Της Αναστασία-Δήμητρα Βογιατζή,
Μερικές ώρες αργότερα, είχαν πει «πως κάηκε η Αθήνα». Η φλόγα της βίας για ακόμα μία φορά είχε κάνει την εμφάνιση της με μία από τις μεγαλύτερες αδικίες σε βάρος της ανθρώπινης ζωής ενός παιδιού. Λίγες ώρες ήταν αρκετές για να καταστήσουν την πρωτεύουσα «βάπτισμα του πυρός». Αυτήν την φορά όχι άνευ λόγου, αλλά εις υγείαν του «παιδιού». Μέσα σε μία νύχτα τα άρματα της δικαιοσύνης παρέδωσαν τα ηνία τους στο λαό, ο οποίος θυσίασε ουσιαστικά την χώρα στο όνομα μίας πράξης θανάτου.
Μία σφαίρα αποτέλεσε το έναυσμα για να λάβει χώρα μία πανελλήνια τρικυμία, η οποία είχε διάρκεια μία εβδομάδα με αναπόφευκτες συγκρούσεις με τις αστυνομικές δυνάμεις. Η διασταύρωση Μεσολογγίου και Τζαβέλλα στα Εξάρχεια πριν από έντεκα χρόνια βάφτηκε κόκκινη, με την πρώτη ειδησεογραφία να αναγράφεται το ίδιο βράδυ στις 6 Δεκεμβρίου για «Επεισόδια» στα Εξάρχεια. Τα Εξάρχεια, η πιο κομβική περιοχή στην Αθήνα πλημμύρισε με κόσμο γεμάτο με οργή για απόδοση δικαιοσύνης. Το ολοκαύτωμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου αποτελεί το σύμβολο-σημάδι για μία εύφλεκτη και κοσμογονική εβδομάδα που έμελλε να μείνει στην μνήμη όλων.
Την επόμενη, η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη αλλά και σχεδόν όλες οι πόλεις της χώρας και σε αρκετές του εξωτερικού οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν με τις μολότοφ, τον πετροπόλεμο και τα χημικά να πρωταγωνιστούν σε ιστορικές στιγμές που η Ελλάδα είχε να βιώσει ύστερα από την Μεταπολίτευση. Οι καταστροφές και η λεηλασίες σε δημόσια και ιδιωτικά κτήρια, όμως, δεν λαμβάνουν τέλος εδώ αλλά συνεχίζονται με ακόμα περισσότερη πυγμή το βράδυ τις 7ης Δεκεμβρίου. Το κέντρο της Αθήνας, η κορωνίδα-πρωτεύουσα, πλήττει από χιλιάδες διαδηλωτές με τις πορείες να αυξάνονται σε κάθε στενό και σοκάκι. Τράπεζες, μαγαζιά πολυκαταστήματα, οχήματα και γραφεία φλέγονται και λεηλατούνται ασταμάτητα, ενώ οι αστυνομικές δυνάμεις προσπαθούν να θωρακίσουν τη χώρα από επεισόδια που επρόκειτο στο μέλλον να κοστίσουν ανθρώπινες ζωές. Ωστόσο, αυτή «η εκτέλεση εν ψυχρώ» όπως αποκαλέστηκε από πολλούς κατάφερε να θέσει τα επεισόδια εκτός ελέγχου με αποτέλεσμα φορείς του κράτους όπως η πυροσβεστική και τα περιπολικά να γίνουν παρανάλωμα του πυρός. Η τραγωδία αυτή ήταν ακατανίκητη. Μέχρι και τις 10 Δεκεμβρίου μαθητές γυμνασίου και λυκείου, για να υποδείξουν την υποστήριξη τους και να συμπαρασταθούν στην οικογένεια του Γρηγορόπουλου, καταφεύγουν σε καταλήψεις σχολείων οι οποίες τελούνται μέχρι και στα προάστια της Αθήνας.
Η Αθήνα σε πρώτη όψη θύμιζε πόλη πυρπολημένη και βεβηλωμένη.
Τα γεγονότα και τα συμβάντα αυτά έχουν χαραχθεί στην μνήμη του ελληνικού λαού έως και σήμερα. Οι πορείες και οι διαδηλώσεις αφορούσαν και αφορούν την παιδική ανθρώπινη ζωή που χάθηκε. Σηματοδοτούν ότι η βία δεν αποτελεί μέσο επιβλητικότητας, αλλά περισσότερο μέσο με το οποίο θέτουμε εμείς οι ίδιοι στο ζυγό του θανάτου τους ίδιους μας τους εαυτούς. Η βία δεν υποδηλώνει εξουσία αλλά υποβάθμιση. Οι ανθρώπινες περιουσίες και η ανθρώπινη υπόληψη εκείνες τις μέρες περιβάλλονταν από την ομίχλη της δικαιοσύνης. Εντούτοις, όμως, δεν παύουν να αποτελούν σημεία υποβάθμισης του ανθρώπου και στην προκειμένη περίπτωση σημεία υποβάθμισης ενός ολόκληρου λαού.
Ένα παιδί αποτέλεσε το προσάναμμα για την παρουσίαση δύο άκρως σημαντικών θεμάτων. Πρωτεύον ζήτημα εκείνο της δολιοφθοράς και της βίας ως ένα είδος διεκδίκησης και απονομής της δικαιοσύνης, που όμως οι συνέπειες είναι αναπόφευκτες. Δευτερεύον ζήτημα εκείνο της ανθρώπινης ζωής ανεξαιρέτως ηλικίας, γλώσσας, χρώματος ή καταγωγής. Ήταν και είναι ένα μάθημα κοινωνικό για τον ελληνικό λαό για αναθεώρηση και ανασυγκρότηση των κοινωνικών συμπεριφορών του διότι όπως είχε αναφέρει ο Γκάντι «Η χρήση βίας μπορεί να φαίνεται καμιά φορά ότι κάνει καλό, το καλό αυτό όμως είναι προσωρινό, ενώ το κακό που προξενεί είναι μόνιμο».
