Του Γιώργου Δρακόπουλου,
Πριν από μερικούς μήνες, είχα γράψει για τη τάση της επιστροφής των baby boomers (ατόμων άνω των 58 ετών) σε διευθυντικές θέσεις επιχειρήσεων, η οποία παρατηρείται τα τελευταία χρόνια, ειδικά από την Παγκόσμια Χρηματοπιστωτική Κρίση του 2007 και έπειτα. Οι αλλεπάλληλες κρίσεις που έχει βιώσει ο κόσμος εδώ και πάνω από μια δεκαετία επανάφερε στο προσκήνιο την ανάγκη για άτομα με εμπειρία, τα οποία χαρακτηρίζονται από μεγαλύτερη συντηρητικότητα, καθώς το περιβάλλον δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκό για επενδύσεις με ανάληψη υψηλού κινδύνου και επιχειρηματικές επεκτάσεις.
Οι στρατηγικές των επιχειρήσεων έπρεπε να είναι λελογισμένες και προσεκτικές, έπρεπε να ακολουθήσουν μια τακτική μείωσης τους λειτουργικού τους κόστους, αλλά και να διαφοροποιήσουν ή απλά να βρουν μια πιο προσβάσιμη πηγή προμηθειών. Έτσι, πολλές εταιρείες του δυτικού, κυρίως, κόσμου εστίασαν στο λεγόμενο «γκριζάρισμα» του εργατικού τους δυναμικού. Ενδεικτικά, η μέση ηλικία πρόσληψης των CEO και CFO έχει αυξηθεί κατά σχεδόν 10 έτη από το 2005 μέχρι περίπου και σήμερα.
Όμως, για πρώτη φορά εδώ και τόσα χρόνια, ο μέσος όρος ηλικίας ενός διευθύνοντος συμβούλου έχει αρχίσει να πέφτει. Σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία, το 2022, παρά την υψηλή αβεβαιότητα που κυριαρχούσε στις αγορές διεθνώς, ο μέσος όρος υποχώρησε από 56 σε 53. Επίσης, βάσει ερευνών, ο αριθμός των CEO που βρίσκονται για πρώτη φορά σε αυτή τη θέση σημειώνει ραγδαία άνοδο τελευταία, ενώ, παράλληλα, οι έδρες του διοικητικού συμβουλίου σε διευθυντές κάτω των 50 ετών αυξήθηκαν κατά 50% στην Ευρώπη την περασμένη χρονιά.
Σύμφωνα με στελέχη της αγοράς, ο παραδοσιακός υποψήφιος διευθύνων σύμβουλος με δεκαετίες διοικητικής εμπειρίας στον ίδιο τομέα μπορεί να είναι ξεπερασμένος. Ίσως, επειδή οι εμπειρίες των τελευταίων 20 ετών είναι λιγότερο σχετικές με τις καταστάσεις που πρόκειται να επακολουθήσουν. Οι γεωπολιτικές εντάσεις σε διάφορα σημεία του πλανήτη, οι ριζικές και συνεχόμενες μεταβολές σε διάφορους τομείς της οικονομίας, όπως η αγορά εργασίας, οι επιπτώσεις του πληθωρισμού, οι αλλαγές στο διεθνές εμπόριο και πολλά ακόμα δημιουργούν αβεβαιότητα για το μέλλον, αλλάζοντας το status quo.
Όσοι διαχειρίζονται επιχειρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες λειτουργούσαν σε έναν κόσμο αυξανόμενης ευημερίας και –δεδομένης– ειρήνης. Η επόμενη γενιά θα πρέπει να αντιμετωπίσει έναν κόσμο, όπου οι νέοι πιθανόν να είναι λιγότερο ευκατάστατοι συγκριτικά με τους γονείς τους, όπου μαίνεται, ήδη, ένας πόλεμος στα ανατολικά σύνορα της Ευρώπης και όπου ο πληθωρισμός είναι ανεξέλεγκτος. Παράλληλα, ο ταχέως αναπτυσσόμενος τεχνολογικός κλάδος διαμορφώνει μια ακόμα πιο ρευστή κατάσταση για τον κόσμο των επιχειρήσεων. Η τεχνητή νοημοσύνη έφτασε, επιτέλους, στις μάζες και κανείς δεν ξέρει –ακόμη– πώς αυτό θα αλλάξει τον τρόπο που εργαζόμαστε και ζούμε. Το μόνο σίγουρο είναι η αβεβαιότητα.
Επίσης, ο παράγοντας των soft skills ενός υποψηφίου για μια διευθυντική θέση αρχίζει να έχει όλο και μεγαλύτερη βαρύτητα στη διοίκηση μιας επιχείρησης. Παλιότερα, οι διαπροσωπικές δεξιότητες δεν ήταν ιδιαίτερα απαίτηση προϋπόθεση για την κατάκτηση μιας θέσης εργασίας σε υψηλό ιεραρχικό επίπεδο. Στις μέρες μας, όμως, η συμπερίληψη και η αυτογνωσία είναι χαρίσματα ολοένα και πιο σημαντικά.
Συνεπώς, η παράμετρος της εμπειρίας έχει αρχίσει και χάνει έδαφος έναντι της ανανέωσης. Όχι μόνο επειδή οι νεότερες γενιές αισθάνονται πιο άνετες με την τεχνολογία, αλλά επειδή οι αξίες, τα δεδομένα και οι επιδιώξεις εντός και εκτός των επιχειρήσεων έχουν αλλάξει.
ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΗ ΠΗΓΗ
- Younger CEOs may be an answer to business uncertainty, ft.com, διαθέσιμο εδώ
