Του Αλέξανδρου Ραπακούσιου,
Συμπλέγματα
Όταν προεκλογικά ακούγονταν υποσχέσεις περί επάνδρωσης του κράτους με τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας, ήταν αυτονόητο πως η συγκεκριμένη επιδίωξη προϋπέθετε αυθεντική διάσταση. Η περίπτωση Διαματάρη –μεταξύ άλλων– τη διέψευσε. Οι τελευταίες ημέρες παρήγαν πληθώρα αναλύσεων για την περίπτωσή του, παραδόξως μόλις έγινε γνωστή η παραίτησή του και όχι τη στιγμή που η απάτη με τα πτυχία είδε το φως της δημοσιότητας. Ποιος να το περίμενε; Δε θέλω να υποβαθμίσω τις ευθύνες της κεφαλής του ψαριού, ούτε και απαιτείται· ο εξευτελισμός του κεντρικού δόγματος της «αριστείας» επιτυγχάνεται και από μόνη της το τελευταίο διάστημα σε συνεχώς επαναλαμβανόμενο μοτίβο. Παρόλα αυτά, στο γεωγραφικό μέρος του πλανήτη Γη όπου το «ό,τι δηλώσεις είσαι» εκλαμβάνεται από πολλούς ως συμβουλή ζωής, αντί για δείγμα συλλογικής αυτοκριτικής, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ύπαρξη πολλών τέτοιων Διαματάρηδων, που εντοπίζονται σε όλα τα ηλικιακά φάσματα και τις εκφάνσεις της καθημερινότητας. Με άλλα λόγια, για να το θέσω και σχηματικά, εάν οι Διαματάρηδες ίδρυαν κόμμα, η είσοδός τους στη Βουλή θα αποδεικνυόταν στόχος ελάχιστης δυσκολίας. Δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς με τα συμπλέγματά τους· απλώς ανέχεσαι την ωραιοποιημένη επικάλυψη της μετριότητάς τους.
Συγκρίσεις
Επιστρέφοντας στον πρωταγωνιστή μας, ένας γιαλαντζί πτυχιούχος που εκπροσωπεί από θεσμικό ρόλο κι επί πέντε μηνών την Ελλάδα ως Υφυπουργός Εξωτερικών, είναι επαρκές δεδομένο προκειμένου να καταδείξει τη βαρύτητα της υπόθεσης. Δεν εστιάζω φυσικά στο πτυχίο· η δίχως συνέπειες παραπλάνηση έχει σημασία. Την ίδια στιγμή, η διαπίστωση πως δεν υφίσταται καν τυπικός έλεγχος των αναγραφόμενων τίτλων σπουδών για πρόσωπα που πρόκειται να στελεχώσουν θέσεις ευθύνης δεν είναι καινούρια, αν και αποδεικνύει διαρκώς την προχειρότητα με την οποία πορεύονται τα εκάστοτε κομματικά επιτελεία· η περίπτωση του υφυπουργού της μίας ημέρας, Δ. Καμμένου, τον Σεπτέμβρη του ’15, ακόμη κι αν δεν αφορούσε τους τίτλους σπουδών του, αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ωστόσο, η σύγκριση της περίπτωσης Διαματάρη με εκείνη του πλαστού πτυχίου της 53χρονης Δήμητρας Τσιαντάκη, καταδικασθείσα σε δέκα χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή, λόγω παραποίησης του απολυτηρίου Δημοτικού (ανέγραψε πως ολοκλήρωσε την έκτη αντί για την πέμπτη δημοτικού), προκειμένου να προσληφθεί ως καθαρίστρια και να ενισχύσει οικονομικά την οικογένειά της, είναι ενδεικτική. Μπορεί, ωστόσο, πράγματι να συγκριθεί η καθαρίστρια με το επιφανές στέλεχος της ομογένειας και διατελέσαντα Υφυπουργό; Φυσικά και όχι. Η κα Τσιαντάκη είχε τουλάχιστον την ευθιξία να ζητήσει συγγνώμη ενώπιον του Δικαστηρίου· εν αντιθέσει με τον κ. Διαματάρη που έκανε λόγο για «προσωπικές επιθέσεις που λειτουργούν αποπροσανατολιστικά, με σκοπό να πλήξουν την κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό, καθώς και να υπονομεύσουν το έργο μου[…]». Παρά την φιλότιμη προσπάθειά του, η βεντάλια διευρύνθηκε με νέα στοιχεία περί του τ. Υφυπουργού. Προσλήψεις περίεργων –πρώην υπόδικων– μετακλητών, παραβίαση του ασυμβίβαστου μέσω της συμμετοχής του σε επιχειρήσεις επί αμερικανικού εδάφους… Για την ιστορία, η κα Τσιαντάκη αποφυλακίστηκε με απόφαση του Αρείου Πάγου και σήμερα φοιτά σε Γυμνάσιο, έχοντας θέσει ως στόχο την ολοκλήρωση του δωδεκαετούς κύκλου εκπαίδευσης.
Πατριώτης
Ποιος να το περίμενε; – πράξη δεύτερη. Ο 42χρονος πατριώτης που συνελήφθη για παράνομη διακίνηση δέκα προσφύγων και μεταναστών στα τέλη Νοέμβρη στο νησί της Σάμου, αποκαλύπτεται τώρα πως στις δημοτικές εκλογές του Μαΐου, διετέλεσε υποψήφιος με ξενοφοβικό συνδυασμό που πρωτοστατούσε σε διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις με συχνή χρήση ακραίας ρητορικής. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν πως ο πατριώτης έμπορας, εφαρμόζοντας ένα μείγμα διδαγμάτων από τις ιστορίες του Κλουζώ και τις πρακτικές του αστυνόμου Σαΐνη, επέλεξε την πιο ευφάνταστη κρυψώνα για τα πρόσωπα που διακινούσε, έναντι φυσικά μεγάλης χρηματικής αμοιβής ανά κεφάλι: κάτω από μία μεγάλη ελληνική σημαία στο φορτηγό του. Η σημειολογία έχει την σημασία της· θα ερωτήθηκε, «μα ποιος θα υποπτευθεί εμένα, έναν Έλλην πατριώτη ότι πλουτίζω διακινώντας πρόσφυγες»; Ευτυχώς είχε σχεδιάσει και backup plan· «αλλά ακόμη κι αν κινήσω υποψίες… υπάρχει περίπτωση να σκεφτούν πως κρύβω τους αλλόθρησκους κάτω από την ένδοξη ελληνική σημαία»; Υπήρχε. Για τις διωκτικές αρχές. Τα χιλιάδες ευρώ που αποκόμισε από την πράξη του δε θα τον συντροφεύσουν στο σωφρονιστικό ίδρυμα που θα καταλήξει. Τουλάχιστον, θα έχει για παρέα τους συλλογισμούς του περί πατριωτισμού και τις σκέψεις του περί «των ξένων που κλέβουν τις δουλειές (!) των ντόπιων».
Αποστάσεις
Η διεθνής σκακιέρα επιβάλλει τη συνομιλία με όλους. Τη διατήρηση σταθερών στην εξωτερική πολιτική, δίχως εκπτώσεις σε αναγνωρισμένα δικαιώματα και κυρίως, χωρίς το κράτος να εθελοτυφλεί υπό την πίεση ορισμένων συνθηκών. Με αφορμή ένα πρόσφατο ψήφισμα, η Ελλάδα είχε καταφέρει έως τώρα να διατηρεί εξαιρετικές σχέσεις τόσο με το Ισραήλ, όσο και με την Παλαιστινιακή Αρχή. Αναφορικά με το πρώτο, η εμβάθυνση των διμερών σχέσεων ενθαρρύνθηκε και υιοθετήθηκε από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις του πρόσφατου παρελθόντος, επιβεβαιώνοντας τη συγκεκριμένη στρατηγική ως ένα από τα σημεία συνοχής της εξωτερικής πολιτικής την τελευταία δεκαπενταετία. Για τη δεύτερη, η ελληνική Βουλή της περιόδου 2015-19 προχώρησε στην αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Όλα αυτά μέχρι την αρχή της περασμένης εβδομάδας. Η καταψήφιση σχετικού ψηφίσματος που αφορούσε τμήμα δικαιωμάτων των Παλαιστινίων από την ελληνική αντιπροσωπεία στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, φαίνεται να αλλάζει τα δεδομένα. Αυτή η ξαφνική μεταστροφή, αφορμώμενη εν μέρει από το ρητό «όπου φυσάει ο άνεμος», βάσει της νέας γεωπολιτικής πραγματικότητας στην Μεσόγειο και της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας-Ισραήλ, ενέχει κινδύνους· το να συντάσσεσαι με τη μειοψηφία των μόλις είκοσι τριών κρατών που απέρριψαν το ψήφισμα και γενικότερα οι ανορθόδοξες μετατοπίσεις δεν συμβάλλουν στην τήρηση των –ορθών– ίσων αποστάσεων από αέναες διενέξεις που αφορούν πρωτίστως δύο συμβαλλόμενα μέρη και όχι την Ελλάδα. Ίσες αποστάσεις σε κρατικό επίπεδο· σε ατομικό, είναι μια άλλη συζήτηση…
Δικομματισμός
Τα κόμματα του νέου δικομματισμού προσφέρουν ενίοτε και όμορφες στιγμές. Από τη μία, το 13ο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας, εκεί δηλαδή όπου ο μεν Άδωνις καταδίκασε τον ακροδεξιό λαϊκισμό (!) στο προσφυγικό, ο δε Σαμαράς, με το γνωστό ύφος «έναν γλυκύ βραστό και γρήγορα» άφησε το δικό του αποτύπωμα επιλέγοντας την υιοθέτηση βαριάς φρασεολογίας σε θέματα αιχμής, ενώ τέλος, ο Κυρ. Μητσοτάκης επεσήμανε για ακόμη μία φορά, τη νίκη κατά των πρώην λαϊκιστών· όσο εμμένει, τόσο αναρωτιέμαι εάν αναθεωρεί για τις τότε εθνικά επικίνδυνες φανφάρες περί ξεπουλήματος της MCD για τις συντάξεις. Από την άλλη, οι εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ δημιουργούν υπερηφάνεια για τα κοσμοϊστορικής σημασίας γεγονότα που ζούμε· η εν έτει 2019 κάθοδος των Παπανδρεϊκών ωχριά ακόμα και μπροστά σε εκείνες των Δωριέων και των Μυρίων. Οι ευκαιρίες για αναζήτηση ερεισμάτων σε νέα και ενεργά πρόσωπα από την κοινωνία των πολιτών, τον ακτιβιστικό χώρο και τα κινήματα (περιβαλλοντικά, εργασιακά, ανθρωπιστικά κ.ά.) παίρνουν χαρτάκι αναμονής για όποτε –και αν– περισσέψουν θέσεις μετά την τακτοποίηση των πολιτικά φθαρμένων, διάττοντων αστέρων του χρονοντούλαπου.
Είναι τεταρτοετής φοιτητής του τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς. Έχει συμμετάσχει σε εγχώρια και ευρωπαϊκά μοντέλα προσομοίωσης, ενώ το ενδιαφέρον του εντοπίζεται, εκτός των διεθνών σχέσεων, στην πολιτική επικοινωνία και τη δημοσιογραφία. Μεγάλο κεφάλαιο αποτέλεσε η διετής συμμετοχή του στο Διοικητικό Συμβούλιο της SAFIA, από όπου και αποκόμισε πολύτιμες εμπειρίες και φιλίες. Μέσω του OffLine Post, αρθρογραφεί κυρίως για την εγχώρια πολιτική σκηνή.
