναι, επίσης, και η διακίνηση ναρκωτικών, η λαθρεμπορία, δηλαδή, τόσο εμπορευμάτων όσο και προσώπων, καθιστώντας την ανάγκη αντιμετώπισης του εγκλήματος εξαιρετικά επείγουσα.

Συνεπώς, υφίστανται στο πλαίσιο αυτό προκλήσεις ασφάλειας, στις οποίες ο Νιγηριανός ηγέτης σκοπεύει να ανταποκριθεί με το σχέδιο “Tinubu-Shettima”, το οποίο θα χρησιμοποιεί αντιτρομοκρατικά τάγματα με ειδικές δυνάμεις, ώστε να καταδιωχθούν οι απαγωγείς και οι εξτρεμιστικές ομάδες. Παράλληλα, προτείνει και την αποδέσμευση του προσωπικού της αστυνομίας για τη στήριξη των πολιτών και ζητά τη συνεργασία της Ε.Ε. και των Η.Π.Α. όσον αφορά τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στην περιοχή, οι οποίες, εάν αποβούν αποτελεσματικές, θα ευνοήσουν με τη σειρά τους την ευρωπαϊκή ασφάλεια. Οι πολιτικές αυτές, σε συνδυασμό με την ικανότητα του Προέδρου να ηγηθεί, θα αποδείξουν, εν τέλει, αν η εκλογή του ήταν συνετή επιλογή του λαού και όχι αποτέλεσμα παραπλάνησής του.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΠΗΓΕΣ